Chapter 3 - MISSING
1341 Words
Hindi ko alam kung dahil ba ito saakin pero naging mabilis ang isang linggo at ngayon ay sem-break na nga namin.
"So?" Ani ni Sam pagupo niya sa roundtable na nagpagulat saamin ni Lauren.
"So?" Tanong ko rin sakaniya.
"Where are they?"
"Kuya is still with his "friend" and Wil has to do something about his father. Actually, we don't know. Basta sabi niya ay baka ma-late siya ng kaunti." Mahabang paliwanag ni Lauren.
"You know, I was wondering. Does Pat ever called you once or texted you?" Pagiiba ni Lauren.
"Umm... no. You?"
"Me neither. How about Wil?"
"I don't know. Probably they forbid her to do so." Sambit ni Sam.
Ilang minuto pa kaming nagkwentuhan hanggang sa dumating na si Ken. Ilang minuto pa ay sumunod na rin si Wil.
"Where should we start?" Tanong ni Wil.
"Let's go and make a plan." Sambit ni Sam atsaka tumango kay Ken.
.
Natapos ang pagpaplano nila ngunit ang naintindihan ko lang ay ang parte ko–ang itakbo ang bato palayo.
Parang sanay na sanay at gamay na nila ang kanilang ginagawa dahil sa pananalita nila. Para ngang hindi sila isang binata't dalaga at ang malala ay isang grade 12 student.
"Ano bang itsura ng batong ito?" Tanong ko ulit.
"Para siyang kristal na kulay yellow na gold. Basta kung ano yung inabot ko sayo, yun na iyon." Sagot ni Lauren.
"Kuya, Sam, Wil, this is the last time I'd be a bait, okay? I'm tired of that part."
"Who else looks like and run like an innocent child?" Taas kilay na tanong sakaniya ni Wil kaya siya napayuko.
"Kyla can't be a bait because she's faster and not-look-innocent than you." Wika ni Sam.
"No offense." Aniya naman saakin kaya ko siya nginitian bilang tugon.
"And even if she's shorter than you, her looks and agility matches the part."
"No offense again." Aniya ulit kaya ko siya ulit nginitian.
Ito nakakainis. Parang kanina niya pa ako pinupuntirya.
Pero totoo naman kasing mas maliit ako kaysa kay Lauren, pero hindi naman dapat iyon palagi ang.... ano bang iniisip ko? Nasa gitna kami ng pagpaplano tapos ganito?
"When do we do that? Tonight?" Tanong ko.
"No. They're much faster, stronger, and hard to fight when it's night." Sagot agad ni Ken kaya ako napatingin sakaniya.
"Tomorrow. Before the sun hits its peak."
"But... are you sure about that?" Nagaalalang boses ni Lauren.
"Ako na ang sasagot." Mabilis na sabi ni Sam.
"Does he look like he's not sure about that?" Tanong niya.
"Okay. Tomorrow. Let us all meet at one place. Ken, Sam, Lauren or Kyla, text me the place. I must go for I have things to do."
"Sige. Ingat ka." Ani namin.
"Bye bro. I love you." Sabi ni Sam
"I love you too." Sagot naman ni Wil.
"I-L-Y bro." Wika rin ni Ken.
"I love you too bro."
"Bye." Paalam niya at tuluyan ng umalis.
"So? What do we do now?" Tanong ni Lauren.
Biglang tumunog ang cellphone ni Sam kaya dali-dali niya itong sinagot. Matapos ang ilang saglit na pakikipag usap niya ay ibinaba niya rin ito.
"What is it?" Seryosong tanong sakaniya ni Ken na parang may hinala na siya sa napagusapan ng kung sino nila Sam.
"My uncle." Nakayuko niyang sabi.
"What— a word." Maawtoridad niyang sabi kay Sam kaya sila umalis.
"Saan sila pupunta?" Tanong ko kay Lauren.
"Brother-to-brother talk." Pagirap niya atsaka nagpakawala ng malalim na paghinga.
"Lauren? Can I ask something?" Tanong ko makalipas ang ilang minuto.
"Yes? What is it?"
"Who's the alpha from this group? I mean, who takes the lead?"
Kahit isang taon mahigit na akong nandito sa grupong ito ay hindi ko pa rin alam kung sino ba sakanila ang nagmimistulang lider.
"Ahh... that's a difficult question."
"It's okay." Sabi niya agad bago pa ako makapagsalita.
"Actually, it depends on the situation."
"Anong ibig mong sabihin?"
"Because when it comes to solving crimes, cases or something about it, Sam usually takes the lead."
"Usually?"
"Yes. Pero kapag nahaluan na ito ng ibang bagay, minsan silang dalawa na ni Wil o dikaya'y si Ken."
