แสนร้ายพยศรัก

กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากมุมหนึ่งที่เรียกได้ว่าลับหูลับตาของโรงแรมชื่อดัง ลับหูลับตาเหรอ….บัดนี้มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว !! ร่างสูงของชายหนุ่มนามว่าภัทรพลผละออกจากสาวร่างบางแต่ทรวดทรงสุดแสนจะสะเทือนใจตรงหน้าอย่างเสียไม่ได้ ดวงตาเรียวคมที่อ้อยอิ่งอยู่แถวๆ เอิ่ม นั่นแหละ อย่าให้พูดดีกว่า เปลี่ยนมาเป็นแววตาที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่พอใจจัดๆ คิ้วหนาที่พาดผ่านบนใบหน้าคมแฝงด้วยเชื้อสายจีนตามสมัยนิยมขมวดมุ่นขึ้นไปอีก เมื่อหันมองมาแล้วเห็นว่าต้นเสียงโทรโข่งนั้นคือใคร พอเห็นคนตัวโตตรงหน้าทำหน้าอารมณ์ขึ้นพันองศา ฮึมฮัมในลำคอคล้ายกับว่าจะฆ่าเธอให้ได้ แต่มีเหรอลลนาจะสน ปากเล็กจิ้มลิ้มนั้นเบะขึ้นนิดหน่อย แกล้งทำเป็นเลิกคิ้ว ทำหน้าตาเหลอหลาอย่างกับเด็กกำลังถูกรังแก เห็นแล้วมันน่าจับบีบคอให้ตายคามือชะมัด!!! แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ทั้งพนักงานเอย รปภ. เอย ก็เดินตบเท้าเข้ามากันให้วุ่นวายไปหมด นี่มันวันบ้าอะไรของมันวะเนี่ย “มีเรื่องอะไรกัน…เหรอครับ” พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เดินหน้าตาขึงขังถามเสียงแข็งไม่แพ้กันราวกับจะเอาเรื่องเต็มที่ แต่สองคำหลังเป็นอันต้องเอ่ยเสียงอ่อน เมื่อเห็นว่าคู่กรณีของผู้หญิงร่างเล็กเสียงทรงพลังแปดหลอดนั้นคือใคร ร่างสูงในชุดสูทชั้นดีที่ยืนเต็มความสูง เงยหน้าขึ้นมองฟ้ามองเพดานอย่างคนกำลังระงับอารมณ์เต็มที่ มือข้างหนึ่งที่ก่อนหน้านี้กำไว้แน่นอย่างคนกำลังยับยั้งชั่งใจ ค่อยๆ เปลี่ยนมาเท้าไว้แถวๆ เข็มขัด กัดฟันเอ่ยกับลูกน้องเสียงเรียบ “ไม่มีอะไร เรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย ไปทำงานต่อเถอะ” หลังคำพูดประกาศิตนั้น เธอก็เห็นเหล่าพนักงานทั้งหลายทั้งยืนตัวตรงบ้าง โค้งคำนับรับคำบ้าง แล้วก็เดินจากไปแต่โดยดี โห อะไรมันจะยิ่งใหญ่ขนาดนั้น พ่อคู้ณ คนตัวเล็กเบ้หน้าแอบนินทาอยู่ในใจ เห็นอีกคนหรี่ตากลับมามองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อซะให้ได้ แต่มีเหรอเธอจะสน ยังคงยืนกอดอกสบายใจลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างนั้น เห็นแล้วมันน่า…. “แซนดี้ คุณกลับไปก่อนนะ เผอิญวันนี้ผม…” ภัทรพลพยายามสงบสติอารมณ์ หันไปพูดกับหญิงสาวร่างสูงเพรียวลมคนเก่า หยุดประโยคไว้ชั่วครู่ ปรายตามายังคนต้นเรื่องที่ยังยืนแกล้งทำหน้ากวนอารมณ์ปากยื่นปากยาวอีกครั้ง “มีเรื่องต้องจัดการ” เขากัดฟันกรอด พูดแต่ละคำออกมาเน้นๆ และชัดๆ เสียงเข้มทรงพลังนั้นก็ส่งผลให้เจ้าของร่างเล็กแอบสะดุ้งไปโดยไม่รู้ตัว แต่พอได้สติกลับมาก็พยายามยืนตัวตรงหน้าเชิดอย่างเต็มที่ งึมงำบางอย่างอยู่ในใจ ก่อนส่งข้อความประกาศสงครามผ่านทางสายตาไปยังคนตรงหน้าได้เห็นชัดๆ ไม่ต่างจากอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะรับรู้มันได้เป็นอย่างดี ตอบรับด้วยการถลึงตากลับมาอย่างกับอยากกระโดดงับหัวซะให้ได้ แต่แป๊บเดียวเท่านั้น แค่แป๊บเดียวจริงๆ นะ ไอ้แววตาที่ถ้าฆ่าเธอได้ก็คงฆ่าไปแล้ว ก็กลับไปยิ้มนัยน์ตาหวานเชื่อมให้กับใครอีกคน เฮอะ ไอ้คนสองมาตรฐาน จ้ะ พ่อคนเลือกได้ คนอะไร หน้าตาเหมือนพี่ภีมซะเปล่า จะถอดแบบนิสัยกันมาบ้างก็ไม่มี ต่างกันอย่างกับฟ้ากับเหว ถ้าพี่ภีมเป็นประตูสวรรค์ ไอ้พี่ภัทรขี้เก๊กนี่ก็คงไม่พ้นประตูนรกชัดๆ ร่างบางเบ้หน้าทำปากขมุบขมิบ แอบนินทาอยู่ในใจ “นี่เธอ” เสียงห้วนจัดที่ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดสาปส่งคนตรงหน้า ลลนาทำเป็นแกล้งปรายตาเหลือบไปมองนิดหน่อย มือบางทั้งสองข้างยังคงไขว้หลังไว้อย่างสบายอารมณ์ มองดูท้องฟ้ายามค่ำคืน อืม จะว่าไป มันก็สวยดีเหมือนกันนะเนี่ย โอ๊ะนั่น มีบ่อปลาคาร์ฟด้วย “โอ๊ย อะไรกันเนี่ย” คนตัวเล็กร้องเสียงหลง เมื่อรู้สึกเหมือนมีคีมเหล็กมาหนีบหมับเข้าให้ตรงต้นแขนแน่นๆ ขอย้ำอีกครั้งว่าแน่นๆ “เธอทำบ้าอะไรของเธอ ยัยเตี้ย!!! ” แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจ กัดฟันกรอดๆ พ่นคำพูดใส่หน้าไม่ยอมหยุด “โอ๊ะ ทำอะไรคะ? ฉันทำอะไร ดูเหมือนก็จะมีแต่คุณนั่นแหละ มาดูด มากัด ทำอะไรในที่สาธารณชนแบบนี้ ระวังนะคะจะได้ลงหน้าหนึ่งโดยไม่รู้ตัว” คนตัวเล็กแกล้งทำท่าทางเหมือนตกอกตกใจ แต่เสียงใสก็ยังคงต่อปากต่อคำไม่ขาดปาก ยิ่งไอ้คำว่า ‘ทั้งกัด ทั้งดูด’ ที่เจ้าตัวจงใจพูดผิดออกมานั้น มันเรียกให้คนที่ถูกอ้างถึงต้องถลึงตาออกมาจนแทบหลุดจากเบ้า โกรธจนหน้าดำหน้าแดง แต่บอกอีกครั้งว่าลลนาไม่สน พยายามเขย่งเท้าให้ความสูงเทียบเท่า นี่ขนาดส้นสูงแล้วนะ สูงตั้งหลายนิ้ว แต่ทำยังไงก็สูงไม่เสมอหัวเขาสักที ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่แถวไหล่ใต้ๆ คางของเขาได้แค่นั้นล่ะ เฮ้อ คนสูงไม่ถึง 160 เซนติเมตรเซ็ง “ระวังนะคะ ถ้าชื่อท่านรองภัทรพล ซีอีโอหนุ่มของโรงแรมชื่อดังภายใต้เครืออัศวกิจวนิชย์ ลงข่าวหน้าหนึ่งในวงสังคมว่ากัดปากกันดูดดื่มกับสาวสวย…มั้ง” เธอปรายตามองอย่างยั่วโมโหนิดหน่อยก่อนจะพูดต่อ “ที่ในโรงแรมของตัวเอง พนักงานเห็นเป็นร้อย ไม่เกรงใจแม้กระทั่งวันนี้เป็นงานแต่งงานของน้องชาย ระวังจะอับอายไปถึงต้นตระกูล เกิดพรุ่งนี้หน้าตัวเองจูบกับผู้หญิงเด่นกว่าภาพตัดเค้กของบ่าวสาวในงานขึ้นมาแล้วมันจะซวย” คนหน้าหมวยยังคงลอยหน้าลอยตาพูดไปไม่หยุด ยิ่งไอ้คำว่า ‘ซวย’ ข้างหลังนี่ ต้องยิ่งย้ำให้ชัดๆ อดสะใจเบาๆ ไม่ได้ เมื่อเห็นภัทรพลตีหน้ายุ่งอย่างโกรธจัดประกาศชัดว่าถ้างับหัวเธอได้คงกระโดดงับไปแล้ว ปากแดงระเรื่อได้รูปที่มองไปมองมาเริ่มชักจะสวยกว่าผู้หญิงเม้มแน่นเป็นส้นตรงอย่างคนกำลังระงับอารมณ์อยู่เต็มที่ มันน่าหมั่นไส้ที่ปากสวยได้รูปอย่างนี้ควรแปะอยู่บนใบหน้าของผู้หญิงคนใดสักคน ไม่ใช่ใบหน้าขาวๆ ของผู้ชายตัวโตๆ อย่างนี้ ผิวขาวจัดๆ อย่างคนไม่เคยโดนแดดโดนลมของคนตรงหน้า ยิ่งทำให้ลลนายิ่งหมั่นไส้เพิ่มขึ้นไปอีก ขนาดเธอหมวยแล้วนะ ยังขาวยังใสสู้คนตรงหน้าไม่ได้ คิดแล้วมันน่าโมโห ชิ จะเป็นกระเทยหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอ…แต่คงไม่ใช่หรอก ชายไม่แท้ที่ไหนเขาจะจูบกับสาวสุดเอ็กซ์ได้บ้าคลั่งขนาดนั้น ไม่อายบ้างหรือไงนะ ลลนาแอบคิดอยู่ในใจ ตอนแรกก็คิกคักๆ สนุกดีอยู่หรอก แต่พอคิดมาถึงตอนหลังก็อดขมวดคิ้วขัดใจน้อยๆ ไม่ได้ ยิ่งเจอเสียงเยือกเย็นนั้นแทรกขึ้นมาอีก อึ้ย ขนลุก “ฉันว่าฉันคงไม่ซวย เพราะยังไงซะก็มีแบ็คดี” เขาเท้าเอวหรี่ตามองมาตาเขียวปั้ด ยิ่งประโยคต่อมานี่สิ ทั้งคำพูด ทั้งแววตาเล่นเอาเธอชาวาบไปหมด นี่เธอกล้าเกินไปหรือเปล่านะ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ ทั้งคนเลยนะนั่น แล้วดูสิ ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ รัศมีอำมหิตก็เริ่มแผ่ขยาย “แต่ฉันว่าคนที่ ‘ซวย’ น่าจะเป็นเธอมากกว่า ยัยเตี้ย!! ” พูดไม่พอ คนตัวโตตรงหน้ายังแสดงออกด้วยท่าทาง ยกมือหนาทั้งสองข้างมาหักข้อนิ้วกรอบแกรบอย่างเตรียมพร้อมซะเต็มที่ “คุณจะทำอะไรบ้าๆ ของคุณน่ะ” เห็นแบบนี้บอกตรงๆ ว่าอดระแวงไม่ได้ “เฮ้ย ไม่บ้า” คนเตรียมพร้อมส่ายหน้าหัวเราะร่วน หักไม้หักมือไม่เลิก ทั้งยังก้าวเข้ามาเรื่อยๆ อีก โรคจิตชัดๆ ด้านภัทรพลที่เมื่อครู่นี้อาจอยู่ในอารมณ์ฟิวส์ขาดจัดก็จริง แต่ตอนนี้กลับอารมณ์ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น เมื่อได้แกล้งคนปากดีที่หน้าตาเหลอหลาจัดเหมือนคนไปไม่ถูก “ไอ้..ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายตัณหาจัด ไอ้เสียชาติเกิดเป็นลูกผู้ชาย เป็นผู้ชายภาษาอะไร รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง เพศแม่ของคุณเลยนะ รู้หรือเปล่า” เธอหลับหูหลับตาพ่นไฟออกไปไม่ยั้ง เท่านั้นยังไม่พอ ยังทำใจกล้าขยับพาขาสั้นๆ ขยับเข้ามาเชิดหน้าใส่ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน “ฉันจะเป็นผู้ชายภาษาอะไร ความจริงมันก็เรื่องของฉัน” เขาลงเสียงหนักๆ พลางก้าวเข้ามาหาเธอบ้าง แอบสะใจเล็กน้อยที่เห็นยัยเตี้ยตรงหน้าเสียศูนย์จนต้องก้าวไปข้างหลังโดยอัตโนมัติ เขายิ่งก้าวเข้ามา เธอก็ยิ่งหลบ เห็นแล้วมันรู้สึกดีเป็นบ้า ริมฝีปากแดงอมชมพูไม่แพ้ผู้หญิงกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ก่อนพูดต่อ “แต่ไอ้คนที่ชอบมายุ่งเรื่องของคนอื่น ไหนเธอลองช่วยฉันคิดหน่อยซิ ว่าจะให้จัดการกับยัยนั่นยังไงดี” เขาแกล้งทำเป็นเลิกคิ้วยียวนถาม หักข้อไม้ข้อมือไม่เลิกพลางเขยิบเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นไปอีก พนันได้เลยว่าไอ้พี่ภัทรบ้า ไม่ได้พิศวาสอยากจะปล้ำเธออย่างยัยหน้าปลากัดเมื่อกี้นี้แน่นอน แววตาบวกกับท่าทางของคนตรงหน้าเธอตอนนี้ ดูเหมือนอยากจะฆ่าเธอให้ตายคามือซะมากกว่า