จะทำไงดีบ้านหลังนี้มีแต่ผู้ชาย [ 4P 5P ]

ครืน~ ครืน~ เสียงลากวัตถุอะไรบางอย่างอยู่ชั้นล่างทำให้ฉันต้องตื่นนอนกลางคันในเวลาดึกดื่นแบบนี้ ความงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเสียงที่ดังอยู่ชั้นล่างเมื่อครู่กลับดังใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆยังขั้นบน ฉันดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาปกปิดร่างกายเอาไว้ด้วยความกลัวทว่าอีกใจนึงก็กลัวว่าจะเป็นโจรย่องเบาขโมยสรรพสินในบ้านไปหรือเปล่า "มืดชะมัด" เสียงทุ้มเปร่งดังเข้ามายังในห้องนอนในเวลาที่เงียบสงัดแบบนี้ยิ่งทำให้เสียงที่ได้ยินเด่นชัดขึ้นทันที "คนเหรอ?" ฉันเอ่ยถามกับตัวเองเสียงเบาเมื่อเสียงที่ได้ยินนั้นน่าจะเป็นเสียงของคนซะมากว่า ฉันลุกจากเตียงพร้อมกับคว้าไม้เบสบอลข้างเตียงที่ตั้งเอาไว้เพื่อเหตุฉุกเฉินแบบนี้โดยเฉพาะ เกร็ง! "ตายซะไอ้โจรกระจอก!"  "เฮ้ย! เดี๋ยวโว้ยไม่ใช่โจร" ร่างสูงหันมาแล้วรับไม้เบสบอลเอาไว้ในมือก่อนที่ฉันจะฟาดเข้ากลางกบาลของมันเข้าพอดี "โจรที่ไหนเขายอมรับว่าเป็นโจรกันบ้างล่ะ" ฉันยื้อแย่งไม้เบสบอลให้กลับเข้าหาตัวแต่ทว่าแรงของฉันกลับสู้แรงของโจรกระจอกนี่ไม่ได้ "ฉันไม่ใช่โจร ฉันย้ายมาอยู่นี่วันแรกไม่เชื่อก็ถามพ่อเธอดูดิ" คนตรงหน้าตอบอย่างมั่นอกมั่นใจแล้วแย่งไม้เบสบอลจากมือฉันโยนไปอีกทางหน้าตาเฉย "ฉันถามแน่และฉันจะแจ้งตำรวจด้วย" "ก็เอาดิ" ร่างสูงเอ่ยท้าพร้อมกับน้ำเสียงราบเรียบ ฉันวิ่งไปเปิดไฟให้ส่องสว่างไปทั่วทั้งบ้านก่อนที่จะวิ่งไปคว้าโทรศัพท์ในห้องนอนมากดโทรหาพ่อของตัวเองแล้วเดินกลับมาดูหน้าชั่วๆของโจรกระจอกนั่นเพื่อยืนยันเวลาโดนจับขึ้นมาจะได้ไม่ผิดตัว ทว่าเพียงแค่เห็นร่างสูงที่ยืนกอดอกมองฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉยก็ทำเอาชะงักไปครู่นึง เพราะใบหน้าที่มองแค่แวบเดียวก็บอกได้เลยว่าหน้าตาดีเป็นที่สุดเรือนผมสีควันบุหรี่แถมยังใส่ห่วงที่ปากอีก เขาหล่อยังกับไอดอลยังไงอย่างงั้น [ ว่าไงลูก ] เสียงของปลายสายทำให้ฉันได้สติแล้วละใบหน้าจากคนตัวโตตรงหน้ามาสนใจกับปลายสายทันที "พ่อคะ มีใครไม่รู้เข้ามาในบ้านพ่อแจ้งความเลยนะคะมันอ้างว่าให้ถามพ่อดูด้วย" [ คงไม่ใช่โจรมั้งลูก ] "ไม่ใช่ได้ไงคะมันยืนเสนอหน้าอยู่ตรงหน้าหนูเนี่ย" ฉันบอกกับปลายสายด้วยน้ำเสียงร้อนรนไม่วายชี้หน้าไปหาตัวตนเหตุที่ยืนฟังอยู่ด้วย [ พ่อลืมบอกไปเลยว่าจะมีลูกชายเพื่อนพ่อไปพักด้วย ] "ไม่ใช่แน่นอนค่ะ พ่อละเมอรับสายหนูเหรอคะทำไมถึงไม่ตกใจกับคำพูดของหนูเฮ้ย!" "สวัสดีครับคุณอาผมไคโรเองครับ" ไคโรหรือไอ้คนไร้มารยาทที่ยื่นหน้าเข้ามาทักทายพ่อฉันจนหน้าแทบจะแนบไปกับหน้าของฉันอยู่แล้ว [ โทษทีนะไคโรอาลืมบอกโรซินไปเลยว่าเราจะมาวันนี้ ] พ่อของฉันเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงใจดี นี่พ่อไม่ได้ถามถึงลูกสาวตัวเองหน่อยเหรอว่าตอนนี้ตกใจมากแค่ไหน "ไม่เป็นไรครับคุณอาลูกสาวอาต้อนรับผมได้ดีเยี่ยมไม่เหมือนใครดีครับ" น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยนั่นพร้อมกับดวงตาคมสีเทาเข้มกำลังสบตามองฉันเป็นการเยาะเย้ยอีกทาง [ ดีแล้วๆเอาเป็นว่าอาฝากโรซินด้วยนะ ] "จะดูแลอย่างดีเลยครับ" "ไม่ได้นะคะพ่อ พ่อจะฝากหนูให้กับคนแปลกหน้าไม่ได้นะ" ฉันรีบยึดโทรศัพท์คืนมาแล้วกรอกเสียงลงไปด้วยความไม่พอใจ [ คนแปลกหน้าที่ไหนไคโรเขาเคยสนิทกับเราตอนเด็กๆจำไม่ได้แล้วเหรอ ] "จำเป็นต้องจำไอเคนพรรนี้ด้วยเหรอคะ" ฉันหันไปถลึงตาใส่แล้วแยกเขี้ยวขู่ไปที [ เอาเป็นว่าไคโรจะพักอยู่ที่นั่นชั่วคราวพ่อไม่ได้อยู่ดูแลลูกมีไคโรอยู่เป็นเพื่อนก็ดีเหมือนกัน ] "ไม่ดีค่ะ หนูดูแลตัวเองได้" [ ไม่ต้องห่วงไปไม่ได้มีแค่ไคโรคนเดียว ยังมีลูกเพื่อนพ่อที่จะไปพักอยู่ด้วยอีกต้อนรับกันดีๆล่ะพ่อวางแล้วต้องไปเครียงานต่อ ] "เดี๋ยวสิคะ.." ปลายสายวางไปแล้วแต่ฉันยังถือโทรศัพท์ค้างปากเหวออยู่ที่เดิม "ห้องฉันอยู่ไหน?" ไคโรที่ยังคงยืนกอดอกมองฉันเงียบๆพูดขึ้นแล้วยกยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย มันน่าหมั่นไส้จริงๆเลย "ไม่รู้ อยากนอนไหนก็ไปนอนเลยอย่ามายุ่งกับฉัน" ปัง! ฉันเดินฟึดฟัดปิดประตูห้องเสียงดังปล่อยให้ไคโรยืนอยู่ตรงนั้นแหละ เข้ามาได้ก้คงหาที่นอนเองได้นั่นแหละนอนไม่ได้ก็ไปนอนวัดนู้น โอ๊ยยย หงุดหงิด ​​​​​​ ​​​​