#เดย์เจ้าเอย 5
946 Words
#เดย์เจ้าเอย 5
“เจ้าเอย ถือให้พี่หน่อย” พี่เดย์ยื่นกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ของเขามาให้ฉันถือ ไม่สิเรียกว่ายัดใส่มือมากกว่าก่อนที่เขาจะเดินไปถ่ายรูปกับเพื่อนฉัน
เกือบสิบนาทีก็เดินกลับเข้ามาและย้ายกันไปที่โรงหนัง อาหารเมื่อกี้พี่เดย์เลี้ยง ใช่เลี้ยงจริง ๆ เลี้ยงทุกคนเลย ก่อนเข้าโรงหนังฉันได้น้ำมาหนึ่งแก้วป๊อปคอนอีกสองกล่องเมื่อถึงเวลาหนังฉายเราทั้งเก้าคนก็เดินเข้าไปยังเก้าอี้ที่ซื้อตั๋วไว้พี่เดย์นะพอหนังเริ่มฉายเขาก็ขยับตัวเอียงมาซบไหล่ฉันแล้วหลับไปทันที
เขาจะจ่ายเงินตั้งหลายบาทเพื่อเข้ามานอนเนี่ยนะ ฉันพยายามไม่สนใจพี่เดย์และดูหนังต่อ หนังฉายไปเกือบครึ่งเรื่องพี่เดย์กระซิบข้างหูว่าหิวน้ำฉันถึงได้หยิบแก้วเครื่องดื่มให้เขา ดื่มเสร็จก็นอนต่อ
เฮ้! นี่มันโรงหนังนะไม่ใช่โรงแรมที่เขาจะมานอนแบบนี้น่ะ แล้วเพื่อนเขาพี่องุ่นนั่นแหละฉันเห็นนะว่าพยายามสะกิดเรียกพี่เดย์อยู่ตลอดแต่อีกฝ่ายหลับหรือแกล้งหลับก็ไม่รู้ ถ้าพวกเขางอนกันก็ควรจะไปคุยกันดี ๆ สิไม่ควรมาทำให้ฉันลำบากใจและเจ็บในใจแบบนี้
เกือบสองชั่วโมงครึ่งหนังจบเราออกจากโรงหนังก่อนที่ฉันจะโดนบังคับให้แยกจากเพื่อน โดนบังคับจริง ๆ พี่เดย์บอกลาเพื่อนฉันทั้งยังล็อกตัวฉันให้กลับกับเขาอีกด้วย มันน่าอึดอัดใจตรงที่พี่องุ่นกลับพร้อมกับพี่เดย์ซึ่งแน่นอนว่ามีฉันอยู่ด้วย
“เดย์จะไปส่งน้องก่อนใช่ไหม แล้วเราค่อยกลับพร้อมกัน” พี่องุ่นที่เดินนำไปรอเปิดประตูรถด้านหน้าข้างคนขับหันมาถามพร้อมกับโปรยยิ้มสวย
“เปล่า จะไปส่งองุ่นก่อน” พี่เดย์ตอบเสียงนิ่ง ๆ ก่อนจะแบมือมาตรงหน้าฉัน อ้อ เขาจะเอากุญแจรถ
“ทำไม? เราพักที่เดียวกันนี่ ต้องไปส่งน้องก่อนสิถึงจะถูก” พี่องุ่นหันมาถามทั้งยังทำหน้าไม่พอใจอีกด้วย
“แต่เราจะไปส่งเธอก่อน นั่งข้างหลังดีกว่านะด้านหน้าให้น้องนั่ง” พี่เดย์บอกเสียงนิ่งราวกับกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง พี่เดย์เดินเข้าไปใกล้รถเปิดประตูรถและดันไหล่ให้ฉันเข้าไปนั่งที่เบาะด้านหน้าคู่คนขับ พี่องุ่นเปิดประตูด้านหลังแรง ๆ บ่งบอกได้อย่างดีเลยล่ะว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีมากขนาดไหน
“หนาวไหม” พี่เดย์ที่กำลังเคลื่อนรถออกจากที่ลานจอดเอ่ยถามขึ้นแต่ไม่มั่นใจว่าเขาถามใครกันแน่
“มะ...”