"Kapag mga ganitong bagay naman, si Kuya, minsan... medyo madalas pala, kasama niya si Wil o Sam."
"Depende talaga sa sitwasyon."
"But I guess, overall, Wil takes the lead. Maybe it's in his blood."
"Kasi kahit anong sitwasyon ang nangyayari nanjan siya. Hindi siya nawawala." Sabi niya. Nakita ko naman ang pagkislap ng mga mata niya nang sabihin niya ang mga ito.
"Siguro siya rin kasi ang pinaka matanda saamin."
"Well technically, not." Pagtawa niya kaya ako naguluhan.
Hindi ko gaano naintindihan ang sinabi niya kaya hindi ko na lang ito pinansin.
"Sino naman ang pinaka bata?" Tanong ko.
"Si Pat. Tapos susunod si Katharine, tapos ako at si Ken, tapos ikaw, sunod si Sam, at ang panganay ay si Wil."
"Mas matanda ako kaysa kay Ken?.... I mean sainyo?" Pagbawi ko kaya siya bahagyang napatawa.
Hindi maganda ang ibig sabihin ng pagtawa niya.
"Ahhh... yes."
"Kuya? Nasaan na si Sam?" Tanong niya kaya hindi ko na natuloy ang sasabihin ko.
"Their house. We need to go home as well."
"Bakit?"
"Sige maiwan ka dito."
"Teka. Bakit–"
"Enough talking. Just walk... or run." Rinig kong sabi niya.
Hindi ko na nagawang makapagpaalam sakanila kaya umuwi na lang din akong mag-isa.
...
Kinaumagahan ay nag-ayos na ako at nagsuot ng komportableng damit para makatakbo ako ng maayos mamaya.
Kinakabahan at natatakot ako sa gagawin namin. But, I can feel the thrill running through my veins.
Since Katharine is gone, i've done many things just to ease my anxiousness, but none of it eases me until I've become totally part of the circle. I can feel the total opposite of what i've been used to before, and that's awesome.
Hindi ko alam na magugustuhan ko pala ang ganito.
"Saan ka pupunta?"
"May project kaming aayusin."
"Project? Eh sem-break niyo ngayon ahh." Medyo malakas nilang sabi.
"Project. Tatapusin namin kasi mahirap siyang tapusin." Pagsinungaling ko.
Noong grade 11 pa lang kami ay natuto na akong magsinungaling para makatulong at makasama sakanila Lauren, pero bilang balik o kapalit ay nagaaral kaming maigi– tinutulungan nila ako na makakuha ng mataas na grado upang makasama ako sa with high honors kagaya nila.
Dahil dito ay hindi naman na ako masyado pinaghihigpitan nila mama.
Nakakabighani lang dahil sa kabila ng mga ginagawa nila ay hindi nila napapabayaan ang kanilang pagaaral.
Pagkarating ko sa lugar na napagusapan namin kagabi ay nagpaalam ako saglit upang magbayad sa inuutos ni mama. Pagkatapos ko ay bumalik ako agad sakanila Lauren.
"Where's Wil?"
"There." Turo ko.
"I brought some of this.. for emergency purposes."
Kumain muna kami ng kaunti–yung mga dala niya atsaka na kami sumakay sa kanilang sasakyan.
Pagkarating namin sa kakahuyan ay agad kaming napatigil nang makita namin ang sasakyan ng mga pulis. Nakita ko kung paano mabilis na lumabas si Sam sakaniyang sasakyan papunta sa kumpulan ng mga tao samantalang si Ken ay mabilis na sumunod sakaniya.
Lumabas na rin kami upang tignan ang nangyayari.
"Shhh. Let's go to your car." Rinig naming wika ni Ken sakaniya pagkatapos nilang makita ang tinitignan ng mga tao.
Kitang-kita sa mukha niya ang sobrang takot at pag-aalala.
Bago pa sila makarating sa pwesto namin ay may tinatawagan na siya.
"They're not answering their phone." Nagaalala niyang sabi.
"I'm really worried right now." Aniya.
"Bakit? Ano bang nangyayari?" Tanong ni Lauren.
"Mom's using that car and, her partner is dead."
Dead?
"Where gonna find your mother" Sambit sakaniya ni Ken atsaka niya siya niyakap upang pakalmahin.
"But how about the stone?"
"We're gonna figure that out after we find your mother."
"I'm sorry." Aniya saamin kaya bigla nanlambot ang puso ko. Alam kong pati sila Lauren ay nanlambot din base sa mga reaksyon nila.
"Don't be, Sam. We're gonna help you find your mother. We are going to find tita." Sambit ni Lauren.
"She's okay somewhere, and we will going to find her." Sabi rin ni Wil.
"Saan natin sila hahanapin?" Tanong ko.
- Writer
