กว่าเธอจะอธิบายเรื่องให้เขาเข้าใจทั้งหมดก็กินเวลาไปทั้งวันจนตอนนี้ก็เป็นช่วงเย็นแล้ว ร่างกายของเรายังนอนกอดก่ายกันไม่ห่าง เว้นเสียแต่คนเอาแต่ใจที่ยังหลับตาพริ้มอย่างน่ารักให้เธอนึกหลงใหลอยู่เสมอ มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างคนฝันดี ช่วยกลบใบหน้าที่แสนเย็นชาของเขาออกไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้าที่แสนจะดูดีเสียจนหัวใจของเธอสั่นไหวได้เสมอเมื่อยามที่สบมอง
“ตื่นนานหรือยัง?” หลังจากที่เขาเริ่มขยับเปลือกตาก่อนจะเบิกดวงตาออกมาไม่กว้างนัก เขาก็เอ่ยถามเธอทันทีที่นอนมองหน้าเขาตาใสไม่ยอมห่าง
“สักพักแล้วค่ะ” ถึงจะนอนมองหน้าเขายามหลับใหลได้นานสองนาน แต่เมื่อเขาสบตาเธอจัง ๆ ก็เป็นเธอเสียเองที่ไม่กล้าจะสบตาทรงเสน่ห์ของเขาได้ตรง ๆ
ญานิศราลุกขึ้นจากเตียงทั้งร่างที่เปลือยเปล่า เดินเปลือยกายให้คนที่นอนอยู่บนเตียงได้แต่มองตามอย่างเขินอาย
ต้องเป็นเขาสิที่อายไม่ใช่เธอที่นอนหน้าแดงมองเขาไม่
