My doctor 5…
1906 Words
“โอ๊ย! ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไร...ครับ”
“...................”
ระหว่างที่เดินออกมาจากห้องพัก มิรันก็ชนเข้ากับร่างใหญ่ของใครก็ไม่รู้ด้วยความที่รีบออกมาเลยไม่ได้มองทางเดิน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง
“เราเคยเจอกันมาก่อน...ใช่ไหม?
ไบรอันถามออกมา เมื่อคนที่เดินมาชนเขานั้นช่างคุ้นตาเขาเหลือเกิน ส่วนมิรันตอนนี้ได้กลายเป็นหินไปเรียบร้อยแล้ว อดีตที่เธออยากฝังเอาไว้กลับยืนอยู่ตรงหน้าของเธอในตอนนี้
“คุณครับ?”
ไบรอันเรียกออกมาอีกครั้งเมื่ออีกคนเอาแต่แน่นิ่งจนมิรันได้สติรีบสะบัดแขนแล้ววิ่งหนีออกจากตรงนั้นไปทันที
“ทำไมเขามาอยู่ที่นี่...ทำไม...แล้วชุดที่เขาใส่...อย่าบอกนะว่าเป็นหมอ”
มิรันที่วิ่งมาจนคิดว่าไกลมากแล้วยกมือกุมหน้าอกหอบเหนื่อย ไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะได้เจอคนที่พรากเอาพรหมจรรย์เธอไปอีก และพอคิดไปถึงชุดกาวน์ที่เขาใส่อยู่ หญิงสาวถึงกับยกมือขึ้นปิดปากทันที นี่มันเรื่องตลกอะไรกันที่เขาดันเป็นหมอของที่นี่
ส่วนไบรอันนั้นไม่ได้สนใจหญิงสาวอีก เมื่อที่เขามาที่ตึกนี้เพราะต้องการคุยกับหมอของตึกนี้ ส่วนพยาบาลสาวที่พึ่งเดินชนนั้นเขาคุ้นหน้าก็จริง แต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน
“อ่าว คุณหมอ มาทำอะไรที่นี่”
เสียงของ คุณมานพ หมอใหญ่ของตึกสองที่มิรันทำงานอยู่เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นไบรอัน หมอหนุ่มฝีมือดีของตึกหนึ่งมาถึงที่นี่
“สวัสดีครับคุณหมอ พอดีผมพึ่งคุยธุระกับหมอวินเสร็จ ว่าแต่สบายดีนะครับ”
“ผมสบายดี อ้อ พอดีผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณพอดี มีเวลาสักห้านาทีไหมล่ะ”
“อืม ครับ อีกครึ่งชั่วโมงผมต้องไปผ่าตัด น่าจะทัน”
จากนั้นไบรอันก็เดินตามคุณมานพไปที่ห้องทำงานไม่ไกลนัก
“หืม? ย้ายไปเป็นผู้ช่วยผม แต่ผมไม่ได้ต้องการคนเพิ่ม”
“ช่วยผมหน่อยนะคุณหมอ พอดีเด็กคนนี้เป็นหลานสาวของผม ทำงานดี ขยัน แต่ทางผู้ใหญ่จะให้เอาเธอออก ผมเลยขอเอาไว้ ทางนั้นเลยบอกให้ผมย้ายเธอไปอยู่ตึกอื่นแทนให้เร็วที่สุด”
พอได้ยินแบบนั้น ไบรอันถึงกับเริ่มโมโหกับความไร้ความยุติธรรมของพวกผู้บริหารของที่นี่ เขาอุตส่าไว้ใจและไม่เคยเข้าไปยุ่งหรือแสดงตัวเลยสักครั้งว่าเขาเป็นเจ้าของ แต่ตอนนี้ทำไมก็ไม่รู้เขาถึงอยากเข้าไปยุ่งกับความไม่ยุติธรรมนี้เหลือเกิน
“เฮ้อ ก็ได้ครับ ให้เธอย้ายไปวันไหนก็ได้แล้วแต่คุณหมอเลย”
“ผมขอบคุณคุณหมอมากจริงๆ แล้วผมจะให้เธอไปรายงานตัวที่ตึกใหญ่พรุ่งนี้เลย”
“ครับ งั้นผมขอตัวกลับเลยนะครับ”
ไบรอันบอกลาก่อนจะเดินออกมาโดยที่มิรันเดินสวนเข้าไปในห้องนั้นแทนเขา แต่เธอคงไม่ได้สังเกตเห็นเขาเมื่อนางพยาบาลสาวดูเหม่อลอยแปลกๆ
“ค่ะ รันจะย้ายไปตึกหนึ่ง”
“ลุงช่วยหนูได้แค่นี้จริงๆนะรัน ทำไมไม่ลาออกหรือไปเปิดธุรกิจเล็กๆล่ะ จะมาทนทำงานที่นี่ทำไม ลุงบอกให้หนูเรียนหมอแต่หนูยืนยันอยากเป็นพยาบาล เฮ้อ”
“รันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณลุงเดือดร้อน”
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงลุงก็ไม่ยอมให้พวกนั้นมาทำอะไรรันหรอกนะ ไปอยู่ตึกหนึ่งดีแล้ว อย่ามาอยู่ใกล้คนพวกนี้เลย”
