ถ้าหากว่า(If)

11.ถ้าหาก 1

11.ถ้าหาก 1

ตรีดนัย เขาว่าจะพาภรรยาไปนั่งดูกล้วยไม้ที่เรือนเพาะชำหลังทานอาหารเสร็จ รอนานแล้วลูกชายไม่ตามไปซักทีจึงหยิบเอกสารออกมาให้เอง เห็นลูกชายและภรรยากอดกันกอดอยู่ที่จึงเดินเข้าไปสวมกอดข้อนหลังภรรยา

“แอบกอดกันแบบนี้พ่อน้อยใจน่ะ โตจนแต่งงานมีเมียแล้ว ยังอ้อนแม่แบบนี้อยู่หรอไอ้ลูกชาย” ช่วงที่ตรีภพไปเรียนเมืองนอก เขาไม่เคยไปเยี่ยมเลยเพราะทำงานทุกวัน ส่วนภรรยาก็ร่างกายอ่อนแอเขาไม่กล้าให้เดินทางคนเดียว ถึงตรีภพจะกลับมาเยี่ยมบ้านทุกปี แต่ก็คงไม่เหมือนอยู่บ้าน คงคิดถึงอ้อมกอดของครอบครัวไม่น้อย เขารู้สึกผิดที่ผลักดันลูกชายให้ไปใช้ชีวิตคนเดียวแต่เขาไม่มีทางเลือกอนาคตชีวิตพนักงานหลายพันคนจะตกอยู่ในกำมือของตรีภพเขาจำเป็นให้ตรีภพเติบโตและเรียนรู้ด้วยตนเอง

“โถ่ คุณค่ะอย่าแซวลูกแบบนั้น สำหรับวาดไม่ว่าจะอายุเท่าไรก็ยังเป็นเด็กเสมอและค่ะ”

“ต่อให้ผมจะมีเมียอีก 3 ลูกอีก 5 ผมก็จะยังกอดคุณแม่แบบนี้ครับ” ตรีภพแนบหน้าชุกลงไปบนหน้าท้องแบนราบ ยิ่งกอดแบบนี้เขายิ่งรู้สึกว่าคุณแม่ของเขาผอมแห้งเหลือเกิน ท่านเหมือนแก้วที่สามารถแตกหักได้ทุกเมื่อ

“เอาลูกหนึ่งให้ได้ก่อน แม่อยากอุ้มหลานไวๆ แม่สั่งป้าใจทำของบำรุงภพกับวี เดี๋ยวจะสั่งยาจีนมาให้วีทานด้วย ดีมั้ยค่ะคุณ” คุณหญิงหันไปหาผู้ช่วยสนับสนุนอีกแรง

“คุณว่าดี ผมก็ว่าดี ไปเรือนเพาะชำกันอีกกว่า ผมอยากดูกล้วยไม้ที่คุณเพิ่งลง” ตรีดนัยส่งแฟ้มเอกสารให้ลูกชายแล้วแล้วโอบเอวภรรยาออกไป

ตรีภพยังรู้สึกปวดหัวจากอาการแฮงค์อยู่ พอเปิดประตูห้องนอนได้กลิ่นจางๆ ของน้ำหอมของวีรดา เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าต้องทำยังไง ให้แสดงออกว่ารักวีรดา หรือต้องเกลียดเธอต่อหน้าคุณแม่ ความสึกหนักอึ้งอยู่ตลอดเวลานี้คืออะไรหรือเขาไม่ควรกลับมา

ถ้าวันนั้นเขาไม่กลับมา คงไม่ต้องแต่งงานกับวีรดา ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้