เจ้าสาวไม่เดียงสา

“ฉันอกหัก ฉันอยู่กรุงเทพไม่ได้แล้ว ฉันจะออกไปจากที่ตรงนี้ ฉันจะออกไปแตะขอบฟ้า” คำพร่ำพรรณนาของเพื่อนรักพรั่งพรูออกมาพร้อมเสียงสะอื้นโวยวาย ทำให้ไอรักคุณแม่ท้องแก่ที่กำลังอุ้มท้องลูกสาวคนแรก ซึ่งมีอายุครรภ์เกือบแปดเดือนขมวดคิ้วผูกโบ อกหัก? คือเท่าที่รู้น่านน้ำเพื่อนรักยังไม่เคยมีแฟนเลยไม่ใช่หรือ “เอ่อ...น้ำ แกใจเย็นๆนะ แกอกหักจากใครเหรอ” “บอสไงแก ฉันเฝ้าถนอมตามรักมาตั้งหลายเดือน แล้วนี่อยู่ดีๆบอส ก็มาประกาศปาวๆว่ากำลังจะแต่งงาน กับแฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่สมัยไปเรียนอยู่อังกฤษ ฉัน...ฉันรับม่ายด้าย นี่ไงแก...นี่ไง...การ์ดยังอยู่ในมือฉันอยู่เลย นี่ไง...ฮือๆ” น่านน้ำยังคงโวยวายระบายความในใจกับเพื่อนรัก ไอรักเป็นเพื่อนรักกลุ่มเดียวกัน หลังจากเรียนจบไอรักก็แต่งงานทันที แต่ความเป็นเพื่อนรักทำให้ยังติดต่อกันอยู่ “แล้วยายพิมพ์รู้เรื่องนี้หรือยัง” ไอรักถามหาพิมพ์รพีพรเพื่อนรักในกลุ่มอีกคน “ยัง...ยายพิมพ์เพิ่งแต่งงาน ฉันไม่อยากรบกวนเวลาสวีตมัน...ฮึกๆ” เสียงสะอื้นยังคงดังต่อเนื่อง “แล้วแกจะเอายังไง” ไอรักถามอย่างเหนื่อยใจ ไม่นึกว่าผู้หญิงหวานแหววใสซื่อออกจะโก๊ะหน่อยๆ อย่างน่านน้ำจะเป็นไปได้ขนาดนี้ แอบรักเขาอยู่ข้างเดียว มโนเอาเขามาเป็นแฟน พอเขาจะแต่งงานกับตัวจริง ก็มาร้องไห้ตีโพยตีพาย แล้วจะให้เธอช่วยอะไรได้เนี่ย “ฉันจะไปให้ไกลจากตรงนี้ ที่ไร่แสงตะวันมีงานให้ฉันทำไหมแก ฉันจะไปจากเมืองกรุง เมืองคนหลอกลวง ฉันจะไปรักษาแผลใจ” เสียงพูดราวกับเพ้อฝันทำให้เพื่อนเริ่มหนักใจ “ที่ไร่ไม่มีตำแหน่งงานว่างเลยแก แต่...อืม วันก่อนเห็นพี่ธีร์มาเล่าให้ฟังว่าคุณภูชิต เจ้าของไร่ข้างๆเขาต้องการพนักงานบัญชีที่ไว้ใจได้มาดูแลระบบบัญชีของไร่แต่ต้องพักประจำอยู่ที่ไร่เลยนะแก สนใจไหมล่ะ” “ฉันสนใจ เริ่มงานพรุ่งนี้เลยได้ไหม ฉันอยากไปจากที่ตรงนี้เร็วๆ ฮึกๆ” น่านน้ำยังคงสะอื้นเป็นระยะหลังจากพูดจบทุกครั้ง “เดี๋ยวฉันหาเบอร์โทรคุณภูชิตให้นะ แกคงต้องติดต่อเอาเอง เพราะเห็นว่าเขาระบุว่ารับเฉพาะผู้ชาย” “แกเอาเอาเบอร์มาเลยนะ ฉันจะคุยกับเขาเอง เอ่อ...ฉันอ้างอิงว่าแกกับพี่ธีร์แนะนำได้ใช่ไหม” ไอรักถอนหายใจเบาๆ “แกเอาจริงใช่ไหมเนี่ย” “ฉันเอาจริงแก ฉันทนอยู่กับคนหลอกลวงอย่างบอสไม่ได้หรอก ฉันเสียใจ ฉันอกหัก ฮือๆ” น่านน้ำยังคงสะอึกสะอื้นมาตามสาย ไอรักค้นหาเบอร์โทรศัพท์เพื่อนบ้านไร่ข้างเคียงแล้วบอกเพื่อนรักไป แล้วกดวางสาย หญิงสาววางโทรศัพท์ลงที่โต๊ะกลมข้างเก้าอี้โยก มือน้อยลูบท้องที่นูนใหญ่ออกมาเบาๆ “อะไรของแม่น้ำก็ไม่รู้เนอะ หนูอุ่น” ไอรักก้มลงคุยกับลูกสาวที่อยู่ในท้อง หนูอุ่น หรือ อุ่นรักเป็นชื่อของลูกสาวที่ธีร์ภาณุผู้เป็นพ่อตั้งให้ อุ่นรักเป็นพยานรักของเขาและเธอ ความรักที่ไม่มีคำจำกัดความ ไม่มีเงื่อนไขของกาลเวลา อืม...