ตอนที่ 4
1039 Words
อาทิตย์มองท่านอำนาจซึ่งเป็นพ่อของเขา พ่อซึ่งเคยดูหนุ่มกว่าอายุเป็นพ่อม่ายที่พ่วงตำแหน่งนักการเมืองท้องถิ่นมีอิทธิพลมากที่สุดในจังหวัด เพราะเป็นผู้ถือสัมปทานรังนกยาวนานหลายสิบปี มีแค่สัมปทานครั้งนี้เท่านั้นที่พ่อไม่ได้ร่วมเข้าประมูล แต่สภาพของพ่อที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้กลับกลายเป็นคนสูงวัยมือสั่นปากสั่น ดั่งคนหาเสียงพูดไม่ออก และแทบจะยืนไม่อยู่จนต้องจับกระชับโต๊ะด้านข้างแน่น ในมือมีโทรศัพท์มือถือที่เขาสังหรณ์ใจว่ามีอะไรอยู่ในนั้น ไม่รอช้าอาทิตย์ยื้อโทรศัพท์จากมือพ่อมาดูทันที และภาพที่เห็นก็ทำให้เขามีสภาพไม่ต่างกัน
“นี่มันอะไรกันครับพ่อ...”
ภาพของเอวารินทร์ที่นอนหงายหลับตาพริ้ม สภาพรอบด้านก็รู้อยู่ในลำเรือ แต่ที่น่าตกใจก็คือเรือนร่างงดงามของน้องสาวมีเพียงผ้าห่มเน่าๆ ที่มองรู้ว่าเป็นผ้าห่มของคนเรือปกปิดไว้ในส่วนที่ควรสงวน มองปราดเดียวก็รู้ว่าด้านในนั้นไม่น่าจะมีเสื้อผ้าติดกาย แล้วมันคืออะไร ใครที่ใช้ไลน์ของเอวารินทร์ส่งภาพนี้มาให้พ่อเขา
“นี่มันอะไรกันพ่อ เอวาอยู่ไหน พ่อ! เอวาอยู่ไหน”
พ่อส่ายหน้าเหมือนคนขวัญเสียก่อนจะตอบคำถาม
“พ่อไม่รู้ เอวาหายไปจากสนามบินเมื่อคืน ตอนนี้ยังหาไม่เจอเลย แล้วไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มันเอาไลน์ของน้องส่งภาพนี้มีมาให้พ่อ อาร์ต... น้องไม่มีทางส่งภาพนี้มาเองแน่ มันมีคนทำ อาร์ต... มันมีคนทำน้อง”
“พ่อใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ก่อนพ่อ พ่อมานั่งตรงนี้ก่อน”
อาทิตย์ประคองอำนาจมานั่งที่โซฟา มองสภาพแล้วพ่อยังไม่พร้อมจะตัดสินใจอะไรแน่ ดังนั้นเขาจะจัดการเอง
“ผมจะโทร.หาผู้กำกับ ให้ผู้กำกับช่วยให้คนออกตามหาเอวา” พูดพร้อมกดหารายชื่อนายตำรวจยศสูงที่มักคุ้นกับครอบครัวเขาเป็นอย่างดี แต่พ่อกลับยั้งมือเขาไว้
“ไม่ได้นะอาร์ต ให้ใครรู้ไม่ได้”
“ทำไมไม่ได้ล่ะพ่อ ป่านนี้ไม่รู้น้องเป็นยังไงบ้าง” ถามเพราะเหมือนสติสตังพ่อจะกลับคืนมาแล้ว
“ขอโทรศัพท์น้องให้พ่อ”
อำนาจรับโทรศัพท์จากลูกชาย ตามองหน้าจอนิ่งราวกับจะรอคอยบางอย่าง
“แจ้งไอ้เดชาไปก็คงไม่ได้เบาะแสอะไรหรอก เพราะไอ้คนที่มันทำแบบนี้ มันต้องการเล่นสงครามประสาทกับเรา”
และสัญญาณเรียกเข้าก็คือการรอคอยสิ้นสุด แต่เมื่อกดดูกลับเป็นคลิปวิดีโอที่กำลังถ่ายไปตามเรือนร่างของเอวารินทร์ มีเสียงหนึ่งดังขึ้น แม้ไม่เห็นหน้าแต่เขาก็จำได้ว่ามันเป็นใคร
“กูให้เวลามึง เอาเงินมาคืนกูสี่ร้อยล้านภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้ากูไม่ได้เงิน มึงคงรู้นะ ว่าลูกมึงจะเป็นยังไงบ้าง”
อำนาจทิ้งตัวลงกับพนักโซฟาอย่างอ่อนแรง แต่อาทิตย์กลับตะโกนเสียงกร้าว
“ไอ้มาร์ติน ไอ้เหี้ยเอ๊ย! มึงทำอะไรน้องกู!”
