กินด้วยกัน
747 Words
ฉันตื่นเช้าเพราะเสียงรบกวนเวลานอนในตอนเช้าอีกเช่นเคย ยิ่งนับวันพวกเขาก็ยิ่งไม่เคยเกรงใจเจ้าบ้านอย่างฉันเลยสินะ
"โรรร.. ซินนน" เสียงเรียกลากยาวดังขึ้นพร้อมร่างสูงของพรินซ์ที่วิ่งอ้าแขนมุ่งตรงมายังฉันด้วยความเร็ว
"อย่าวิ่งมานะ" ฉันร้องห้ามพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบเมื่อความเร็วของพรินซ์ไม่มีท่าทีว่าจะลดลงเลยสักนิด
หมับ!
"ระวังหน่อยสิวะ" ไคโรดึงตัวฉันเข้าไปซุกยังแผงอกแกร่งเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะของพรินซ์ ก่อนที่เขาจะปาดตามองพรินซ์แล้วตำหนิเสียงเข้ม
"อะไรกันกอดกันอยู่สองคนแบบนี้มันไม่แฟร์" แทนที่จะสำนึกแล้วรู้ตัวพรินซ์กับเหลือบมองมาทางฉันแล้วทำหน้าบึ้งตึงขึ้นทันที
"ขอบคุณที่ช่วยแต่ปล่อยก่อนได้ไหม" ฉันเหงนหน้าขึ้นมองเจ้าของอ้อมกอดที่ยังไม่ยอมปล่อยซ้ำยังกอดรัดฉันแน่นจนแทบขยับหนีไม่ได้อีก
จุ๊ป~
"อรุณสวัสดิ์" ไคโรก้มลงมาจูบหน้าผากฉันแผ่วเบาแล้วส่งยิ้มหวานมาให้
"อรุณสวัสดิ์บ้านนายสินี่มันสายแล้วนะ" ฉันแว้ดกลับแล้วผละอกแกร่งของเขาออกอย่างแรง ทว่ามันกลับไม่ขยับขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
"ออกห่างจากกันเลยนะ โรซินเป็นของกู" พรินซ์เข้ามาแยกฉันกับไคโรออกซึ่งเขากลับเข้ามาสวมกอดฉันจากด้านหลังแล้วรั้งเข้าหาตัวเองเป็นการแยก
"ฉันเป็นของนายตั้งแต่ตอนไหนห้ะ"
"ตอนนี้เป็นตอนนี้เลย" คนหน้าด้านตอบกลับหนักแน่นอย่างไม่อายปาก
"จิ๊ น่ารำคาญมึงชิบ" ไคโรจิ๊ปากอย่างขัดใจแล้วออกแรงดึงฉันให้แนบชิดกับร่างกายเขาเพิ่มมากขึ้น
"รำคาญก็ปล่อยโรซินมาให้กู"
"ใครบอกว่ากูจะยอมให้มึง" ไคโรแสยะยิ้มน่ากลัวออกมาแล้วยกเท้าขึ้นถีบพรินซ์อย่างแรงจนเจ้าตัวหงายหลังเสียหลักล้มไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้นอย่างแรง
"ไอ้เวรไคโร!"
"ว่าไง หึๆ~" ยัง.. ยังมีหน้าไปหัวเราะคนที่ตัวเองถีบอีก ช่างน่าไม่อายกันทั้งคู่เลย
"ไคโรนายทำเกินไปไหม ถ้าพรินซ์บาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง" ฉันมองหน้าของเขาด้วยสายตาตำหนิ ขืนทำกันแบบนี้มีหวังสักวันต้องมีคนขาแขนหักกันบ้างละ
"มันหนังด้านออกขนาดนั้นไม่เป็นไรหรอก"
"ไคโรนายนี่มันจริงๆเลย"
"เธอห่วงมันมากกว่าฉันเหรอ?" ไคโรย่นคิ้วถามด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"จะให้ฉันห่วงนายมากกว่าได้ไงนายเป็นคนทำพรินซ์นะ"
"แต่ฉันก็เจ็บเท้าที่ถีบมันไปเหมือนกันนะ ไอ้เวรนั่นหนังหนายังกับหนังควาย"
"นั่นมันใช่ปัญหาเหรอ" ฉันละอยากจะทะลุมิติไปอยู่ในโลกอื่นซะจริงถ้ามันจะมีแต่เรื่องปวดหัวไม่เว้นวันขนาดนี้
"โรซินฉันเจ็บมากเลยเธอช่วยพยุงฉันหน่อยได้ไหม" พรินซ์ยื่นแขนมาหาฉันด้วยสายตาออดอ้อน
"อย่ามาสำออย" ฉันตอบกลับแล้วออกแรงผลักไคโรอีกครั้งเมื่อเขาเผลอคลายอ้อมกอดให้ฉันหลวมๆ
"พวกนายอยากจะเตะจะต่อยฉันก็ไม่ห้ามแต่ไม่ใช่ในบ้านนี้" ฉันกระแทกเท้าเดินออกมาไม่สบอารมณ์จริงๆเลยที่พวกเขาเอาแต่ยุ่งวุ่นวายกับฉันไม่ยอมเลิก
"โร.. อ้าวยังไม่ทันได้บอกเลยว่าทำอาหารเช้ารอไว้.." ฉันเดินผ่านหน้าลีวายที่กำลังจะเอ่ยเรียกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มกลับหุบยิ้มลงแล้วเกาศีรษะตัวเองอย่างงงๆ
"นายทำอาหารเช้าให้ฉันเหรอ?" ฉันหมุนตัวกลับแล้วเดินมาถามเขาอีกครั้ง
"อืม แต่เธอคงไม่อยากชิมฝีมือฉันสินะ" ลีวายตอบเสียงอ่อนวูบนึงในสายตาเขาทอประกายความน้อยใจออกมา
"เปล่าหนิ งั้นเราไปกินกันแค่สองคนดีไหม" ฉันเน้นย้ำคำว่าสองคนแล้วปรายตามองพรินซ์กับไคโรเป็นการย้ำอีกครั้งว่าฉันไม่ต้องการกินข้าวเช้าร่วมกับพวกเขา
"เอาสิ ถ้าเธออยากฉันก็ไม่ห้าม ยิ่งตอนนี้ฉันฟิตมากรับรองเธอจะอิ่มจนจุกแน่"
- Writer
