มาเฟียมาดร้ายพ่ายรัก (พ่อเลี้ยงแทนไท&ใบบัว)

17ปีก่อน... ในต่างประเทศ "จะเอาเด็กคนนี้มาเป็นภาระทำไมครับพ่อ ทำไมไม่ให้ญาติพี่น้องเค้าเอาไปเลี้ยงแทนล่ะ อยากช่วยเหลือก็ส่งเงินให้สิจะยากอะไร" "ไม่ได้ ใบบัวเป็นลูกสาวคนเดียวของเพื่อนพ่อ และเขามีพระคุณกับพ่อมากมันถึงเวลาที่ต้องตอบแทน พ่อจะรับใบบัวมาเลี้ยงเป็นลูกสาวอีกคน แกต้องช่วยพ่อดูแลน้อง" สองพ่อลูกมีปากเสียงกันในห้องรับแขก แทนไทในวัยอายุ15ปีส่ายหน้าปฏิเสธที่จะรับเด็กผู้หญิงคนนี้มาเป็นน้องสาวอีกคน คุณพ่อของเขาไม่ควรเอาใครมาอยู่ในความดูแลเพราะตระกูลของเขามีศัตรูรอบตัว เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรต้องมาข้องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มันไม่ควรเลยสักนิด "ผมไม่เอาอ่ะพ่ออยากเลี้ยงก็เลี้ยงคนเดียวไม่ต้องมาโยนให้ผมเลย ศัตรูมากมายอันตรายรอบด้านพ่อจะเอาเด็กคนนี้มายุ่งเกี่ยวทำไม" เขามองหน้าเด็กผู้หญิงที่ตอนนี้ยืนจับมือคุณพ่อมองหน้าเขาตาใสแป๋วน่าเอ็นดูมาก แต่ยังไงเขาก็ยังยืนยันว่าจะไม่รับใครมาดูแลทั้งนั้นมันเป็นภาระเปล่าๆ "แกก็ปกป้องน้องสิ" "ไม่เอาอ่ะภาระ ผมไม่เอา!" พูดจบเขาก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันทีอย่างหัวเสีย คุณพิทักษ์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจที่ลูกชายคนเดียวใจร้ายใจดำกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมากมายขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะไม่เลี้ยงก็ไม่เป็นอะไรเขากับภรรยาจะช่วยกันเลี้ยงเอง ปัจจุบัน... ณ ประเทศไทย "เสร็จแล้วหอมมาก" ใบบัวในชุดธรรมดาสวมผ้ากันเปื้อนสีสวยกำลังเข้าครัวทำขนมเค้กอยู่ และตอนนี้เค้กส้มของเธอก็ออกมาเพอร์เฟคมากสีสวยเนื้อเค้กเนียนละเอียดถูกใจเธอมาก "ให้พี่แมนกับพี่ฟ้าชิมดีกว่า" เธอหยิบเค้กใส่จานสองใบจากนั้นก็เดินออกไปหาสองคนตรงหน้าบ้าน แมนและฟ้าเห็นคุณหนูของบ้านเดินมาก็หยุดคุยกันก่อนจะหันไปยิ้มให้ "คุณหนูใบบัวมีอะไรเรียกใช้มั้ยคะ" "ชิมขนมหน่อยสิคะ รอบนี้รับรองว่าดีกว่าเมื่อวานค่ะ" เธอส่งจานเค้กไปให้ทั้งสองคน แทนและฟ้าลองชิมดูก่อนจะพยักหน้ายิ้มออกมาทันที "อร่อยมากเลยครับคุณหนู" "อร่อยมากเลยค่ะ" ใบบัวได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าบึ้งบูดทันที ไม่ว่าจะทำครั้งแรกหรือล่าสุดทั้งสองคนก็จะบอกว่าอร่อยมากและเธอก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วมันขาดตรงไหนหรือจะต้องแก้ยังไงซึ่งบอกเลยว่าให้พูดในทางแย่ๆทั้งสองคนไม่ทำแน่นอน "แบบนี้ตลอดแหละถามทีไรก็บอกอร่อยไม่มีคำพูดอื่นเลย ไม่เอาดีกว่าใบบัวไปให้คนอื่นชิมดีกว่า" เธอมองซ้ายมองขวาหาคนที่จะมาชิมขนมของเธอต่อก่อนจะยิ้มออกมาทันทีเมื่อเจอพ่อเลี้ยงแทนไทกำลังเดินมาพร้อมกับลูกน้องของเขาอีกสองคน "พ่อเลี้ยงขา" ใบบัววิ่งไปกอดแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อน เขาทำมือให้ลูกน้องเดินออกห่างไปก่อนเพราะไม่อยากให้เข้าใกล้ใบบัวมากนัก "มีอะไร" "ใบบัวอยากให้พ่อเลี้ยงช่วยชิมขนมหน่อยค่ะ วันนี้ใบบัวทำเค้กส้มพ่อเลี้ยงน่าจะกินได้" "ทำไมไม่ให้แมนกับฟ้าชิมล่ะ" เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ แมนและฟ้าเป็นคนติดตามของใบบัวที่เขาส่งไปให้ดูแลเธอเป็นพิเศษ ตามติดไม่ห่างห้ามให้คลาดสายตาเพราะเขากลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย ถึงแม้ว่าอยู่ที่นี่จะปลอดภัยแต่ยังไงเขาก็ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น "ให้ชิมแล้วค่ะทั้งสองคนก็พูดเหมือนเดิมว่ามันอร่อยแค่นั้นเอง หนูอยากได้แบบคนที่พูดตรงๆค่ะจะได้เอามาปรับสูตร พ่อเลี้ยงชิมให้หนูหน่อยนะคะน้าๆ" ลูกน้องคนอื่นก้มหน้าลงพื้นบ้างหันออกไปข้างนอกบ้างเพราะไม่อยากยุ่งกับเรื่องของเจ้านาย เห็นจะมีคนเดียวเท่านั้นแหละที่พ่อเลี้ยงยอมแทบทุกอย่างทั้งที่เมื่อก่อนไม่เอาเลยปฏิเสธเสียงแข็งมาก ไม่รู้ว่าเขามาเปลี่ยนไปตอนไหนแต่ว่ารับใบบัวมาดูแลเองได้หลายปีแล้ว "จะออกไปทำงานข้างนอกยังไม่ว่าง" "ออกไปทำงานทำไมคะนี่มันเที่ยงแล้วนะ พ่อเลี้ยงต้องกินข้าวให้ตรงเวลาสิไม่งั้นจะเป็นโรคกระเพาะได้นะ อีกอย่างใบบัวหิวแล้วค่ะอยากให้พ่อเลี้ยงพาไปกินข้าวข้างนอก พาไปหน่อยนะคะ" เด็กสาวกระพริบตาปริบเพื่ออ้อนชายตรงหน้าให้เขาตามใจพาไปกินข้าวนอกบ้านบ้าง ตั้งแต่ปิดเทอมที่ผ่านมาเธอไม่ได้ออกบ้านเลยสักวันเพราะเขาไม่อนุญาต เธอเบื่อมากกับการที่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้านถามว่ามันมีอะไรให้ทำมั้ยก็มีแต่เธอเบื่อก็เท่านั้น "บอกว่าไม่ว่างไง" "ใจร้าย พ่อเลี้ยงใจร้ายกับใบบัวอีกแล้ว ฮือออ จะฟ้องคุณปู่แล้วจะกลับไปอยู่ฮ่องกงแล้ว" หญิงสาวกอดอกสะบัดหน้าใส่ชายหนุ่มอย่างงอนๆ พ่อเลี้ยงแทนไทถอยหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ "ก็กลับไปสิไม่ได้อยากให้มาอยู่สักหน่อย ถ้าพ่อไม่เอามาทิ้งไว้ที่นี่ก็ไม่เหนื่อยแบบนี้หรอก คุยกับเด็กดื้อปวดหัว" เขาเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีทิ้งให้ใบบัวทำหน้าเศร้าอยู่ตรงนั้นคนเดียว