ทดลองฟรี
719 Words
ฉันย่องออกจากห้องย่างเงียบๆเมื่อแน่ใจแล้วว่าพรินซ์นอนหลับสนิทไปแล้วแน่ๆ จึงหอบหมอนและผ้าห่มเดินออกจากห้องมา
แต่เมื่อเดินลงมายังชั้นล่างที่ห้องนั่งเล่นกลับเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
"ทำไมนายยังนั่งอยู่ตรงนี้" ฉันเอ่ยถามเจือไปด้วยน้ำเสียงหงุดเมื่อเห็นว่าไคโรยังนั่งดูบอลอยู่ที่หน้าจอทีวี
"เป็นคำถามที่ฉันก็อยากถามเธอเหมือนกัน" ไคโรเอี้ยวตัวกลับมาถามแล้วหันกลับไปมองหน้าจอทีวีตามเดิม
"ฉันแค่ไม่อยากนอนในห้อง" ฉันว่าพลางเดินอ้อมโซฟาตัวหนาไปนั่งโซฟาตัวยาวพถัดจากเขา
"แล้วจะนอนตรงนี้?" เขาเหลือบตามองเพียงเล็กน้อยเป็นคำถามราวกับไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
"ใช่แล้วจะทำไม" ฉันตอบเสียงเรียบแล้ววางหมอนลงพร้อมกับล้มตัวลงนอน
"ทำไมไม่ไปนอนในห้องดีๆ"
"ฉันอยากจะนอนตรงนี้นายมีปัญหาอะไร"
"ฉันไม่มีแต่เธอนั่นแหละมีปัญหาอะไร?" ไคโรกอดอกถามพร้อมหรี่ตามองอย่างจับผิด
"....."
"ห้องตัวเองก็มีจะทนนอนบนโซฟาให้ปวดหลังทำไม" ไคโรท้าวคางถามเสียงนิ่งแล้วใช้นิ้วของเขาเคาะลงบนพนักโซฟาเป็นจังหวะราวกับกำลังรอคำตอบ
"ทำไมนายจะยกห้องนายให้ฉันนอนหรือไง" คนตัวโตยกยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหยัดกายลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับฉัน
"เธออยากนอนร่วมเตียงเดียวกับฉันแบบนั้นฉันก็ไม่ติด" ไคโรเอื้อมมือของเขามาม้วนปลายผมของฉันเล่น ดวงตาสีเทาเข้มวาววับดุจหมาป่ากำลังจ้องตะครุบเหงื่อทำให้ฉันต้องขยับถอยห่าง
"ไม่มีวัน"
"ปฎิเสธได้รวดเร็วจริงๆ" ไคโรฃอลหัวเราะเบาๆแล้วโน้มตัวลงมาใกล้จนฉันต้องเอนลำตัวหนีเขาสุดชีวิต
"โรซินนนน!!" เสียงเรียกดังดั่นบ้านจากคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงบันไดกำลังทำสีหน้าโกรธขึงแล้วก้าวฉับๆลงมาหาฉันอย่างรีบร้อน
"ตะโกนทำเชี่ยไรของมึง" ไคโรถามเสียงเหี้ยมเมื่อพรินซ์วิ่งงอแงมากอดแขนฉันเอาไว้แน่น
"เธอทิ้งฉันโรซิน" ใบหน้าหล่อเบะปากถามพลางเขย่าแขนฉันเร่าๆ
"อย่ามางี่เง่านะพรินซ์ใครเขาทิ้งนายกัน" ฉันสะบัดแขนออกให้หลุดจากการจับเกาะกุมของพรินซ์
"เธอไงทิ้งฉันเอาไว้ในห้องคนเดียวแล้วออกมาพลอดรักกับไคโรแทนฉันได้ไง"
"แล้วมึงจะโวยวายทำไมวะ" ไคโรปาดตามองไม่สบอารมณ์ที่พรินซ์เอาแต่งอแงอยู่อย่างนั้น
"มึงไม่โดนทิ้งมึงก็พูดได้ดิ"
"ทำตัวแบบนี้มันก็สมควรอยู่หรอก" ไคโรแค่นยิ้มเหยียดพรินซ์จนอีกฝ่ายหันมาตวัดสายตาใส่อย่างโกรธเคือง
"มึงหุบปากไปเลยไอ้คนที่น่ารักน้อยกว่ากูไม่มีสิทธิ์พูด"
"มึงนี่แม่ง..."
"จะต่อยกันเลยไหมฉันจะได้โทรตามกู้ภัยมารอ" ฉันท้าวเอวถามแล้วชี้หน้าใส่ทั้งสองคน ถ้าขืนยังไม่หยุดกัดกันฉันจะไปต้มน้ำร้อนมาสาดแล้วนะ
"เสียงดังไปถึงข้างบนเลย นี่เล่นอะไรกันทำไมไม่ชวน" ลีวายเดินลงบันไดมาพร้อมกับปิดปากหาว
นี่เขาดูไม่ออกหรือไงว่าพวกนี้จะฆาตกรรมกันเองแล้ว
"นายมาก็ดีเลยลีวาย" ฉันยิ้มบอกแล้วเดินไปดึงแขนลีวายให้เข้ามาร่วมสมทบ
"อะไรคิดถึงฉันจนทนไม่ไหวถึงกับกระชากเลยเหรอ" ลีวายยกยิ้มถามอย่างกวนๆแล้วโน้มใบหน้าลงมาให้อยู่ระดับเดียวกับฉัน
"นายก็มีเชื้อบ้าเหมือนกันกับสองคนนี้สินะ" ฉันกรอกตาเอือมระอากับคำพูดแสนน้ำเน่าของพวกเขาเต็มทน
"เชื้อฉันแรงนะ ยิ่งเป็นน้ำเชื้อยิ่งแรงเลยล่ะ"
"......"
"เธออยากลองดูไหม ฉันให้ทดลองได้ฟรีถ้าไม่ถึงใจฉันยินดีให้เธอเอาคืน"
- Writer
