ขอนอนด้วย
735 Words
วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่พวกเขายังอยู่ในบ้านหลังนี้แถมแต่ละคนก็ทำตัวได้น่ารำคาญสุดๆ
พรวด!
สิ่งมีชีวิตที่พุ่งพรวดเข้ามาในห้องฉันทันทีฉันเปิดประตูแล้วกระโดดลงเตียงของฉันนอนวามือวาเท้าราวกับตัวเองเป็นเจ้าของห้อง
"พรินซ์!"
"หือ? ว่าไง" แทนที่จะรู้ตัวว่าฉันเรียกด้วยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮากมากแค่ไหน แต่ไอ้คนที่นอนกอดหมอนของฉันกลับตอบมาเสียงใสราวกับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร
"กลับไปห้องนายเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ขอนอนด้วยไม่ได้เหรอฉันเหงานะ" ดวงตาสีดำขลับเงยมองขึ้นมาอย่างอ้อนๆ ไอ้หมอนี่ชาติที่แล้วเป็นหมาหรือไง
"ไม่ได้ ถ้านายเหงาทำไมไม่ไปนอนกับลีวายหรือไคโรเอาล่ะ" ฉันท้าวเอวถามอย่างเอาเรื่อง
"ไม่เอาอยากนอนกับเธอ" พรินซ์งอแงแล้วกอดหมอนของฉันบิดตัวไปมาราวกับเด็กน้อยที่ไม่ยอมห่างอกพ่อแม่
"อย่างี่เง่านะพรินซ์นายอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว"
"อายุเป็นเพียงตัวเลขนะโรซิน อย่างน้อยฉันก็อ้อนเธอแค่คนเดียวนะ"
"ฉันไม่ต้องการ นายกลับไปห้องของนายเลยนะ" ฉันชี้หน้าเป็นคำสั่งแต่แทนที่พรินซ์จะยอมลุกออกไปแต่โดยดีหมอนี่กลับดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้แทน
"ทำไมโรซินใจร้าย"
"ฉันร้ายได้กว่านี้อีกถ้านายยังไม่ไป" ไม่ว่าเปล่าฉันก็เดินเข้าไปคว้าไม้เบสบอลที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นเป็นการขู่ให้เขาได้รีบออกไปจากห้อง
หมับ!
ใบหน้าหล่อเนียนใสวาดยิ้มขึ้นก่อนที่เขาจะดีดตัวลุกขึ้นมาดึงแขนฉันข้างที่ถือไม้เบสบอลเอาไว้จนต้องเสียหลักเซไปตามแรงดึงของอีกฝ่าย
"ง่วงแล้วนอนกันดีกว่า" พรินซ์พลิกตัวมาคร่อมทับฉันเอาไว้แล้วเอ่ยบอกเสียงเบา
"ลุกออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันถลึงตาใส่พรินซ์ที่ยังไม่ยอมผละออกไป
"จะยอมลุกออกก็ต่อเมื่อเธอจะยอมให้ฉันนอนด้วย"
"ฝันไปเถอะ"
"โอเคงั้นนอนล่ะ" พรินซ์ตอบแค่นั้นก็ซบศีรษะลงมายังอกของฉันไม่พอยังหลับตาพริ้มอีกต่างหาก
"ก็ได้ แต่นายต้องนอนพื้นด้านล่าง" ฉันรีบบอกก่อนที่เขาจะโถมทั้งตัวทับร่างฉันเอาไว้
"จริงนะ" พรินซ์ผงกศีรษะขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วจ้องหน้าถามอย่างจริงจัง
"ถ้านายยังถามไม่หยุดฉันจะเปลี่ยนใจ"
"โอเคครับ" ร่างสูงผละออกแล้วนั่งลงยังขอบเตียงมองหน้าฉันราวหมาน้อยร้องขอกระดูก
"ไปนอนด้านล่าง" ฉันย้ำเสียงเข้มแล้วปาหมอนอีกใบลงพื้นให้เขาได้นอน
"ว้าว หมอนที่โรซินใช้ยังมีกลิ่นของโรซินติดอยู่เลย" พรินซ์สูดดมกลิ่นหอมจากหมอนใบโตที่ฉันโยนให้แล้วยิ้มออกมาท่าทีชอบใจไม่น้อย
"เลิกทำตัวน่าขนลุกสักทีได้ไหมพรินซ์"
"เธอหวั่นไหวใช่ไหมล่ะ"
"ฉันรังเกียจเหอะ!" ฉันกรอกตามองบนอย่างเอือมระอา อะไรที่เขามั่นใจว่าฉันหวั่นไหวกับความโรคจิตของเขากัน
"เขินสินะโรซิน"
"ลงไปซะก่อนที่แันจะไล่นายออกไป" ฉันชี้นิ้วสั่งอีกครั้งจนพรินซ์ยกมือเป็นการยอมแพ้แล้วยอมไถ่ตัวลงไปยังพื้นด้านล่างอย่างว่าง่าย
"....."
"ห้ามขึ้นมาบนเตียงและก็ห้ามคิดอะไรที่ทำให้นายถึงแก่ความตายในอนาคตด้วย"
"ยกตัวอย่างเช่น?"
"เช่นห้ามคิดที่จะล่วงเกินฉันแม้แต่ปลายเล็บ"
"หมกมุ่นนะเราน่ะ" พรินซ์อมยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาแล้วใช้มือหนาปิดปากของเขาเองราวกับกำลังเขินอายที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น
"อยากโดนฟาดก่อนใช่ไหม"
"อย่าใจร้ายกันนักสิ เอาเป็นว่าฉันจะนอนอยู่ตรงนี้เงียบๆเธอพอใจไหม"
"ก็ได้ อย่าให้ฉันได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของนายแล้วกัน"
"ฉันไม่ได้หายใดังขนาดนั้น ยกเว้นเวลาออกแรงกำลังกายมากๆถึงจะมีเสียงหอบดังหน่อย"
- Writer
