15.ก้อนเนิ้อที่เรียกว่าหัวใจ2
ปาดวานข่มตาแน่น อ้อมกอดของสามีที่อยู่กินร่วมกันมาสามสิบกว่าปียังอบอุ่นทุกครั้ง แต่วันนี้ภายในจิตใจไม่ได้สงบลงเลย เธอยังจำคืนนั้นได้ไม่เคยลืมราวกับว่ามันเพิ่งเมื่อเกิดขึ้นเมื่อวาน
วันนั้น วันที่คฤหาสน์ชินณรงค์อาบไปด้วยเลือด
ปาดวาดเดินตาม รดามาเงียบๆ จนมาถึงชั้น 2 รดาถือถาดของว่างหายเข้าไปในห้องทำงานของตรีนดนัยเช่นนี้ทุกคืนมือบางขยุบเสื้อบริเวณหน้าอกจนเส้นเลือดบูดโบน ปากบางสั่นระริก อยากจะพุ่งเข้ากระชากประตูห้องทำงานออกเปิดโปงความเลวทรามต่ำช้าของสองคนนั้นให้มันจบลงซักที แต่ก็ไม่เคยทำได้ซักหน ได้แต่ทนมองคนที่รักและไว้ใจหักหลัง ได้แต่ทนกลืนน้ำตาลงและความเจ็บปวดไว้ข้างใน เธอทำได้แค่หวังว่าสามีที่เธอทั้งรักและบูชาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“อึก อื่อ อื่อ” เสียงสะอื้นไห้ในความมืดแผ่วเบา อยากมีความกล้ามากกว่านี้ แต่..เธอกลัว กลัวว่าหากตรีดนัยรู้ว่าเธอรู้เรื่องเขากับรด
