The Lady Knight

Mr. Sungit and Mr. Pogi

Someone pov

Hindi na mabilang kung ilang buntong hininga ang pinakawalan ni Devon habang mag-isa nitong tinatahak ang daan patungo sa Magical Academy.  Todo ang pagpipigil niya sa kanyang  sarili na huwag bumalik sa kanilang tahanan at isakripisyo nalang ang oportunidad na makapag-aral sa prestihiyosong paaralan dito sa Magical Realm.

Pero sayang lang talaga kapag pinalampas pa niya ang pagkakataon na ito. Mahirap lang talaga ang choices na ibinigay sa kanya. Uso naman ang all of the above pero pwede lang ito kapag napagtagumpayan niyang mabuhay ng hati ang kaniyang katawan. None of the above is not that good choice either because she will disappoint her Pops if she do so.

She sighed again and again. Akala niya ay magiging madali lang sa kanya ang pag-aaral sa Academy, iyon pala ay hindi. It's really hard for her to choose over her Pops and her dreams.

Hard? Eh diba nagawa mo na yan? Remember what happened 3 years ago? her mind reminded her.

 At ng maalala niya muli ang kaniyang malungkot na  nakaraan ay mas lalong bumigat ang kanyang nararamdaman and it's all thanks to her f*****g mind. Insert sarcasm please.

And then tears fell in her eyes. Hindi niya na kayang pigilan pa ang kaniyang mga luha dahil sa sobrang nasasaktan siya emotionally as of the moment. Parang nanumbalik bigla ang sakit na kaniyang iniinda tatlong taon na ang nakakaraan.

"Bakit ba kasi may Dorm pa sa Academy?" she said out of her frustrations. 

Akala niya kasi noong una ay pwede siyang umuwi araw-araw sa kanyang Pops pero hindi pala. She will temporarily stay in the dormitories of the Academy for a month like other students do. 

Hindi lang talaga niya matanggap kasi walk-in-distance lang naman ang layo ng kinatitirikan ng bahay niya sa Academy. Pwede lang daw siyang umuwi sa bahay nila pagkatapos ng isang buwan. Okay pa sana kung every weekend nalang, atleast hindi niya gaanong mami-miss ang Pops niya. But one month without her Pops was way too much for her. 

Makakaya niya naman kayang tiisin ang kaniyang sarili para sa pangarap niya? 

After all, her Pops enrolled her in the Academy because he wants her to unleash her fullest potential, something that the Academy can offer and give to her.  Para naman sa kaniyang pagbabalik sa Knight Kingdom ay may mukha na siyang ihaharap sa kaniyang mga kalahi at lalong-lalo na sa pamilya niyang itinakwil siya dahil para sa kanilang pagkakaunawa ay isa lang kahibangan ang pangarap niya.   

"Hala bakit siya umiiyak?"

"Pinalayas yata."

She rolled her eyes when she heard that from that stupid tsismosa. Mas dinagdagan lang nito ang pagka-irita niya sa mga nangyayari.

"Boba! Bakit sa Academy ang punta?"

"Eh kasi nga para libre ang renta."

"Hmm, may point ka Mare."

Hindi niya na nakaya pang pakinggan ang walang kuwentong usapan na iyon. Nakakabaliw at nakakasira lang ng brain cells.

Mas binilisan niya nalang ang kaniyang paglalakad para wala na siyang marinig na walang kuwentang usapan sa paligid hangang sa matagpuan niya nalang ang kanyang sarili na nasa loob ng Academy at abalang inililibot ang tingin sa buong lugar.

"So beautiful," she complemented seeing the surreal beauty and well-built structural design of the Academy in person.

Ito ang unang pagkakataon na makita niya ang Magical Academy dahil taong bahay lang siya. kaya naman natural lang ang kaniyang naging reaksiyon. Nakakalabas lang kasi siya ng bahay kapag isinasama siya ng kaniyang Pops sa bayan para samahan itong mamili ng mga kagamitan na kailangan sa bahay at maging ng mga pagkain na rin na tinitipid nila para umabot ng isang linggo. Minsan naman ay sumasama siya kaniyang Pops sa kagubatan para mangaso dahil ito ang pangunahing pinagkukunan nila ng pera bukod sa pagtatanim nila ng gulay at prutas sa kanilang maliit na bakuran. 

"T-This is so big," manghang sabi niya habang hindi nito maalis ang tingin sa kariktan ng Academy. "This is far from being an Academy. This should be a castle."   

Hindi niya inaakalang ganito kalaki at kaganda ito. Kung tutuusin ay mas maganda at malaki pa ang pagkakagawa nito kung ikukumpara sa palasyo nila sa Knight Kingdom. Mukhang pinaglaanan talaga ito ng panahon at kayamanan ng mga nagtulong-tulong para maipatayo ito.

Bigla naman siyang nakaramdam ng hiya ng makitang tutok na tutok sa kanya ang tingin ng lahat na sa tingin niya'y magpapa-enroll din tulad niya. Kaagad siyang napayuko.

