ตอนที่ 4

1009 Words

ปรมะจอดรถที่หน้าปากซอยทางเข้าคฤหาสน์หลังงามของตัวเอง จากนั้นก็มีร่างอรชรของผู้หญิงคนหนึ่งก้าวลงมา พร้อมกับถุงยาในมือ “เดินเข้าบ้านดีๆ ล่ะ อย่าให้ลูกของฉันได้รับอันตรายเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นฉันไม่เอาเธอกับป้าของเธอไว้แน่” น้ำเสียงของปรมะเต็มไปด้วยความดุดันและชิงชัง เรียกน้ำใสๆ ให้เอ่อล้นเต็มสองดวงตากลมโต กลีบปากอิ่มสีแดงระเรื่อเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนจะขยับเล็กน้อย เพื่อตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น “ค่ะคุณหนึ่ง” ทันทีที่หล่อนตอบกลับไป รถคันงามก็แล่นจากไปทันที น้ำตาที่เอ่อล้นสองดวงตาตอนนี้ไหลรินออกมาอาบสองแก้มนวล มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าท้องที่ยังแบนราบของตัวเอง แววตามีแต่ความเจ็บปวดทรมาน “ลูกรักของแม่...” เท้าค่อยๆ พาตัวเองเดินเข้าไปในซอย ซึ่งอีกเพียงไม่กี่ร้อยเมตรก็จะถึงคฤหาสน์หรูของปรมะ หล่อนพยายามเดินด้วยความระมัดระวัง ไม่ใช่เพราะคำสั่งของเขา แต่เพราะหล่อนก็เป็นห่วงลูกน้อยของตัวเองเช่นกัน หล่อนจะไม่มีวันทำอะไรก็ตามที่ทำให้ลูกของตัวเองต้องได้รับอันตรายหรอก แม้ว่าตอนนี้สภาพจิตใจของหล่อนจะย่ำแย่สักแค่ไหนก็ตาม นรีกุล ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาจากสองพวงแก้ม เมื่อเดินมาถึงที่หน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หรูเรียบร้อยแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทักทายหล่อน และนำร่มมาให้หล่อน แต่หล่อนก็ปฏิเสธออกไป “ขอบคุณมากจ้ะลุง แต่เดี๋ยวกุลก็เข้าบ้านแล้วจ้ะ” “แล้วทำไมคุณกุลเดินมาล่ะครับ เห็นตอนออกไป ไปกับคุณหนึ่งไม่ใช่เหรอครับ” หญิงสาวพยายามฝืนยิ้ม เพื่อไม่ให้คู่สนทนารู้ว่าหล่อนเจ็บช้ำแค่ไหน “คุณหนึ่งมีสอนน่ะค่ะ ต้องรีบไปมหา’ลัย กุลก็เลยอาสาลงที่หน้าปากซอยค่ะ” คู่สนทนาคงไม่เชื่อกับคำที่หล่อนใช้แก้ตัวให้กับปรมะ เพราะสายตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความสงสารระคนเวทนา “กุล... ขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ” “ครับคุณกุล เดินระวังนะครับ” หล่อนกล่าวขอบคุณคู่สนทนา ก่อนจะเดินอย่างระมัดระวังผ่านประตูรั้วใหญ่เข้าไปในอาณาจักรของ อัจถาสกุล ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน นรีกุลก็เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ ซึ่งเป็นรถที่ไม่คุ้นตาเลย หญิงสาวไม่ได้คิดสงสัยอะไร เพราะคิดว่าเป็นแขกของคนในบ้าน แต่ขณะที่หล่อนกำลังจะเดินเลี้ยวไปยังห้องพักซึ่งอยู่ในเรือนคนรับใช้ หูก็ได้ยินเสียงของ ป้าแวว ซึ่งเป็นป้าแท้ๆ ของตนเองกำลังด่าทอใครสักคนอยู่ ใบหน้าของนรีกุลที่ซีดเผือดอยู่แล้ว