#เดย์เจ้าเอย 6
“กินข้าวเย็นไงหรือว่าจะซื้อขึ้นไปกินบนห้อง”
“ไม่หิว” ฉันขืนตัวเอาไว้แต่เมื่อเทียบกับแรงพี่เดย์มันเทียบไม่ได้เลยสักนิดเมื่อเขายังสามารถดึงฉันให้เดินไปกับเขาได้
“ไม่ได้เดี๋ยวปวดท้อง”
“นั่งครับเดี๋ยวพี่สั่งให้” พี่เดย์บอกมาแบบนั้นฉันพยักหน้าและมองไปรอบ ๆ ตรงนี้เดินออกจากทางเข้าคอนโดและเดินมาอีกนิดหน่อยก็จะมีซอย ตรงนี้จะมีร้านอาหารต่าง ๆ อยู่เต็มไปหมด ฉันมองร้าน ๆ หนึ่งอย่างสนใจเป็นร้านรถเข็นที่มีคนต่อคิวเยอะมาก
“ส้มตำ”
“คะ?”
“ร้านนั้นน่ะร้านส้มตำ” ส้มตำอย่างนั้นเหรอเดี๋ยวให้เพื่อนพาไปชิมดีกว่า
“พี่สั่งแล้วนะกินรสจัดได้ใช่ไหม” พี่เดย์ถาม
“ค่ะ” เรานั่งรอกันสักพักพี่เดย์ก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเมื่อพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ ฉันมองอย่างตื่นเต้นเพราะเคยดูรูปในอินเทอร์เน็ตอยากจะสั่งมากินแต่ไม่รู้ว่าเขาเรียกอะไรกันแน่เลยไม่กล้าสั่ง
“รู้จักไหม” พี่เดย์ถามอีกครั้งน้ำเสียงที่ใช้ถา