"You're blocking my way woman." 

She instantly face the owner of that baritone voice but her body instantly froze when she finally saw what kind of man he is. He's so gorgeous, no wonder he's the apple of the eye right now. Napayuko muli siya ng mapagtantong hindi pala siya ang pinagtitinginan ng lahat kundi itong lalaking itong nasa harapan niya. 

"Stupid!"

Pagkatapos niyang marinig iyan ay natauhan siya. Tiningala niya ito at halos kapusin siya ng kanyang hininga ng makita niya muli ang gwapong mukha nito. No, he's no just handsome. He's more than that. He's handsomeness is on the level of a God that's why she can't stop herself to scrutinize this man from head to toe.

He has this lips that is very tempting to kiss, mesmerizing golden eyes, pointed nose, well-define jaw, blond messy hair and last but not the least, his well-toned body that make him so f*****g hot and gorgeous. Matangkad rin ito kaya naging maliit siya sa harapan nito. Malakas ang s*x appeal kaya kulang nalang ay maglaway siya habang tinititigan ito.

He's too good to be true. Parang anghel ito na bumaba sa langit para pakasalan siya. She was pulled out from her reverie with that idea that crossed her mind. She's too advance and assuming all of the sudden. Thinking that this angelic guy was sent here in this world just to marry her.

That's so impossible! With the life that she has right now, no one will love her. Ayaw niya man magpaka-bitter but that how life works. Kung dati naniwala siya sa mga fairy tale love stories na may happily ever after lahat ng mga prinsesa, ngayon hindi na. 

"Hey do you hear me?"

Nagulat siya ng magtaas ng boses ang lalaki. He's rude and somehow she felt so disappointed to him. Na turn off siya rito. "Tsk! What a stupid lady you are," pang-iinsulto pa nito sa kanya bago siya nilampasan nito.

Nainis siya sa sinabi nito pero ang tanging nagawa niya lang ay sundan ito ng tingin patungo sa enrollment area na pinipilihan ng iba pa. Pero kaagad na kumunot ang noo niya ng biglang nahawi ang pila at basta nalang nakapag-enroll ang binata ng ganun-ganun lang.

"He must be so powerful," tanging nasabi niya.

"Yes he is."

Napalingon siya bigla sa bandang kanan niya ng makitang may gwapong lalaki na nagsalita roon. Who is this man?

Devon pov

"What do you mean by that?" I asked to him event though he's a stranger to me. "Do you know him?" I added. 

Hindi ko lang talaga sinusunod ang 'Don't talk to stranger'  na pinapaniwalaan ng iba. I mean, there's nothing wrong with talking to a stranger right? Unless, that stranger is seems to be dangerous and suspicious then you really need to give that person your bitchy and bad a*s side. You're not being rude, you're just being careful. Kung gusto mo siyang takbuhan, then do it. No one will stop you. 

Tiningnan muna ako ng lalaki at pagkuwan ay ngumiti ito. 

"Transferee?" tanong nito sa akin pagkatapos akong suriin ng kanyang kulay sky blue na mga mata. I nod right away as a response. "I see."

"Dapat ba kilala ko siya?" naitanong ko nalang sa kaniya. Para kasing hindi ito makapaniwala na may isang tulad ko na hindi kilala ang supladong lalaki na yun kanina. 

Eh ano naman kung gwapo siya, hindi ko siya type! Hmmp!

"He's the Elemental Prince for your information. Prince Ezekiel Lydon Mystique is his name," pagsagot nito sa akin na siyang ikinatango ko nalang. "So that's not surprising if he was treated that way right?"

Umikot naman ang aking mga mata sa sinabi nito. "Ang yabang kasi. Porket prinsipe ang snob at ang sungit pa. I can still remember him telling me that i'm stupid. Gwapo nga, ang yabang at ang suplado naman!"

Narinig ko ang mahinang pagtawa nito sa lahat ng sinabi ko patungkol sa elemental prince. "Say that to him next time."

Umiling naman ako kaagad. "He's a prince. Anong laban ko dun," i said and then i pouted my lips. Hindi ako makakabawi sa kaniya.

"Akitin mo-"

"Aray!" I hit his shoulder hard after he said that to me. 

Ang bastos nito. Mukha ba akong malandi sa kaniya. Atsaka mukhang hindi naman ako ang tipo nun. O bakit parang biglang nalungkot ako dun? Hey, heart, what's happening to you? Na-virusan ka ba nung Mr. Sungit na yun? Hindi mo naman siya type diba?

"Joke lang," sabi nito at nag-peace sign.

"What's your name Ms. Dyosa?" he asked once again.

Tumaas naman ang kilay ko ng marinig iyon sa kaniya. Ms. Dyosa? Ako? Napalinga-linga ako kaagad sa paligid para tingnan kong may katabi ako pero wala eh. 

