ก๊อก ก๊อก
“ใครคะ”
วาสินีที่กำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่บนเตียงถามออกไป เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“พี่เองน้องวา พี่รินเองค่ะ”
พอรู้ว่าเป็นรินลดา วาสินีก็ยิ้มอย่างดีใจ และรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องนอนให้ทันที
“พี่ริน...”
รินลดายิ้มอ่อนโยนให้กับน้องสาวของสามี และพูดขึ้น
“ขอพี่เข้าไปข้างในได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ”
วาสินีถึงประตูห้องปิดลง และก็เดินเข้าไปประคองร่างอวบของพี่สะใภ้ให้นั่งลงบนโซฟานุ่มอย่างระมัดระวัง
“ขอบใจจ้ะ”
รินลดากล่าวขอบคุณ และก็มองวาสินีที่นั่งอยู่ข้างๆ
“น้องวากำลังไม่สบายใจใช่ไหมคะ”
วาสินีผงกศีรษะขึ้นลง และน้ำตาก็เอ่อซึมล้นขอบตาทั้งสองข้าง
รินลดาดึงมือของน้องสามีมากุมเอาไว้ และบีบเบาๆ ให้กำลังใจ
“ไม่สบายใจตรงไหนเล่าให้พี่ฟังได้นะคะน้องวา ถึงแม้บางอย่างพี่อาจจะช่วยแก้ปัญหาไม่ได้ แต่พี่มั่นใจว่าพี่จะเป็นผู้ฟังที่ดีให้กับน้องวาได้อย่างแน่นอนค่ะ”
วาสินียิ้มออกมาทั้งน้ำตา ม
