“ฉันมีแต่กาแฟซองสำเร็จรูป” เธอว่าพลางชูซองกาแฟที่บอกขึ้นมาให้ดู
“คุณจะเติมอะไรเพิ่มไหม ครีมเทียม น้ำตาล หรือ...” อยู่ดีๆ ร่างสูงก็เดินเข้ามาแทนที่ทั้งที่เธอยังพูดไม่ทันจบ จัดการหยิบซองกาแฟแล้วหันไปเสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อนที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยตัวเองเสร็จสรรพ เสียงห้าวกล่าวออกไปเรื่อยๆ ทั้งที่มือก็กำลังสาละวน ตาก็จดๆ จ้องๆ กับสิ่งที่ทำค้างอยู่ตรงหน้า
“เธอไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” เขาว่า โดยไม่สนใจหันกลับมามอง ภัทรพลเหมือนจะรื้อๆ ค้นๆ เพื่อหาอะไรบางอย่าง ร่างบางได้แต่ยืนมองท่าทางอันคล่องแคล่วที่ทำทุกอย่างเหมือนกับมันคือบ้านของตัวเอง ขนาดไม่คุ้นนะนั่น ยังหยิบนู่นจับนี่หาถ้วยหาแก้วได้วุ่นวายไปหมด
ยืนดูสักพัก พอให้แน่ใจจริงๆ ว่าแขก (ไม่ได้) รับเชิญสามารถจัดหาทำอะไรต่อมิอะไรได้คล่องแคล่วมากมายกว่าเธอซะอีก จึงค่อยๆ พาตัวเองขยับออกมา หายตัวกลับเข้าไปในห้องนอน โดยไม่ลืมที่จะล็อคทั้งลูกบิดรวมถึง
