“ฉันรับปากไปแล้ว เพราะถ้าไม่รับปาก พี่วินซ้อมพี่สองแน่ๆ”
“แกนี่ก็ดูเป็นห่วงเป็นใยพี่สองอยู่นะนังวา ฉันว่าแกคงรักพี่สองได้ไม่ยากหรอก”
“มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าฉันรักเขาแค่ข้างเดียวน่ะ”
“ก็ยั่วก็เย้าไปสิยะ ผู้ชายน่ะร้อยทั้งร้อยแพ้มารยาหญิงทั้งนั้นแหละ เชื่อฉัน... ไหนๆ ก็ต้องแต่งงานกันแล้ว แกก็ต้องทุ่มให้สุดตัว ทำให้พี่สองรักให้ได้”
“แล้วทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ” วาสินียังคงฟอร์มจัดเหมือนเดิม
“ก็เพราะแกเป็นลูกไก่ในกำมือของพี่สองแล้วไงยะ ทำให้เขารักเขาหลง ดีกว่าทำให้เขาเกลียด จะได้มีชีวิตที่มีความสุข”
“ไม่เห็นจะอยากมีความสุขกับพี่สองเลยสักนิด”
“ทำเป็นพูดดีไปนะนังวา เดี๋ยวตกหลุมรักพี่สองเข้าเมื่อไหร่ ฉันจะหัวเราะให้ฟันร่วงเชียว”
“ไม่มีวันนั้นหรอกย่ะ”
หล่อนพูดเสียงจริงจัง แต่หัวใจสิ ทำไมมันเต้นระรัวแบบนี้นะ ยิ่งในสมองผุดความรู้สึกตอนถูกปรมินทร์สอดใส่ถี่ยิบแบบนี้ด้วย ร่างกายก็ยิ่งร้อนร
