14.ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ 1
737 Words
14.ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ 1
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อย วีรดาก็ขมักเขม้นจัดยาหลังอาหารและก่อนนอนให้คุณหญิง แม้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ แต่การจัดยาให้ท่านทุกวันเธอก็ทำไม่เคยขาด ไม่ลืมหยิบกระปุกยาช่วยย่อยโยนเข้าปากตัวเอง ไม่กินยาช่วยคืนนี้คงนอนปวดท้องทั้งคืนแต่นอน คนตัวเล็กะอนหัวใจหนักๆ สูดลมหายใจเข้าเป็นปอด ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มยกมือเคาะประตู
“ยาก่อนนอนค่ะคุณแม่”
“ขอบใจนะลูก วางไว้แล้วไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ออกไปตะลอนๆ มาทั้งวันคงเหนื่อย” คุณหญิงหันเงยหน้าจากหนังสือ ยิ้มบางๆ อย่างเอ็นดู
“ค่ะ คุณแม่ก็พักผ่อนไวๆ นะคะ” วีรดาวาวถาดยาข้างห้องเตียงนอนแล้วหมุนตัวออกจากหัองไป
“คุณแน่ใจหรอว่าทำแบบนี้เด็กๆ จะมีความสุข” ตรีดนัยเดินเข้ามาในห้องนอนหลังจากวีรดาเดินออกไป เขาเห็นพฤติกรรมทั้งหมดของวีรดาตั้งแต่วีรดามายืนหน้าห้องนอนของเขากับภรรยาแล้ว
“แน่ใจสิค่ะ”
“แต่บรรยากาศของสองคนนั้นมันดูอึดอัด ผมบอกไม่ถูก”
“คนไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน มันก็ต้องปรับจูนกันเป็นเรื่องปกติ ที่แน่ๆ ทั้งสองคนรักกัน ภพคือลูกของปาน ส่วนวีปานก็ชุบเลี้ยงของปานมากับมือน้องวีเป็นเด็กดี คุณไม่รู้หรอกว่าปานรอเวลานี้มานานขนาดไหน กว่าตาภพจะยอมกลับมาทั้งขู่ทั้งบังคับ ดีที่ลูกไม่หิ้วเมียกลับมาด้วย” เสียงกระเง้ากระงอดน้อยใจลูกชาย เรียนจบก็เตะถ่วงไม่ยอมกลับบ้าน จนต้องยื่นคำขาด ให้คนเป็นพ่อสั่งให้กลับ
“ฮ่าๆ โถ่คุณ ลูกชายคุณจะหิ้วใครกลับมา นักสืบคุณก็ค่อยรายงานตลอด เจ้าภพมันคบใครที่ไหน ส่วนน้องวีคุณก็เลี้ยงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่” ตรีดนัย นึกขำภรรยา ถึงเขากับภรรยาจะไม่เคยไปหาลูกที่เมืองนอกแต่ใช่ว่าจะใกลหูไกลตา ภรรยาส่งคนค่อยรายงานข่าวสม่ำเสมอ
“ก็ปานจองน้องวีให้ตาภพแล้วนิค่ะ”
“น้องวีก็เป็นเด็กดีจริงๆ นั้นล่ะ ถ้ารดาเขายังอยู่คงดีใจที่ลูกสาวเติบโตมาสาวสวยและจิตใจดีเหมือนเขา” ตรีดนัยกล่าวยิ้มๆ นึกถึงเด็กสาวที่เพิ่งเดินออกจากห้องไป เขาเฝ้าดูพัฒนาการของเธอห่างๆ มาโดยตลอด ถึงแม้ไม่ใช่ลูก แต่ก็ผูกพันไม่น้อย เขาเป็นผู้ชายส่วนวีรดาก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน จึงพยายามอยู่ห่างๆ มากที่สุดกันคำครหา ตอนที่รดาเสีย เขาอดภูมิใจในตัวปานวาดไม่ได้ จริงๆ จะแค่เลี้ยงไว้ในบ้านเป็นลูกน้องเป็นคนงานก็ได้ ภรรยาเขาขั้นรับเป็นลูกบุญธรรม ดูแลเหมือนลูกสาวแท้ๆ ก็ว่าได้
ตุบ! หนังสือหลุดจากมือปานวาด มือขาวซีดกุบหน้าอกไว้แน่น เสียงสัญญานเตือนจากสมาชวอท ยางบอกว่าบุคคลที่ใส่หัวใจกำลังเต้นเกินอัตราที่กำหนดเอาไว้
“ปาน” ตรีดนัยพุ่งตัวเข้าหาภรรยาที่นั่งทิ้งขาอยู่ข้างเตียงแทบจะทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น” ตรีดนัยกุมมือปานวาดไว้แน่นอน สายตาค่อยมองดูตัวเลขที่สมาชวอทเป็นระยะ จนแน่ใจว่าตัวเลขกลายเป็นเขียว
“ผมขอโทษ”
“ปานไม่เป็นไรค่ะ คุณหยิบยาให้ปานที่ปานอยากพักผ่อน”
ทันทีที่ทานยาเสร็จ ปานวาดทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้สามีแล้วหลับตาลงทันที เธอรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ทำไมวันนี้มีแต่คนเอ่ยถึงรดา
ตรียพลิกตัวนอนตะแคงมองแผงหลังเล็กๆ ของภรรยา เธอผอมลงอีกแล้วหรือเปล่า มือหนาเอื้อมไปดึงร่างของภรรยาเข้ามาตกองกอดเอาไว้หลวมๆ ไม่ใช่ตรีดนัยไม่รู้ว่าภรรยาเขามีอาการแบบนี้เพราะอะไร แต่มันก็เผลอหลุดปากพูดถึงคนที่ตายไปแล้วไม่ได้ เอาเถอะเขาจะพยายามไม่เอ่ยชื่อ รดา ให้ปานวาดได้ยินอีก เขาไม่สามารถกลับไปลบอดีตที่เจ็บปวดของปาดวานได้ แต่เขาจะใช้ทุกวันที่เหลืออยู่เป็นกำลังใจและอยู่เคียงข้างเธอแบบนี้จนลมหายใจสุดท้าย
- Writer
