ถ้าหากว่า(If)

13.ไม่ไหวบอกไหว

13.ไม่ไหวบอกไหว

วีรดาเข้ามาในห้องนอน เดินทะลุมายังห้องแต่งตัว เมื่อวางถุงช๊อปปิ้งลงกับพื้น ตากลมโตกวาดสายตาไปรอบๆๆ บริเวณ ตู้เสื้อผ้าที่แบ่งฝั่งของเขาและเธอชัดเจน ของใช้ส่วนตัวของเธอถูกย้ายมายังห้องของตรีภพ ห้องที่ไม่มีคนใช้งานมากว่าสิบปี แม้เจ้าของไม่อยู่ห้องก็ถูกทำความสะอาดทุกๆ 3วัน ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามา จนกระทั่งคืนเข้าหอ การแต่งงานที่อยู่เพราะหน้าที่ เธอทำหน้าที่ตอบแทบบุญคุณ เขาทำหน้าที่กตัญญูต่อมารดา

“เฮ้อ จะไหวมั้ยว่ะวี”

“พูดคำหยาบเป็นด้วยหรอ” ลมหายใจที่เป่ารดต้นคอ ทำเอารีดราสะดุ้งโหย่ง หย่นคอถดตัวถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว

“คุณภพ”

“หึ ทำเป็นรังเกียจ ที่เมื่อวานแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกันไม่เห็นร้องซักแอะ ออกจะชอบอกชอบใจที่ได้เป็นเมียผม”

“เออ วีแค่ตกใจค่ะ คุณภพเล่นมาเงียบๆ” วีรดาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดที่สื่อเรื่องบนเตียงในคืนเข้าหอ

“แล้วนี้ไปไหนมาค่ำมืดเพิ่งจะกลับ อ้อ ดูของข้าวของคงจะไปหาเรื่องล้างผลาญเงินของคุณแม่สิน่ะ” ตรีภพปรายตามองถุงกระดาษแบรนด์หรูบนพื้น

“คุณภพเข้าใจผิดแล้วค่ะ วีใช้จ่ายด้วยเงินส่วนตัวของวี ไม่ได้ใช่เงินของคุณหญิงท่านเลย” ปกติเธอแทบไม่ได้ใช้จ่ายอะไร แต่ 1-2 วันมานี้ มีแต่เรื่องเครียดๆ เลยซื้อของให้รางวัลตัวเองเท่านั้น แล้วเงินที่ใช้ก็เป็นเงินเก็บจากเงินเดือนของเธอทั้งสิ้น ของพวกนี้ราคาแพงก็จริงแต่นานๆ เธอจะซื้อเองชักหน

“แล้วเงินที่เธอว่ามันมาจากไหนล่ะวีรดา ถ้าไม่ได้มาจากคุณแม่ฉัน ผัวนั่งทำงานอยู่บ้าน เมียออกไปช๊อปปิ้ง คุณแม่เลือกลูกสะใภ้ได้ดีจริงๆ” เขานั่งอ่านเอกสารตั้งแต่บ่าย ส่วนเธอหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ทั้งวัน

“ใช่ค่ะ เป็นเงินจากคุณหญิงค่ะ แต่เงินเดือนจากการทำงานเป็นผู้ช่วยให้คุณหญิงค่ะ” วีรดาเชิดหน้าใส่ เธอทำงานแลกเงินเดือน เงินที่เธอได้ก็เท่ากับเลขาผู้บริหารบริษัทคนหนึ่งถึงแม้งานจะหมายถึงดูแลทุกอย่างที่คุณหญิงสั่งก็ตาม เดี๋ยวผม เดี๋ยว ฉัน เอาสักศัพท์นามเถอะพ่อคุ๊ณ

“เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของเธอในห้องนี้ มีแต่แบรนด์เนมไฮเอน ตำแหน่งงานที่เธอทำอยู่เงินเดือนคงจะสูงมากสิน่ะ”

วีรดาหลุบตาลงต่ำ ใช่ของในห้องนี้อย่างเธอไม่มีปัญญาจะซื้อหรอก คุณหญิงท่านซื้อให้ทั้งนั้น นานๆ เธอจะซื้อเองซักหนถึงแบบนั้นเธอก็พยายามเลือกแบรนที่ดูดีมีราคาหน่อย ตัวล่ะ100-200 จริงๆ เธอก็ใส่ได้ แต่เธอต้องไว้หน้าคุณหญิงท่านด้วย

“ถึงกับเป็นใบ้เลยหรอ อย่างว่าล่ะคนไม่เคยมี พอ..”