เธอมองตามพ่อเลี้ยงไปอย่างน้อยใจที่เขาทำเหมือนไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่ด้วย "พ่อเลี้ยงอยากให้หนูกลับจริงๆเหรอคะ" เสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างเศร้าหมองใครได้ยินก็ต้องใจอ่อนยวบรีบมาปลอบแทบไม่ทัน แต่คนอย่างพ่อเลี้ยงฟอร์มเยอะไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด "หมูเอารถออก" "ไปไหนเหรอครับพ่อเลี้ยง" ลูกน้องของเขาเอ่ยถามอย่างสงสัย ชายหนุ่มเหลือบสายตามองหฺญิงสาวก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น "ไปหาอะไรกินหิวพอดี ใครอยากไปก็ตามมาเองแล้วกันชักช้าจะไม่รอนะ" ใบบัวได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจใจก่อนจะวิ่งไปกอดแขนชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี พ่อเลี้ยงแทนไทพยายามดึงแขนออกแต่มือเล็กเกาะแน่นไม่ยอมปล่อยทำตัวติดหนึบกับเขาตลอดเวลา 'บอกแล้วไงว่าเด็กคนนี้มันน่ารำคาญจะตาย ไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่ถึงให้มาอยู่กับเขาที่นี่' "พ่อเลี้ยงใจดีที่สุดเลยค่ะ" "เธอเพิ่งพูดว่าพี่ใจร้ายไม่ใช่เหรอ" เขาสวนกลับหญิงสาวทันทีที่ได้โอกาสและเธอก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น และเมื่อรถเคลื่อนที่มาจอดเขาก็ดันตัวหญิงสาวขึ้นไปบนรถนั่งที่นั่งข้างเขาแล้วก็ต้องรับมือกับคำถามและความวุ่นวายของเด็กสาวข้างกาย "พ่อเลี้ยงเล็บยาวแล้วเย็นนี้ใบบัวตัดให้ดีมั้ยคะ" "ค่ำๆแล้วกัน เย็นนี้ต้องออกไปข้างนอก" "ใบบัวไปดะ..." "ไม่ไปเฝ้าบ้าน" เธอทำหน้ามุ่ยก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ นี่ตกลงว่าเธออยู่ที่บ้านหรืออยู่ในคุกกันแน่เริ่มมองไม่ออกแล้วนะ... "ไม่ต้องมาหน้าบึ้งพี่ไปงานเลี้ยงวันเกิดแขกผู้ใหญ่ ถ้าจะไปต้องแต่งตัวสวยๆและต้องเรียบร้อยด้วยทำได้เหรอไง" ใบบัวยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้ารัวๆ เรื่องแค่นั้นจิ๊บๆคนอย่างเธอทำได้สบายมากอยู่แล้ว "ทำได้สบายมากค่ะ ให้ใบบัวไปด้วยน้า" "อืมไปก็ไป" "เย้ๆพ่อเลี้ยงใจดีที่ซู้ดเลยค่ะ" หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มซบใบหน้าลงกับไหล่กว้างแก้มเล็กถูไถไปมาอย่างกับลูกแมวขี้อ้อนทำเอาจอมครึมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ใบบัวเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน "กลับมาชิมเค้กส้มของใบบัวด้วยนะคะ" "กลับไปจะชิมให้ นั่งนิ่งๆได้มั้ยพี่เวียนหัวไปหมดแล้วเนี่ย" "ก็ได้ค่ะหนูจะนั่งนิ่งๆไม่ดื้อไม่ซน คิคิ"