ยิ่งซีดเผือดมากขึ้น สองเท้ารีบก้าวตรงไปยังต้นเสียง และก็พบว่าป้าแววกำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้หญิงที่หน้าตาสวยมากๆ คนหนึ่งอยู่ในห้องโถง “นั่นไง เมียคุณหนึ่งมาพอดี” แวววรรณ หันไปเห็นหลานสาวเดินเข้ามา ก็รีบเดินมาลากแขนให้ไปหยุดตรงหน้าของผู้หญิงสวยปานนางฟ้าคนนั้น “มี... อะไรกันเหรอคะป้า” “แล้วคุณหนึ่งไปไหน ทำไมไม่กลับมาพร้อมกับแกล่ะ” แวววรรณตะคอกถามหลานสาว “คุณหนึ่งไปมหา’ลัยค่ะ” พอแวววรรณได้คำตอบจากหลานสาวแล้ว หล่อนก็รีบหันไปจีบปากจีบคอพูดกับผู้หญิงคนนั้น “คุณหนึ่งพาหลานสาวของฉัน ซึ่งเป็น เมีย ของเขาไปฝากท้องมาย่ะ” แวววรรณเน้นคำว่าเมียชัดเจนว่าทุกคำในประโยค วาสินีหน้าซีดเผือด มองหญิงสาวซึ่งแน่นอนว่าต้องมีอายุอ่อนกว่าตัวเองสองสามปีด้วยสายตาเหลือเชื่อ “เธอเป็นเมียพี่หนึ่งจริงๆ เหรอ” “เอ่อ...” นรีกุลอึกอัก ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรออกไปดี “ก็ตอบเขาไปสิว่าใช่ แล้วก็ลูกในท้องแกเนี่ยก็ลูกของคุณหนึ่ง” แวววรรณตอบแทนอย่างโมโห เมื่อหลานสาวเอาแต่อึกอัก “เห็นเต็มตา รู้เต็มใจแบบนี้แล้ว คุณก็กลับไปได้แล้วล่ะ แล้วเลิกคิดจะมาแย่งสามีของหลานสาวฉันได้แล้ว” “ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าพวกคุณไม่ได้โกหกฉันน่ะ” เฮือกสุดท้ายวาสินีก็ยังไม่อยากเชื่อ แม้หลักฐานจะชัดเต็มตาและเต็มใจ “ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองเดินไปถามคนรับใช้ที่นี่ดูสิ ถามยามก็ได้ เพราะทุกคนที่นี่รู้ดีว่านังกุลมันเป็นเมียของคุณหนึ่งจริงๆ” หัวใจของวาสินีเหมือนถูกตอกด้วยตะปูยาวที่ขึ้นสนิม ทั้งเจ็บ ทั้งปวด แสนทรมานเหลือเกิน นี่หล่อนฝันไปหรือเปล่านะ... ต้องฝันไปแน่ๆ พี่หนึ่งไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ หล่อนจ้องมองเด็กสาวที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้า “เธอเป็นเมียพี่หนึ่งจริงๆ เหรอ ตอบฉันมา” วาสินีภาวนาให้เด็กสาวตอบว่า ไม่ใช่ หล่อนไม่ใช่เมียของปรมะ แต่... “ค่ะ... ฉันเป็นเมียของคุณหนึ่ง” แวววรรณหัวเราะร่วน “เชื่อหรือยังล่ะ ถ้ายังไม่เชื่อก็ดูนี่” แล้วแวววรรณก็กระชากถุงยาที่นรีกุลถือเอาไว้มาให้วาสินีดูใกล้ๆ “เห็นหรือยัง ยาของคนท้องน่ะ” ใช่... หล่อนเห็นเต็มตาหมดแล้ว วาสินีกัดฟันแน่น พยายามที่จะเข้มแข็งให้นานที่สุด แต่น้ำตามันดันไหลซึมออกมาจนได้ “ฉัน... ขอโทษที่มารบกวน ฉันกลับล่ะ” คนแพ้ก็ต้องยอมรับความเจ็บปวด... ใช่... ในเมื่อหล่อนไม่ใช่คนที่ปรมะรัก หล่อนก็ต้องเดินออกมาจากชีวิตของเขา ให้ตายเถอะ ทำไมเจ็บแบบนี้นะ วาสินียกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ขณะขับรถออกไปจากบ้านของปรมะด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more