“เจ้าเอยหนาวไหม พี่จะได้ปรับแอร์ให้” พี่เดย์เอ่ยขึ้นอีกครั้งแต่เสียงพี่องุ่นที่กำลังจะตอบเงียบไปทันที บ้าจริงจะให้ฉันมาอยู่ในสนามรบของพวกเขาแบบนี้ไม่ได้นะฉันไม่ชอบ ฉันกลัว
“ว่าไงครับ”
“ไม่ค่ะ”
“พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง” พี่เดย์ถามต่อ ไม่ได้สนใจความรู้สึกกดดันที่แผ่อยู่ด้านหลังนั่นเลยสักนิด
“ไม่มีค่ะ”
“งั้นเหรอ พี่มีเรียนเช้าเสร็จแล้วจะเข้าไปรับแล้วกัน” รับไปไหน?
“ไปไหน?”
“กินข้าวไง” พี่เดย์ตอบ
“เดย์คะพรุ่งนี้เรานัดทำงานกลุ่มที่ห้องเดย์ไม่ใช่เหรอคะ ถ้ารับน้องไปกินข้าวจะไม่เลยเวลา...” พี่องุ่นทักท้วงขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรเรากลับไปทำงานทันแน่นอน ถ้าไม่ทันยังไงไอ้พาร์คมีรหัสห้องเรามันคงจัดการเอง” พี่เดย์บอกเพื่อนอย่างไม่ใส่ใจใด ๆ ฉันเองพอมีสถานการณ์ตึงเครียดก็ได้แต่เงียบ
ฉันนี่ท่าจะบ้านะว่าไหม หลอกตัวเองมาตั้งนานแต่พอถึงตรงนี้ วันนี้กลับต้องตาสว่างโดยที่ไม่มีใครต้องบอก ทุกอย่างมันชัดเจนแล้วนี่นาว่าเขาเองก็ไม่ได้รอฉัน ตลกดีจัง
เกือบยี่สิบนาทีรถก็จอดอยู่ที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งที่ฉันเองก็ไม่รู้จัก พี่องุ่นลงจากรถด้วยอาหารหงุดหงิด ส่วนเจ้าของรถก็ขับออกจากคอนโดแห่งนี้ทันที ฉันนั่งมองวิวนอกรถเงียบ ๆ พยายามไม่ทำตัวให้อีกฝ่ายหงุดหงิดไม่นานก็ถึงคอนโดที่ฉันอยู่ ฉันที่กำลังจะเอ่ยขอบคุณพี่เดย์ก็ต้องมองอย่างสงสัยแทนเมื่อเขาหยิบนู่นหยิบนี่แล้วลงจากรถไป
“อะไรของเขากัน” ฉันพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจเมื่อลงจากรถพี่เดย์ก็เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงมือให้เดินตามเขาไปยังหน้าคอนโด
“ไปไหนคะ?”
“กินข้าวเย็นไงหรือว่าจะซื้อขึ้นไปกินบนห้อง”
“ไม่หิว” ฉันขืนตัวเอาไว้แต่เมื่อเทียบกับแรงพี่เดย์มันเทียบไม่ได้เลยสักนิดเมื่อเขายังสามารถดึงฉันให้เดินไปกับเขาได้
“ไม่ได้เดี๋ยวปวดท้อง”
“นั่งครับเดี๋ยวพี่สั่งให้” พี่เดย์บอกมาแบบนั้นฉันพยักหน้าและมองไปรอบ ๆ ตรงนี้เดินออกจากทางเข้าคอนโดและเดินมาอีกนิดหน่อยก็จะมีซอย ตรงนี้จะมีร้านอาหารต่าง ๆ อยู่เต็มไปหมด ฉันมองร้าน ๆ หนึ่งอย่างสนใจเป็นร้านรถเข็นที่มีคนต่อคิวเยอะมาก
- Writer
