#เดย์เจ้าเอย

เดย์เจ้าเอย กรุงเทพมหานคร 20xx “เดย์ตอนเย็นมึงจะไปไหมเนี่ยพี่เขาถามมาหลายรอบแล้วนะ” เสียงห้าวเอ่ยถามเมื่อเราส่งงานเสร็จในช่วงเช้าของวัน แปลนบ้านงานไฟลนถูกยื่นบนโต๊ะทันสิบนาทีสุดท้ายทำเอาพวกเราชาวแก๊งใจหายใจคว่ำไปตาม ๆ กัน แล้วนี่อะไรพอออกมาจากห้องพักอาจารย์พวกมันยังจะหาเรื่องชวนผมออกไปต่ออีกเหรอ “กูเหนื่อยว่ะ ตากูจะปิดแล้วเนี่ย” ผมเบิกตาตัวเองให้เพื่อนดูแต่มันส่ายหน้าแล้วพุ่งเข้ามาล็อกคอผมแทน “เฮ้ย! อะไรวะปล่อยกู” ผมกับเพื่อนใช่ว่าจะผู้ดีจนไม่พูดหยาบหรอกนะพวกผมก็คนธรรมดา มีบ้างและบ่อยที่พูดภาษาพ่อขุนรามกัน “มึงต้องไป” ไอ้ฟาสชี้หน้าและบอกเสียงเข้ม “พวกมึงไม่ง่วงหรือไง” “ไม่!” ไอ้ฟาส ไอ้พาร์ค ไอ้มอนตอบมาพร้อมกันเสียงดังฟังชัด “มึงไม่แต่กูง่วง” ผมยังยืนยันคำเดิม จนพวกมันถอนหายใจ “มึงก็ตลอดอะไอ้เดย์ แม่งกูชวนสิบครั้งไปกับพวกกูแค่ครั้งเดียว มึงแม่งแอบซ่อนใครไว้ในห้องใช่ไหม” “ซ่อนห่าไรล่ะ กูง่วงจริง ๆ” “กูไม่เชื่อ” “เรื่องของมึงเถอะ เมาก็โทรมากูจะไปรับ ปล่อยกูด้วยกูจะกลับแล้ว” ครับอย่างที่บอกไปแม้จะชอบปฏิเสธพวกนี้เวลาถูกชวนไปเที่ยวแต่ก็บอกพวกมันทุกครั้งถ้าเมาแล้วกลับไม่ไหวก็ให้โทรมาเพราะผมเองก็ไม่อยากให้พวกมันเกิดอันตราย ที่ต้องบอกแบบนี้เพราะพวกมันเองก็ไม่ชอบนั่งแท็กซี่ “เออ ๆ แล้วมึงรู้หรือยังว่าปีหนึ่งมหาลัยเราเข้ามาแล้วนะช่วงนี้รับน้องกันอยู่” “เหรอ? กูไม่ค่อยได้ตามเท่าไหร่ ช่างเหอะกูไปแล้วง่วงฉิบหาย” ผมบอกลาเพื่อน ๆ ก่อนจะเดินไปที่รถสีขาวที่เป็นของขวัญสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้จากพ่อ เมื่อขึ้นมานั่งบนรถได้สำเร็จก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถคณะช้า ๆ มุ่งหน้ากลับคอนโดที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย แม้จะอยู่ปีสามแต่งานไม่ได้ลดน้อยลงเลยสักนิดทั้งงานเร่งงานด่วนโปรเ**กจบ แต่ผมก็พยามสนุกไปกับมันและไม่เครียด ผมเชื่อว่าถ้าเราสนุกกับสิ่งที่ทำไม่ว่างานจะยากแค่ไหนเราก็จะสามารถทำมันออกมาได้ดี ครืด ครืด ครืด แรงสั่นในกระเป๋ากางเกงสั่นถี่ ๆ ผมรอกระทั่งเข้าห้องพักตัวเองเสร็จปิดประตูแล้วถึงได้ล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อรับสายที่โทรเข้ามา “ครับแม่” เป็นแม่ผมเองที่โทรมาตอนนี้ (เป็นยังไงบ้างลูกเรียนหนักเลยเหรอ) แม่ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แม่ก็เป็นอย่างนี้แหละชอบห่วง ส่วนพ่อจัดอยู่ในจำพวกห่วงนะแต่แม่ถามให้หน่อยอะไรแบบนั้นน่ะ “ครับงานเยอะมากเลย แม่ล่ะครับเป็นยังไงบ้างผมไม่กลับตั้งสองอาทิตย์คิดถึงไหม” ผมแกล้งถามมือก็คลายไทออกจากคอก่อนจะโยนทิ้งบนเตียงนอน (ช่วงนี้ไม่ค่อยดี ลูกไม่ค่อยกลับบ้านกัน) “เดี๋ยวน้อง ๆ กลับครับ ถ้าผมเคลียร์งานเสร็จก็อาจจะกลับ” น้อง ๆ ที่ผมกล่าวถึงคือน้องชายและน้องสาวของผมเองแหละ ผมมีพี่น้องทั้งหมดสี่คนรวมผมด้วย ก็จะมีผม ไนท์ที่เป็นแฝดผู้หญิงของผม มีเจ้าซันที่ตอนนี้ทิ้งพวกผมไปเรียนที่สกลนครเสาะหาที่เรียนได้ไกลพี่น้องมากอะ แล้วคนสุดท้ายชื่อมูนที่แปลว่าพระจันทร์ เจ้านี่ขอไปเรียนโรงเรียนประจำเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่ ตอนนี้ที่บ้านเลยมีเพียงพ่อกับแม่และคนงานที่บ้านอีกสามคน (ให้มันจริง น้องก็ไม่ค่อยกลับ) “ฮา ๆ ๆ แม่ครับเดี๋ยวผมจะรีบหาวันกลับเลยนะครับอย่าเพิ่งงอนเลยนะ” (เชอะ พอเรื่องของแม่ก่อน น้องเขาโทรหาหรือยัง) น้อง? น้องไหน ไนท์เหรอ หรือซัน หรือว่าเจ้ามูน “ครับ? น้องไหนแม่” (อ้าวนี่น้องยังไม่โทรหาอีกเหรอ ตาย ๆ น้องเพิ่งกลับมาถึงเมื่อวานเองนะลูก) แม่ไม่ยอมตอบแต่พึมพำถึงน้อง แล้วน้องไหนล่ะเนี่ย “แม่ครับตอบผมก่อน น้องไหน” (น้องเจ้าเอยไงลูก น้องเพิ่งกลับมาถึงเมื่อวาน น้องยังไม่โทรหาเหรอตายแล้วน้องไม่รู้เส้นทางนะลูก) เจ้าเอย ชื่อนี้... ชื่อที่ผมอยากจะเจอเจ้าตัวมาตลอดหลายสิบปี “ละ แล้ว แล้วน้องอยู่ไหนครับ” ให้ตายเถอะ จะพูดติดอ่างทำไมวะไอ้เดย์โง่งม! (มหาลัยเดียวกับลูก น้องอยู่บริหารนะถ้าจำไม่ผิด ไปรับน้องหน่อย) ผมไม่อยากจะไปเลยให้ตายสิ คนที่ทิ้งผมไปเกือบสิบปี พอกลับมากลับกลายเป็นผมที่ต้องไปหาเขาเองเหรอ บ้าไปแล้ว ไม่ไปหรอก ผมไม่อยากไป แต่ตอนนี้ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องหยิบกุญแจรถแล้วรีบออกจากห้องขนาดนี้วะ! มึงจะรีบไปไหนไอ้เดย์!!