ก๊อกๆๆ

“คุณภพคุณวีค่ะ คุณท่านให้มาตามลงไปทานอาหารเย็นค่ะ โต๊ะตั้งเสร็จแล้วค่ะ” ส้มแช่ง สาวใช้วัยขบเผาะถูกให้มาตามคู่ข้าวใหม่ปลามันลงไปทานอาหารเย็น

วีรดารีบแผ่นออกจากจากห้องนอนในทันที ไม่ได้ฟังต่อด้วยซ้ำว่าเขาจะพ่นพูดอะไรต่อ อยากเถียงแต่ไม่รู้ว่าจะเถียงว่าอะไร ในนาทีนั้นมันตื้อไปหมด เดินจนมาถึงบันไดมือบางคว้าราวจับทันที ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักตามมา เธออยากจะวิ่งหนีลงบันไดใจแทบขาด แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่เคยก้าวผ่านความกลัวนี้ไปได้เลยซักหน ร่างหนาปรายตามองเล็กแล้วแล้วก้าวลงบันได้ผ่านเธอไป

“เดินแทบจะตัวปลิวออกจากห้อง พอลงบันได กว่าจะก้าวแต่ล่ะขั้นได้ คุณแม่รอทานข้าวอยู่ไวๆ หน่อยได้มั้ยวีรดา” ตรีภพเงยหน้ามองถึงไปยังชั้นสอง คิ้วแทบจะชนกัน ตะโกนบอกคนที่กำลังนวยนาดลงบันไดที่ละขั้น ออกจากห้องก่อนเขาแท้ๆจนเขาลงมาถึงห้องโถ่งชั้นล่างแล้ว วีรดาเพิ่งจะลงถึงชั้น 2

“คุณภพเข้าไปก่อนเลยค่ะ ไม่ต้องรอวี”

ร่างหนาสบัดหน้าหนี เดินจ้ำอ้าวไปยังห้องอาหาร หล่อนเพ้อเจ้ออะไร เขาไม่ได้รอซักหน่อย เขาแค่ไม่อยากให้คุณแม่รอนาน ท่านต้องทานยาตรงเวลาทุกวัน

“น้องล่ะภพ” ตรีดนัยมองผ่านลูกชายไปเมื่อไม่เห็นลูกสะใภ้เดินมาด้วย เขาไปส้มแช่งไปตามทั้งคู่ เพราะเห็นวีรดากลับมาแล้ว ถึงได้เรียกตั้งโต๊ะ

“เดินจงกรมลงบันไดอยู่ครับ ทานกันก่อนเลยดีกว่า เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด” ตรีภพทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามมารดา

“อาหารเพิ่งตั้งโต๊ะ รอน้องก่อนก็ได้ลูก” คุณหญิงยิ้มบางๆให้ลูกชาย

“หิวหรอเราน่ะ รอน้องวีหน่อย น้องลงบันไดช้า คงยังฝั่งใจกับอุบัติเหตุของรดา” ประโยคหลังคุณตรีดนัยเอ่ยเสียงเบา

ตรีภพหันไปมองบิดามารดา ท่านทั้งสองสีหน้าหมองคล้ำลงในทันที ฝั่งใจอะไร ตอนเกิดอุบัติเหตุเธออยู่ในเหตุการณ์ด้วยงั้นหรอ

“วันนี้นั่งอยู่แต่ในห้องทำงาน ภพคงจะหิว ทานก่อนเลยลูก เดี๋ยวน้องก็มา” คุณหญิงรีบตักอาหารใส่จานให้ลูกชาย

เมื่อกี้ยังบอกให้เขารอวีรดาก่อนอยู่เลย ตรีภพมองหน้าซีดเชียวของมารดาถึงแม้จะใบหน้าท่านจะยิ้มอยู่ แต่ตาของท่านแดงกล่ำนิดๆ แค่คุณพ่อพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นคุณแม่ก็แทบจะร้องไห้ต่อหน้าเขา สันกร้ามบดเข้าหากัน หางตาคมเห็นเงาของวีรดากำลังก้าวเข้ามาใกล้

“พอได้เลื่อนขั้นเป็นเมียฉัน ก็ไม่มีมารยาท ให้คุณพ่อคุณแม่นั่งรอทานข้าว”

“วีขอโทษด้วยค่ะ” วีรดาไม่แก้ตัวใดๆ รีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง

“แกก็เพิ่งจะมาเมื่อกี้ รอเรออะไร” ตรีดนัยพยักหน้าให้วีรดาไปนั่งประจำที่

ตลอดมื้อเย็นวีรดาแทบจะกลืนข้าวแต่ล่ะคำไม่ลง เพราะสายตาคมจากฝั่งตรงข้ามที่จ้องเธอตลอดเวลา ไอ้มองปกติน่ะเธอไม่กลัวหรอก แต่นี้มองแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้ากินเธอแทนข้าวได้คงกินไปแล้ว

อาหารวันนี้เป็นมื้อที่ทรมานที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ จะไม่กินก็ไม่ได้คุณหญิงท่านตักใส่จานไม่ขาดช่วงเลย ที่ผ่านมาท่านไม่เคยทำแบบนี้กับเธอมาก่อน เพิ่งมาทำหลังเธอแต่งงานกับตรีภพนี้เอง

โอ้ยยยยย อึดอัดแทนลูกสาว

อยากจะวาปข้ามไปตอนที่ 20