Chapter 7
1531 Words
เช้าวันต่อมา...
ใบบัวนอนอยู่ในอ้อมกอดของพ่อเลี้ยงแทนไทเมื่อคืนกว่าเธอกับชายหนุ่มจะดูหนังจบก็เวลาล่วงเลยไปเกือบตีหนึ่งแล้ว และเธอก็เผลอหลับไปเลยเขาจึงพามานอนบนเตียงเช่นเคย และอีกด้านหนึ่งแม่บ้านเดินมาเคาะประตูที่ห้องนอนของคุณหนูใบบัว เรียกอยู่นานไม่มีใครตอบจึงลองเปิดประตูเข้าไปและแน่นอนว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลย
"คุณหนูใบบัวไปไหน"
แม่บ้านรู้สึกตกใจมากที่อยู่ๆเธอก็หายไม่อยู่ที่นี่จึงรีบเดินออกไปเคาะห้องนายน้อยต่อเผื่อว่าเธอมาจะมาหาเขาที่นี่
"นายน้อยคะคุณปู่เรียกทานข้าวค่ะ"
พ่อเลี้ยงแทนไทค่อยๆลืมตาขึ้นตะโกนออกไปหาคนที่อยู่หน้าห้องว่าอีกสักแป๊บเขาจะลงไปเอง
"เดี๋ยวลงไปเพิ่งตื่น"
"คุณหนูใบบัวไม่อยู่ที่ห้องค่ะ ดิฉันหาไม่เจอเลยค่ะนายน้อย"
"นอนที่นี่แหละเดี๋ยวพาลงไปเอง"
แม่บ้านชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถ้าอยู่กับพี่ชายก็สบายใจขึ้นหน่อยนึกว่าแอบหนีออกไปเที่ยวที่ไหนอีกไม่งั้นคุณๆได้ออกตามหาทั่วแน่
"รับทราบค่ะ"
แม่บ้านเดินลงไปชั้นล่างและเตรียมห้องอาหารต่อ คุณปู่ที่ออกไปเดินเล่นหน้าบ้านมาก็เข้ามาทักทายแม่บ้านทุกคนอย่างเป็นมิตร จากนั้นก็มานั่งลงที่โต๊ะแล้วมองหาหลานทั้งสองคน
"ใบบัวกับแทนไทล่ะ ไม่เห็นเลยนะ"
"นายน้อยบอกว่าเดี๋ยวลงมาค่ะ"
"แล้วใบบัวล่ะไม่มาเหรอ"
คุณพ่อหันไปถามแม่บ้านอย่างแปลกใจ ปกติใบบัวจะตื่นเช้ามากและจะต้องมาวนเวียนอยู่ที่ห้องอาหารเพราะเธอจะกินข้าวเช้าเสมอ
"นายน้อยบอกว่าจะมาพร้อมกันค่ะ"
"หมายความว่ายังไง ใบบัวนอนอยู่ที่ห้องแทนไทเหรอ"
คุณพ่อเอ่ยถามด้วยความสงสัย แม่บ้านอึกอักก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ
"ค่ะท่าน"
"ร้ายนะลูกชายแกนะ สมหวังล่ะมั่ง"
คุณปู่หัวเราะชอบใจมากและดูเหมือนว่าจะได้ผลเมื่อจับทั้งสองคนไปอยู่ด้วยกันหลายปีในที่สุดก็สมหวังสักที
"ยังไม่เหมาะนะครับพ่อใบบัวยังเด็ก"
"เด็กอะไร20แล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องไปจับผิดอะไรปล่อยไว้แบบนั้นแหละ เงียบไว้เดี๋ยวก็ดีเอง"
คุณปู่ยิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองตามเสียงที่เข้ามาใหม่ เป็นใบบัวในสภาพงัวเงียแต่ก็ยังยิ้มได้เสมอ
"คุณปู่ คุณพ่อ คุณแม่รอนานมั้ยคะ"
ใบบัวเดินไปนั่งลงข้างคุณปู่ที่ประจำแล้วก็สวมกอดท่านให้หายคิดถึง เธอเป็นคนที่ขี้อ้อนมากไม่แปลกมีแต่คนรักและเอ็นดูมากขนาดนี้
"ไม่นานหรอกหลานทำไมถึงดูไม่สดใสเลยนอนดึกเหรอ"
"ดูหนังจบดึกมากเลยค่ะคุณปู่ เมื่อคืนใบบัวนอนห้องพ่อเลี้ยงค่ะกว่าหนังจะจบใบบัวสลบไปก่อนพ่อเลี้ยงก็เลยพาไปนอนบนเตียงค่ะ"
ใบบัวเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ เด็กสาวที่ถูกเลี้ยงมาแบบประคบประหงมไม่เคยเจอโลกภายนอกที่มันโหดร้ายก็เลยมองทุกอย่างสดใสไปหมด
คุณพ่อหันไปมองลูกชายตัวดีก่อนจะเอ่ยเสียงดุและเตือนสติไม่ให้เขาทำอะไรที่มันไม่เหมาะไม่ควร
"น้องเป็นผู้หญิงแล้วก็โตเป็นสาวแล้วพ่อว่าไม่เหมาะสมเท่าไหร่ถ้าเราจะพาน้องไปนอนด้วย"
"ผมเข้าใจมาตลอดว่าพ่อต้องการแบบนี้ซะอีก"
พ่อเลี้ยงแทนไทสวนกลับคุณพ่อทันทีและท่านดูอึ้งไปเพราะไม่คิดว่าลูกชายจะรู้ความคิดของเขา
"ก็ต้องการแบบนั้นแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ไง"
คึณพ่อเอ่ยกระซิบกระซาบลูกชายเสียงเบาเพราะเกรงว่าใบบัวจะได้ยินความคิดของเขาและลูก พ่อเลี้ยงแทนไทหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"ผมก็ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยอย่าคิดมากสิ ก็แค่ดูหนังกันเอง"
"ให้มันจริงเถอะให้น้องเรียนจบก่อนแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เข้าใจที่พ่อพูดใช่มั้ย"
เขายักไหล่อย่างไม่แคร์คำเตือนคำขู่ของผู้เป็นพ่อ คิดว่าถ้าเขาจะทำขึ้นมาจริงๆคำพูดของพ่อไม่สามารถห้ามความรู้สึกของเขาได้แน่นอน ถ้าจะทำก็ทำเลยไม่ต้องมีใครมาคอยห้ามปรามหรอกแต่ติดตรงที่สัญญาไปแล้วไงว่าจะไม่ทำยกเว้นเธอเต็มใจเอง
"แกนี่มันไม่ฟังพ่อเลย"
"กินข้าวเถอะพ่อผมหิวแล้ว"
เขาหยิบช้อนมานั่งทานอาหารเช้าตรงหน้าไม่สนใจคุณพ่ออีก ส่วนใบบัวก็ตักกับข้าวให้คุณปู่อย่างเอาอกเอาใจ ท่านเป็นคนที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กและเธอรักท่านมากที่สุดในโลกเลยแล้วก็รักทุกคนในบ้านเท่ากันหมด ถ้าไม่มีครอบครัวนี้เธอคงไม่มีชีวิตที่ดีแบบทุกวันนี้แน่นอน
"พ่อเลี้ยงกินนี่สิคะของโปรดเลย"
"ปกติแกไม่กินกุ้งไม่ใช่เหรอ"
คุณปู่มองหลานชายอย่างแปลกใจ ปกติเห็นกุ้งที่ไหนเขี่ยทิ้งตลอดมีแต่สาวน้อยข้างๆเนี่ยแหละที่ชอบกินมาก ใบบัวตักกุ้งใส่จานให้พ่อเลี้ยงแทนไทหลายตัวก่อนจะตอบแทนให้ชายหนุ่ม
"ไม่ได้ไม่ชอบกินค่ะคุณปู่แต่ว่าขี้เกียจแกะเปลือกกุ้งก็เท่านั้น ถ้าใบบัวแกะให้เมื่อไหร่พ่อเลี้ยงกินหมดเกลี้ยงเลยค่ะ"
"งั้นเหรอ... ไปอยู่ด้วยกันไม่กี่ปีรู้ใจกันดีเหลือเกินนะ"
"รู้ดีมากด้วยค่ะ พ่อเลี้ยงชอบพาใบบัวไปกินของอร่อยข้างนอกบ่อยๆ พ่อเลี้ยงรู้ด้วยนะคะว่าใบบัวแพ้อะไรไม่ชอบกินอะไร"
พ่อเลี้ยงแทนไทถึงกับกระแอมออกมาเพื่อให้หญิงสาวหยุดพูดสักที จะพูดมากเกินไปแล้วเดี๋ยวก็ได้โดนคุณปู่กับคุณพ่อล้อตายเลยอายเค้าเปล่าๆ
"แหม่! ตอนแรกไม่ให้มาอยู่ด้วยคัดค้านเสียงแข็ง"
"พอมาตอนนี้..."