I heard him chuckled again and look at me as if i'm the funniest clown he ever seen in his entire life. Ang ganda ko namang clown.

"Silly. I'm talking to you," sabi nito na siya namang ikinatawa ko.

"Nice joke," i said, not believing in all the words he just said.

"I'm not."

Nginitian ko naman ito ng nakakaloko. Bolero.

"Ms Dyosa?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kaniya at pagkuwan ay tinuro ang aking sarili. "Look at me. Look at my clothes and call me that again."

Naka-suot lang naman ako ng isang white shirt with "I love myself" printed on it. I am also wearing a not that old and not that new ripped jeans. And my shoes, i just borrowed it in the neighborhood. Kaya please lang wala ng maraming tanong okay. Basta mahirap ako period. From wearing gown and fancy clothes everyday, i'd became like this.

"So? Anong say mo?"

I look at him seriously so is he. Tila wala rin itong balak na umiwas sa aking tingin. Nakikipagtagisan sa akin sa staring contest. He's so competitive.

"Ms. Dyosa."

I didn't expect that he called me that again. Akala ko ay babawiin na nito ang tawag niya sa akin kanina pero nagkakamali ako. I'm very wrong, obviously and definitely wrong.

"I'm not joking here. You're so beautiful even with that cheap clothes of yours."

Napangiwi naman ako sa sinabi nito. Okay na sana iyong una nitong sinabi kaso sinira naman nito iyong huli.

"Cheap talaga. Sobra ka na. Below the belt na yun."

At ang loko, nginisihan pa ako. "Truth really hurts, Ms. Dyosa."

Tinaasan ko siya ng kilay. Bully but he's just telling the truth so it's okay to me. No hard feelings.

"Cut the Ms okay. Dyosa is better"

Napangiti naman ito. "Finally you accepted it already. Maganda ka naman talaga eh," he complemented.

"Oo na. Pogi."

Nakita niyang saglit na natigilan ito sa sinabi niya.

"W-What did you just called me?"

I rolled my eyes before i speak, "Pogi. Pogi. Pogi!" I repeat it thrice just to be clear for him.

He smile victoriously this time. Maliwanag na muli ang mukha nito at tiyak na lalaki ang ulo.

"I like that," sabi nito. See?

"So, let's go back to my first question. What's your name dyosa?"

Ngintian ko ito ng malapad. Abot hanggang tenga at halos mapunit na.

"Devonise Vera Wa-" kinagat ko ang pang-ibaba kong labi para pigilan aking sarili na sabihin rito ang totoo kong apelyido. 

No one should know that i came from the well-known Family of Warden. Dahil ang apelyido kong iyan ay sapat na para malaman na galing ako sa maharlikang pamilya ng mga Knights.

Knights are known to be powerful yet mysterious type of creature here in the Magical World. We didn't reveal who we are in the entire world for our safety purposes and our kingdom was not exempted on that. Sa katanuyan ay wala pang taga-labas na nakakapunta ni nakakaalam ng lokasyon ng kingdom namin dahil sa ayaw namin na masira ang kapayapaan sa amin. We secretly hide our location to anyone at kung may makaalam man ay nagpapalipat-lipat kami ng lokasyon at nagiging posible lang ito sa tulong ng mga magical tools na inimbento ng mga kalahi ko at maging sa barrier na nakapalibot rito.

Peace is what my dad prioritizes above all but when the world needs our help, we responded ASAP. Hindi naman kami ganoon ka-selfish. Masyado lang talagang pino-protektahan ni Dad ang kanyang nasasakupan.

"Devonise Vera Wa- What?"

Napakamot naman ako sa aking ulo at nahihiyang tiningnan siya.

 "Sorry. May biglang naisip lang," paghingi ko ng paumanhin sa kanya. "Devonise Vera Watson. That's my name. I'm 19 years old from Earth Kingdom," pagpapakilala ko. 

But i feel a bit guilty after i lied to him. I am very honest person pero kailangan kung magsinungaling hindi lang sa kaniya, kundi pati na rin sa iba. Para naman ito sa aking kapakanan. And that surname, Watson, that i used for the mean time is the surname of my Pops. Tutal siya naman ang pamilya ko ngayon. Better used his surname as well. After all he's my father right now. Not by blood but by heart.

"How about you, Pogi?" I asked him this time.

Ngumiti ito bago nagpakilala, "Xander Dwight Aeros, 20 years old from Air Kingdom."

Biglang kumunot ang noo ko ng marinig ko ang apelyido niya. Parang narinig ko na iyan dati, hindi ko lang matandaan kung saan.

"Nice to meet you."

Iwinaksi ko nalang sa aking isipan ang apelyido niya at nginitian nalang ito.

"Likewise," i respond. "Tara na at mag-enroll na tayo ng sabay. Kunti na ang mga nakapila"

Pag-aya ko sa kanya ng mapansing kunti na ang nasa pila.

"Okay. Let's go then"

TO BE CONTINUED