12ถ้าหาก 2
901 Words
12ถ้าหาก 2
“วี วี วีรดา!”
“ว่าาาาา” วีรดาตกใจตะเกียบแทบหลุดมือ
“เหม่ออะไรของแก เนื้อไหม้หมดแล้ว ไม่คิดจะช่วยกันพลิกเลยหรือไง” พราวหน้าง้ำหน้างอ เมื่อวีรดานั่งเหม่อลอยไม่ช่วยกันกลับเนื้อย่างปล่อยให้เธอเป็นมือย่างอยู่คนเดียว
“โทษๆ คิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“ไม่หน่อยล่ะ ดูสิพามากินปิ้งย่างคลายเครียด นี้อะไรคิ้วผูกเป็นโบว์เลย” พราวตาลุกวาว เนื้อสันนอกที่เธอบรรจงวางบนเตาย่างสุกได้ที่พอดี คีบชิ้นเนื้อจุ่มน้ำจิ้มและเอาเข้าปากอย่างรวดเร็ว อ่าาาา หวานนุ่มละมุนลิ้น ความอัดอั้นที่ต้องทนมองหน้าเจ้านายหน้าดุมาตลอด 6 วัน เยียวยาได้ด้วยปิ้งย่างจริงๆ
“คิกคัก ” วีรดาหลุดขำ เมื่อเห็นท่าฟินจัดของเพื่อนสาว อย่างที่พรนับพันว่าออกมาทั้งทีมานั่งเครียดทำไม
“วี แกมีอะไรแกระบายกับฉันได้เสมอนะเว้ย ถึงตลอดเวลาที่ผ่านมาจะมีแค่ฉันที่มาระบายกับแกซะมากกว่า ไม่ได้หมายว่าฉันไม่รับฟังแก”
“อื้อ ว่าแต่คราวนี้คุณพาทิศทำไรให้คุณเลขคนสวยของขึ้นอีกล่ะ” วีรดาหันมาคีบเนื้อลงเตา คีบชิ้นที่สุกแล้วใส่จานพรนับพัน
“ไม่มีอะไรหรอก แค่บางที่ฉันก็อึดอัดอ่ะแก คนอะไรหน้าบูดหน้าบึ้งใส่ฉันได้ทั้งวัน ไอ้ตอนแรกเราก็ว่าพี่แกคงยิ้มไม่เป็นที่ไหนได้กับคนอื่นก็เห็นยิ้มเรี่ยราด พออยู่กับฉันที่ไร พี่แกก็เข้าโหมดไม่รับแขกซะงั้น ถ้าคุณพ่อไม่ฝากงานให้บอกเลยฉันลาออกตั้งแต่ผ่านโปร” บ่นไปคีบเนื้อยัดเข้าปากไป หมดแล้วลุคเลขาคนสวยของท่านประธานสุดเนียบ
“อุบ ฮ่าาาา ขนาดว่าไม่มีอะไรน่ะ ยังบ่นขนาดนี้ ทนมาได้ตั้ง 3 ปีแล้วทนอีกหน่อยจะเป็นไรไป ปีหน้าก็จะได้ไปทำงานที่บริษัทคุณลุงแล้วนิ” บ้านของพรนับพันทำโรงงานแปรรูปผลไม้ แต่ด้วยความเป็นลูกสาวคนเด็กทุกคนตามใจ คุณลุงเลยให้ไปทำงานบริษัทของเพื่อนทำงานกับคนอื่นจะได้ไม่กล้าเอาแต่ใจตัวเอง และไม่กล้าทำครอบครัวเสียหน้า ให้ไปเรียนรู้การทำงานกับคนอื่นก่อนค่อยกลับมาทำที่บ้าน
“โอ้ยยยยยยยยย แทบจะนับวันรอไม่ไหว เขียนใบลาออกล่วงหน้าเลยได้ป่ะ”
“โอเวอร์ตลอด” วีรดาส่ายหัวกับความโอเวอร์โอวังของพรนับพัน
“อะ ตาแกแล้ววี ตกลงมีเรื่องอะไร”
“เฮ้อ ปิดแกไม่ได้จริงๆ เขาไม่พอใจที่ฉันเป็นลูกแม่รดา เหมือนคุณภพกับแม่จะเคยมีปัญหากัน แต่ฉันไม่รู้ว่าเรื่องอะไร”
“อย่าบอกน่ะว่าที่ตึงๆ กับแกตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ใช่เพราะไม่พอใจที่คุณหญิงรักแกมากกว่า แต่ไม่ชอบแม่แกงั้นหรอ”
“อื้อ” วีรดาคิดมาเสมอว่าที่ผ่านมาตรีภพเปลี่ยนไปและร้ายใส่เธอเพราะคิดว่าถูกเธอแย่งความรักมาจากคุณหญิง สมัยที่เอ็นดูก็เพราะเธอยังเด็ก พอโตมาจากลูกแม่บ้านดันมาตีเสมอกลายเป็นลูกของแม่เขาอีกคน อย่างที่พราวว่า ที่ผ่านมาเธอยอมให้เขาโกรธยอมให้เขาเกลียด เพราะตอนนั้นเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว
“คนก็ตายไปนานแล้วจะมาอะไรหนักหนา อ่ะ วี พราวขอโทษ” พรนับพันรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ที่เผลอพูดถึงคุณน้ารดา เธอไม่เคยเจอน้ารดา แต่คนก็ตายไปนานมากๆแล้ว ผิดใจอะไรกันถึงผ่านไปนานขนาดนี้ยังไม่ลืม
“ไม่เป็นไร แม่รดาก็เสียไปสิบกว่าปีแล้ว”
พรนับพันรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เห็นแววตาวูบไหวและเงาน้ำตาภายใต้ดวงตาสีดำ วีรดาเป็นคนพูดน้อยแต่เธอก็มักจะยิ้มให้กับโลกใบนี้เสมอ เธอดูบอบบางแต่เข้มแข็ง อ่อนน้อมและเข้าอกเข้าใจคนอื่น แต่ทุกครั้งที่พูดถึงน้ารดา แววตาของเธอก็จะเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
“วีแกไม่ได้ไม่เหลือใคร แกมีฉัน ถึงแม้จะได้ไม่ผูกพันด้วยสายเลือด แต่ช่วยไม่ได้ว่ะ แกก้าวเข้ามาในชีวิตฉันแล้ว เข้ามาแล้วห้ามออก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พรนับพันคนนี้จะอยู่ข้างแกเสมอ”
“ฉันรักแกว่ะ” สองสาวส่งยิ้มให้กัน แล้วกลับไปตั้งใจพลิกเนื้อต่อ
วีรดานั่งมองพรนับพันที่ตั้งอกตั้งใจย่างเนื้อในแบบที่ตัวเองชอบ สำหรับเธอแล้วพรนับพันคือเพื่อนสนิท อยู่ด้วยแล้วสบายใจเวลาไปบ้านพราวเธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ต่างจากคนในบ้านชินณรงค์เธอไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลยเธอรู้สึกอึดอัดและกดดันเสมอ บ้านของพรนับพันอยู่หมู่บ้านเดียวกันถ้าหากวันนั้นแม่รดาไปเป็นแม่บ้านบ้านของพรนับพันก็คงดี
อ่านแล้ว เม้นติชมได้นะคะ
ฝากกดหัวใจเป็นกำลังใจในไรท์ด้วยน้า
- Writer