แต่อย่าคิดนะว่าคนอย่างลลนาจะยอมง่ายๆ ทำร้ายผู้หญิงมันไม่ใช่วิถีทางของลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดงนะเฟ้ย รู้ไว้ซะ ผลัวะ!!!!! “โอ๊ย” หมัดเล็กๆ ถูกประเคนใส่ใบหน้าคมเข้าอย่างจัง พอเห็นไอ้หน้าหล่อใสเกินผู้หญิงตรงหน้าหันขวับกลับไปทำมุมสี่สิบห้าองศาด้วยแรงหมัดของเธอ บอกตามตรงว่าตอนแรกมันก็แอบสะใจไม่น้อย ก่อนจะเริ่มสำนึกผิดขึ้นมานิดหน่อย แต่มันก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ แววตาเคืองจัดอย่างเอาเรื่องของอีกฝ่ายที่ส่งมา ทำให้เธอต้องทำเป็นเก๊กท่ายืนกอดอกกระดิกนิ้วด้วยท่าทางอย่างคนไม่รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรซะอย่างนั้น “นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ ยัยเตี้ยเธอมาต่อยฉันทำไมเนี่ย! ”มือหนาปัดไปยังมุมปากของตัวเอง อดฉุนจัดขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ สาบานได้ว่าถ้ายัยนี่เป็นผู้ชาย เขาคงอัดกลับไปแบบไม่ยั้งแน่ “จะได้เตือนสติคุณ ว่าทีหลังอย่าริอ่านจะรังแกผู้หญิง” เธอยังคงทำใจกล้าชะเง้อหน้าเข้ามาใกล้ๆ พยายามสะกดคำว่า‘รังแกผู้หญิง’ ใส่หน้าคนตรงหน้าอย่างช้าๆ และชัดๆ เจ้าของร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น มือหนาแต่เรียวที่ขาวจัดยังคลำอยู่แถวๆ มุมปากตัวเองป้อยๆ พอเห็นมุมปากที่ชักบวมขึ้นมานิดหน่อย แต้มด้วยรอยช้ำอีกนิดๆ มันก็อดรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้อีกที จะว่าไปเธอเองก็ทำเกินไปเหมือนกัน แต่ก็นั่นล่ะ เธอพยายามบอกกับตัวเองว่าทำถูกแล้ว คำว่า‘รังแกผู้หญิง’ ที่ย้ำนักย้ำหนา มันไม่ใช่แค่การใช้ความรุนแรงทำร้ายร่างกาย แต่หมายถึงการที่เขาจะทำอะไรต่อมิอะไรกับยัยปลากัดหน้างอคนนั้นด้วย ถึงยัยนั่นจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ตาม แต่มันต้องไม่ใช่ตรงนี้ ใครล่ะจะเสียหายถ้าไม่ใช่ผู้หญิง สิทธิสตรีคือสิ่งที่ต้องพิทักษ์!!! “ฉันไปทำอะไรเธอฮะ ยัยแสบ” เขาตะคอกใส่หน้า มือหนายังคงลูบๆ คลำๆ อยู่แถวมุมปากตัวเองไม่เลิก จะว่าไปหมัดเล็กๆ ของยัยนี่ก็หนักใช่ย่อยเหมือนกัน แม้มันจะไม่ถึงกับเลือดตกยางออกก็ตามเถอะ “กะ..ก็” เห็นท่าทางโมโหจริงจังขนาดนั้น คนตัวเล็กก็เริ่มหายใจติดขัดพยายามหาข้อแก้ตัว อืม ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอนะ แล้วเธอมายุ่งทำไมหว่า แต่…มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา ก็ตอนนั้นมันโมโหมาก ตั้งแต่ได้รู้จักภัทรพลในฐานะพี่ชายชองคุณหมอภีมภัทรซึ่งตอนนี้กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวของเพื่อนรักอย่างยัยนริศรามา พ่อคุณก็เล่นมีข่าวขึ้นหน้าซุบซิบในวงสังคมบ่อยๆ ว่าใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่าชุดชั้นใน แล้วนี่วันนี้ยังได้มาเห็นความจริงชัดๆ กับตาอีก บอกตรงๆ ว่าทำใจไม่ได้จริงๆ