“น้ำ...ผมไม่ตรวจนะ น้ำ...เฮ้ย! ฉันเป็นนายพวกแกนะ ปล่อยสิวะ” ภูชิตโวยวายเสียงดังพร้อมกับการดิ้นรน แต่ในที่สุดก็ถูกจับตัวขึ้นรถไปโรงพยาบาลจนได้ น่านน้ำมองตามรถฉุกเฉินแล่นห่างออกไป หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ใช่เธอไม่เชื่อใจเขา แต่อยากให้เกิดความชัดเจนทั้งสองฝ่าย หวานแหววจะได้ไม่เอามาเป็นข้ออ้างใดๆได้อีก และเพื่อแสดงถึงความบริสุทธิ์ใจของภูชิตให้คนอื่นได้เห็นด้วย หญิงสาวพ่นลมหายใจออกเบาๆ แล้วหันหลังกลับเข้าบ้าน
“คุณน้ำ” เสียงเรียกของนางแหวนทำให้น่านน้ำหันกลับมา
“คุณน้ำยกโทษให้นังหวานแหววด้วยนะจ๊ะ อย่าให้นายไล่มันออกจากไร่เลย มันไม่มีที่พึ่งที่ไหนแล้ว น้าก็มีลูกสาวอยู่คนเดียว น้าจะดูแลมันให้ดีกว่านี้ ไม่ให้มันก่อเรื่องได้อีก คุณน้ำช่วยพูดกับคุณภูให้ด้วยนะจ๊ะ” น่านน้ำยิ้มให้กับนางแหวน ซึ่งนั่งพับเพียบยกมือไหว้ประหลกๆ
“คุณภูไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้นหรอกน้าแหวน เดี๋ยวน้ำจะช่วยพูดให้อีกแรงนะ น้าแห