ผู้ใหญ่ทั้งสองคนมองแทนไทอย่างหมั่นไส้ ที่แท้ก็ดูแลอย่างดีเผลอๆดีกว่าตอนอยู่ที่นี่เสียอีก ชวนกลับมาก็ไม่ยอมมาบอกว่าอยู่กับพ่อเลี้ยงสนุกเขาใจดี ตอนแรกก็คิดว่าเพราะอะไรตอนนี้รู้แล้วว่าเขาตามใจน้องสาวนี่เอง ถึงจะปากแข็งไปหน่อยแต่เขาเป็นคนที่ใจดีและรักน้องสาวมาก
"พอเถอะค่ะตาแทนไททำหน้าไม่ถูกแล้ว"
"พูดมากนะยัยแสบ เงียบก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอก"
เขาหันไปบ่นหญิงสาวแต่คนอย่างเธอสำนึกที่ไหนกันล่ะทำลอยหน้าลอยตาใส่ก่อนจะตาโตเมื่อคุณปู่ส่งบัตรเครดิตมาให้
"อะไรคะคุณปู่"
"ปู่ให้เอาไปช็อปปิ้ง หนูซื้อของไปเยอะๆเลยอยากได้อะไรก็ซื้อ"
"แต่ว่าหนูมีทุกอย่างที่อยากได้แล้วค่ะ พ่อเลี้ยงพาไปซื้อทุกอาทิตย์เลยค่ะ"
เธอเกรงใจคุณปู่แค่ท่านเลี้ยงมาให้สุขสบายก็เป็นพระคุณมากแล้วไม่เห็นต้องซื้ออะไรให้เลย
"ก็ไม่เอาเหมือนกันครับ พาไปทุกอาทิตย์แต่ก็ไม่ซื้ออะไร"
"รับไว้เถอะลูกให้พี่เค้าพาไปซื้อของ ตามใจคุณปู่หน่อย"
"ได้ค่ะขอบคุณนะคะคุณปู่ งั้นวันนี้พ่อเลี้ยงพาใบบัวไปช็อปปิ้งหน่อยนะคะ น้าๆ"
เธอรับบัตรเครดิตมาถึงไว้ในมือก่อนจะหันไปอ้อนชายหนุ่มอย่างน่ารัก เขาพยักหน้าตกลงว่าจะพาเธอไปถึงแม้ว่าจะมีงานรออยู่แต่ก็ให้ความสำคัญเธอก่อน เด็กมันขี้น้อยใจยะเวลาที่เขาไม่พาไปไหนก็งอนเขาเป็นวันเลย...
"อืมไปก็ไป"
"เย้ๆ พ่อเลี้ยงน่ารักที่สุดเลย"
ทุกคนมองใบบัวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เธอน่ารักและสดใสสร้างรอยยิ้มให้คนในครอบครัวเสมอตั้งแต่เด็ก เธอคือน้องเล็กของบ้านและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
หลังจากทานข้าวเสร็จพ่อเลี้ยงแทนไทก็ให้ผู้ช่วยเตรียมรถให้เขาหน้าบ้าน ส่วนใบบัวก็ไปแต่งตัวในห้องอีกสักพักคงจะลงมาแล้ว
"พ่อเลี้ยงครับมีเอกสารที่ต้องเซ็นหลายฉบับ ช่วงบ่ายเข้าคาสิโนมั้ยครับ"
"เอาใบบัวมาส่งที่บ้านก่อนฉันไม่อยากพาไปด้วย ดีนะที่ลงไปชั้นคาสิโน ถ้าไปชั้นอาบอบนวดฉันคงปวดหัวกว่านี้"
เขากุมขมับเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่เดินมาด้วยรอยยิ้มสดใส คนโลกสวยแบบใบบัวคงบ่นเขาเช้าเย็นเรื่องธุรกิจพวกนี้ เพราะฉะนั้นไม่รู้ดีที่สุด
"มาแล้วค่ะ"
"ขึ้นรถสิ"
"ได้ค่ะพร้อมมาก"
- Writer