ถ้าอย่างนั้นก็ไม่แปลกที่น่านน้ำจะเป็นเอามากขนาดนี้เพราะความรัก... 1 ไร่ภูชิต “สวัสดีครับ คุณน่านน้ำใช่ไหมครับ” “ค่ะ” น่านน้ำยิ้มหวานให้ผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาทักเธอ หญิงสาวเดินทางมาถึงสถานีขนส่งของจังหวัดในเวลาเย็นมากแล้ว เธอเลือกที่จะนั่งรถทัวร์มาถึงตัวจังหวัด แล้วรอรถของไร่มารับ เพราะเจ้าของไร่จอมเฮี้ยบบอกกับเธอว่า ไม่ต้องการรับผิดชอบทรัพย์สินใดๆของเธอ น่านน้ำจึงต้องเอารถของตัวเองไปจอดไว้ที่บ้าน ป้าดอกไม้ญาติเพียงคนเดียวของเธอบนโลกใบนี้ ที่ดูจะห่วงหลานสาวอยู่ไม่น้อย บิดาและมารดาของน่านน้ำเสียชีวิตจากอุบัติเหตุตั้งแต่หญิงสาวยังจำความอะไรไม่ได้ มีเพียงป้าดอกไม้สาวโสดซึ่งเป็นพี่สาวของบิดาคอยดูแลเธอมาตลอด “ผมมาจากไร่ภูชิต รถจอดอยู่ด้านนี้ครับ” ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตยีนส์สีน้ำเงินเข้มกับกางเกงยีนส์สีซีด ดึงกระเป๋าล้อลากสีชมพูใบใหญ่ของเธอไปถือไว้ แล้วเดินเร็วนำหน้าเธอไปก่อน น่านน้ำเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก สูงเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตรพอดีไม่ขาดไม่เกิน เธอก้าวขาตามเขาจนแทบจะกลายเป็นวิ่ง            “คุณภูชิตให้มารับน้ำใช่ไหมคะ” ถึงเขาจะบอกว่ามาจากไร่ภูชิตแต่เธอก็ยังรู้สึกไม่ไว้ใจอยู่ดี            “ครับ” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ แล้วยกกระเป๋าขึ้นไว้หลังรถกระบะสี่ประตูยกสูงสีดำ เขาก้าวขึ้นรถไปแล้ว แต่น่านน้ำยังยืนลังเลอยู่ หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตูรถอีกข้างแล้วก้าวขึ้นไปนั่งด้านข้างคนขับ            “เอ่อ...คุณคะ คุณภูชิตนี่ดุมากไหมคะ” คนถูกถามเลิกคิ้วสูง            “ก็แล้วแต่อารมณ์นะครับ” น่านน้ำย่นจมูกหดคอ            “พูดอย่างนี้ แสดงว่าน่าจะอารมณ์ร้ายพอดู เฮ้อ!” น่านน้ำนั่งถอนหายใจไปเรื่อยๆ นี่เธอคิดถูกแล้วใช่ไหมที่เลือกมาทำงานที่นี่ หลังจากวันนั้นที่วางสายจากไอรัก เธอก็โทรหาภูชิตทันที หญิงสาวแนะนำตัวว่าไอรักและธีร์ภาณุเป็นคนแนะนำมา คนที่รับสายดูจะอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบรับยอมให้เธอมาทำงานที่ไร่ของเขา            น่านน้ำมองเหม่อออกไปนอกรถ ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า เธอถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อคิดถึงอดีตบอสหนุ่มรูปหล่อที่เธอมอบหัวใจทั้งหมดให้ไป แต่บอสกลับไม่เหลียวแล จนทำให้เธอต้องตัดสินใจลาออกจากที่ทำงานเดิม และหลบมาเลียแผลใจด้วยการหางานทำใหม่ไกลถึงต่างจังหวัด            “เอ่อ...น้ำต้องนอนที่ไหนล่ะคะ คุณพอทราบไหม” น่านน้ำเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ หญิงสาวจึงหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนตัวใหญ่ที่ขับรถอยู่