โกรธเหรอ
837 Words
ไคโรสวมกอดฉันเอาไว้แน่นจากด้านหลังแล้วเกยคางลงบนบ่าเล็กเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกวนๆ
"ปล่อยฉันเลยนะ" ฉันพยายามกระโดดและกระทืบเท้าให้ลงบนเท้าของไคโคแต่หมอนี่กลับเบี่ยงเท้าหลบได้ทุกครั้ง
"เคยบอกหรือยังว่าเธอเหมือนแมว?"
"ไม่รู้ไม่สนใจปล่อยฉันก่อนที่ฉันจะกัดนายจะดีกว่านะไคโร"
"อ่า.. นั่นมันหมาแล้วแหละโรซิน" เขาเอ่ยตอบอย่างติดตลก ทว่าปลายจมูกโด่งกลับกดหอมลงบนต้นคอของฉันเล่นเอาร่างกายทุกส่วนแข็งทื่อตกใจกับการกระทำของเขา
"....."
"หอมว่ะ เธอใช้น้ำหอมอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงเบาใกล้ใบหูทำให้ฉันต้องเบี่ยงหน้าไปด้านอื่นเดี๋ยวอะไรๆมันจะโดนตัวฉันไปมากกว่านี้
"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำนะไคโร ปล่อยฉัน" ฉันกดเสียงต่ำเป็นการขู่อย่างไม่พอใจ
"หึๆ ก็แค่หยอกเล่นเองโกรธเหรอ?" ไคโรปล่อยวงแขนออกให้ฉันได้เป็นอิสระแล้วกอดอกพิงกรอบประตูถามหน้าตาเฉย
"ใครว่าฉันโกรธ ฉันเกลียดเลยต่างหาก"
"ได้ยินแบบนี้ฉันก็เสียใจแย่ดิ" ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆแต่ใบหน้าของเขากลับกำลังยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างไม่ปิดบัง
ไอ้หมอนี่มันเป็นพวกหน้าหนาไม่พอตีสองหน้ายังจะเก่งอีกเหรอ
"เรื่องของนายสิรับไม่ได้ก็ย้ายออกไปเลยไหม" ฉันเชิดหน้าถามแล้วยกยิ้มท้าทาย เผื่อว่าเขาจะไม่พอใจจนเก็บของย้ายออกไปให้พ้นหน้าฉัน
"ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เธอผิดหวัง ฉันไม่ไปหรอกเธอคงต้องทนเห็นหน้าฉันไปอีกนานเลย"
"แค่นี้ฉันก็เอียนจนจะอ้วกอยู่แล้ว"
"แค่มองตากอดกันแค่นี้ก็ท้องแล้วเหรอ ของฉันมันโคตรดีเลยนี่หว่า"
"อยากตายนักใช่ไหมห้ะ! ปากนายมันมีหมาอยู่หรือไงกันฉันจะเอามีดมาง้างปากนายดูหน่อยแล้วว่ามีเป็นตัวหรือมีเป็นฝูกกันแน่"
"ไม่จำเป็น อยากรู้เดี๋ยวฉันจะทำให้ดูเอง" ไคโรโน้มตัวลงมาใกล้จนใบหน้าของเขาแทบจะชิดกับใบหน้าของฉันจนฉันเองที่เป็นฝ่ายถอยหนี
"เล่นมุกแบบนี้ฉันก็ต้องหามุกใหม่แล้วสิ" น้ำเสียงสดใสพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของพรินซ์เดินเข้ามายื่นหน้าระหว่างฉันกับไคโร
"เล่นมุกบ้าอะไรของนายกันพรินซ์ พวกนายมันโรคจิต" ฉันถลึงตามองคนที่ยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า
"โรซินไม่อยากเล่นกับฉันบ้างเหรอ ฉันน้อยใจนะถ้าเธอจะเล่นกับไคโรไอ้หมาล่าเนื้อนี่คนเดียว" พรินซ์เบะปากถามพร้อมกัยเดินเข้าใช้นิ้วจิ้มลงบนแขนของฉันราวกับเด็กต้องการความสนใจ
"นายเป็นเด็กสามขวบเหรอพรินซ์" ฉันกรอกตาถามกับท่าทีน่าตีน่าตบของพรินซ์
"ถ้าเธอชอบฉันจะเป็นเด็กดีของเธอก็ได้นะ"
"ฉันไม่ได้รักเด็กไม่ต้องพยายาม"
"ใจร้ายมากเลย" พรินซ์ยิ่งเบะปากทำท่าจะร้องไห้มากกว่าเดิม ขนาดไคโรที่ว่านิ่งแล้วยังส่ายหัวให้กับพรินซ์ในตอนนี้เลย
"ไปงี่เง่ากันไกลๆหน่อยก็ดีนะ ทางที่ดีอย่ามาเรียกอย่ามายุ่งกับฉันจะขอบคุณมาก"
"คิดว่าพวกฉันเป็นคนเชื่อฟังขนาดนั้นเลย?" ไคโรย่นคิ้วถาม ไอเท่าทีกอดอกแล้วถามหน้านิ่งนี่มันเป็นคาแรกเตอร์ประจำตัวเขาไปแล้วหรือไง
"พวกนายต้องฟังฉัน ทีนี่ฉันใหญ่สุด"
"อะไรใหญ่เหรอ.. ก็ไม่ขนาดนั้นนะ" ลีวายเดินเข้ามาใหม่อีกคนพร้อมกับใช้สายตาสีย้ำตาลเข้มของเขาจับจ้องมาที่หน้าอกของฉันแล้วพูดออกมาเสียงดัง
"ทะลึ่งเหรอลีวายเก็บลูกตานายไปไว้ตรงอื่นเลยนะ" ฉันยกสองมือมาปิดหน้าอกเอาไว้เมื่อสายตากรุ้มกริ่มของลีวายยังไม่ยอมเบือนหนีไปทางอื่น
"แค่พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้ ถ้าเธอคิดว่าฉันโกหกก็ให้ฉันพิสูจน์ดูสิ"
"ไอ้โรคจิต สมองมีแต่เรื่องนี้หรือไง"
"ใจเย็นๆซิโรซินดูสิเขินจนหน้าแดงแล้ว" พรินซ์ใช้มือของเขาพัดไปมาตรงหน้าฉันเพื่อส่งไอเย็นมายังใบหน้า
"ฉันโกรธโว้ย"
"โกรธได้รุนแรงชะมัด หึๆ" ไคโรหัวเราะออกมาเบาๆราวกับมันเป็นเรื่องสนุก แค่ไคโรคนเดียวฉันก็จะเป็นประสาทตายอยู่แล้ว
แต่นี่พวกเขาเล่นมารุมฉันอยู่คนเดียวไม่ใช่แค่เป็นโรคประสาทหรอกฉันอาจจะเป็นฆาตกรฆ่าพวกเขาไปเลยก็ได้
- Writer