คำหยาบคายเป็นชุดถูกพ่นออกจากปากอาทิตย์ แต่เป็นแค่การด่ากับโทรศัพท์เพราะนั่นเป็นแค่คลิปเสียงไม่ใช่การพูดคุยโต้ตอบแบบเห็นหน้า อาทิตย์จึงกดโทร.ไลน์หาเครื่องของเอวารินทร์ทันที และเมื่อทางนั้นรับ
“ไอ้เหี้ยมาร์ติน! มึงอย่าทำอะไรน้องกูนะ ไม่งั้นกูฆ่ามึงแน่!”
“อะ! อะ! อยู่ทั้งตัวพ่อตัวลูก ดี! งั้นมึงก็บอกให้พ่อมึงเอาเงินมาคืนกูให้เร็วที่สุด”
“ไอ้เหี้ย!”
“ก็เพราะกูเจอคนสันดานเหี้ยๆ อย่างพวกมึงไง! กูก็เลยต้องเหี้ยกลับแบบนี้แหละ มึงอย่าช้าไอ้อาร์ต บอกพ่อมึงให้ว่อง ไม่งั้นพ่อมึงได้ลูกเขยทั้งเกาะแน่ หรือว่ามึงอยากได้น้องเขยสักครึ่งเกาะก่อนล่ะ กูจัดให้”
“ไอ้เหี้ยมาร์ติน! น้องกูไม่เกี่ยว มึงปล่อยน้องกูเลยนะ”
“น้องมึงจะไม่เกี่ยวได้ไง น้องมึงน่ะเกี่ยวเต็มๆ เลย เพราะน้องมึงมันทำให้มึงกับพ่อมึงดิ้นได้ไง ไม่อย่างนั้นคนที่เหี้ยๆ อย่างพวกมึงจะฟังใคร ถ้ากูพึ่งพากฎหมายไม่ได้ กูก็จะใช้ศาลเตี้ยกับพวกมึง และกูไม่มีวันยอมเด็ดขาด กูให้เวลาพวกมึงแล้วนะ ยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น ถ้าพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง กูไม่ได้เงิน กูก็ไม่รับประกันหรอกนะว่าน้องมึงจะกลับไปสภาพไหน จะลอยไปเกยหาด หรือจะแก้ผ้าทั่วเกาะดี”
“มึงไม่ต้องมาขู่ มึงไม่กล้าหรอก กูจะแจ้งความว่ามึงลักพาตัวน้องกูไป และกูมีหลักฐานที่มึงส่งคลิปมาด้วย”
“ก็เอาสิ! มึงทำเลย กูก็จะอัปคลิปนี้แม่งให้ว่อนทั่วโลกเลย แล้วกูบอกให้นะ คลิปเด็ดๆ แบบลูกนกไร้ขนกูก็มี มึงอยากดูไหมละ อะไรอะไร มันก็เป็นสีชมพูไปหมด”
“ไอ้เหี้ย! ไอ้มาร์ติน! ไอ้เหี้ย! เฮ้ย! มึงอย่าพึ่งวางสาย ไอ้มาร์ติน!”
อาทิตย์ตะเบ็งเสียงใส่โทรศัพท์ฮึดฮัดก่อนจะหันมองพ่อที่นั่งหมดอาลัยตายอยาก
“เอาไงดีพ่อ”
“ขอเวลาพ่อคิดหน่อย”
อำนาจกัดกรามแน่น ดวงตาเคียดแค้นมองตรงไปดั่งเห็นมาร์ตินมายืนอยู่ตรงหน้า
“พ่อผิดเองที่ประมาทไอ้นายหัวไก่อ่อนนั่นเกินไป ไม่คิดว่ามันจะตลบหลังเราแบบนี้”
“แล้วเราจะเอาเงินจากไหนไปให้มันล่ะพ่อ”
อำนาจขมวดคิ้วหันมองลูกชาย “ก็เงินที่ขายรังนกได้นั่นแหละ ถ้าคิดหาทางไม่ได้จริงๆ ก็ต้องให้เงินมันก่อน แล้วค่อยหาทางเอาคืนมันทางอื่น พ่อจะไม่มีวันยอมให้มันทำอะไรเอวาแน่”
“ไม่ได้นะพ่อ เงินตั้งเยอะจะไปให้มันได้ยังไง”
- Writer
