“ตกลงลิเวอร์พูลเสมอสองสอง”
“….”
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าทีมฉันมันเก่งกว่าที่เธอคิด” เขาพูดไปยิ้มไป ไม่พอยังยื่นมือมาดึงแก้มนิ่มๆ ของเธอให้ยืดตามไปอีกต่างหาก ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างพออกพอใจของชายหนุ่ม ถ้าตามปกติเธอคงต่อสู้พร้อมปกป้องตัวเองสุดฤทธิ์ แต่ในสถานการณ์ตอนนี้บอกตามตรงว่าไม่มีอารมณ์ ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น
“นี่ ยัยแก้มยุ้ย” อยู่ๆ มือนั้นก็วางลง พร้อมคนตรงหน้าที่ดึงตัวกลับไปนั่งที่เดิมแต่ก็ยังคงหยุดจุดโฟกัสไว้ที่ดวงหน้าใส เสียงห้าวทว่าอ่อนโยนแบบแปลกๆ ดังขึ้น เรียกให้ลลนาที่มือกำลังวุ่นวายอยู่กับการลูบๆ คลำๆ แก้มตัวเองให้วุ่นต้องมุ่ยหน้าขึ้นไปมองอย่างเสียไม่ได้
เห็นเขากำลังมองมาและยิ้มอยู่ รอยยิ้มเดิมอีกแล้ว ยิ้มกว้างๆ ยิ้มที่ทำให้โลกนี้สดใส
“เธอมีอะไรอยากบอกฉันบ้างหรือเปล่า” คนที่พยายามปรับเสียงให้ทุ้มจัดไม่กวนอารมณ์ถามออกไปในที่สุด อดขมวดคิ้วขัดใจไม่ได้เมื่อเห็นอีกฝ่ายส