เมื่อคุยกับผู้เป็นลุงเสร็จ มิรันก็เดินออกไปเก็บของใช้ของเธอเพื่อเตรียมย้ายไปตึกหนึ่งในวันพรุ่งนี้ ส่วนทางด้านวาคินเมื่อรู้ว่ามิรันไม่ได้ถูกไล่ออกแต่ถูกย้ายไปอีกตึกก็โล่งใจ เมื่อยังไงซะความรู้สึกที่เขามีให้กับเธอก็ไม่ได้หายไปไหนเลยสักนิด
“ตอนนี้คุณหมอติดผ่าตัดอยู่ เธอรออยู่ในห้องนี้ก่อนแล้วกันนะ น่าจะอีกแค่ครึ่งชั่วโมง”
มิรันเดินเข้าไปนั่งรออยู่ในห้องทำงานที่แทบไม่มีฝุ่นหรืออะไรที่วางระเกะระกะแม้แต่น้อยอย่างนึกแปลกใจกับเจ้าของห้อง ที่ดูจะเป็นคนเจ้าระเบียบ
“นี่เราคิดถูกรึเปล่าเนี่ย ที่ย้ายมาตึกนี้”
มิรันพูดขึ้นพลางมองไปไปรอบห้องทำงานอันเป็นระเบียบ บ่งบอกว่าเจ้าของห้องนั้นอาจมีลักษณะนิสัยเจ้ากี้เจ้าการและไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายด้วยอย่างเด็ดขาด
“คุณควรมีมารยาทกว่านี้ถ้าคิดที่จะมาทำงานกับผม”
ยังไม่ทันที่จะได้เดินสำรวจรอบห้องเสียงอันเคร่งขรึมของเจ้าของก็ดังขึ้นเสียก่อนจนมิรันอดสะดุ้งอย่างตกใจไม่ได้ ก่อนจะหันกลับมามอง และภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ
“ไม่จริง...”
“หืม? คุณ....”
ไบรอันถึงกับแปลกใจไม่นึกว่าจะเป็นเธอที่ถูกย้ายมาช่วยงานเขา ส่วนมิรันแทบอยากหายไปจากตรงนี้เมื่อคิดว่าเขาหมายถึงเรื่องในคืนนั้น
“คุณจำได้...”
“อ่าว จำได้สิ พึ่งผ่านไปแค่วันเดียว หรือว่าเราเคยเจอกันมาก่อน”
“ไม่...ไม่เคยค่ะ”
“อืม งั้นเชิญนั่ง ผมขอคุยรายละเอียดการทำงานก่อน”
“ค่ะ...”
มิรันเดินไปนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานของเขา ก่อนที่ไบรอันจะยื่นแฟ้มไปให้เธออ่าน หญิงสาวตั้งใจอ่านมันอยู่พักใหญ่ๆเลยไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังมีสายตาคู่หนึ่งนั่งจับจ้องเธออยู่
เคยเจอที่ไหนมาก่อนนะ ทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้าขนาดนี้
ไบรอันคิดออกมาในใจพร้อมกับมองสำรวจคนตรงหน้าอย่างสนใจทั้งๆที่เขาแทบไม่เคยมองหรือสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่กลับมิรันเขากลับรู้สึกว่าเขาจำเธอได้ แต่ไม่รู้เคยเจอที่ไหนจนกระทั่งหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขานั่นแหละเขาจึงรีบเบนสายตาหนี
“ดิฉันอ่านจบ แล้วก็เข้าใจแล้วค่ะ”
“อืม ดี ต่อไปนี้คุณจะเป็นผู้ช่วยของผม ผมให้คนจัดโต๊ะไว้ให้หน้าห้อง ถ้าต้องการอะไรก็ถามพยาบาลเอ๋ได้เลย”
“ค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
หลังจากพูดคุยกันเสร็จ มิรันก็เดินออกจากห้องทำงานของไบรอันมา เมื่อไม่อยากอยู่นานไปกว่านี้แล้วเพราะกลัวว่าเขาจะจำเธอได้ ดีที่เวลาทำงานเธอแทบไม่แต่งหน้า เลยทำให้เขาจำเธอไม่ได้ หรือว่าอีกอย่างคือเขาไม่เคยสนใจคู่นอนของเขาเลยสักนิด พอคิดมาถึงตรงนี้หัวใจดวงน้อยกลับรู้สึกเจ็บแปลบ เมื่อคิดว่าเธอคงไม่มีความสำคัญกับใครเลยจริงๆ
หลังขากวันนั้นมิรันก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ เมื่อแทบไม่ได้เจอหรือพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานเก่าที่ตึกสองก็ทำให้เธอเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เธอทำงานเป็นผู้ช่วยไบรอันอย่างเต็มตัวโดยการติดตามเขาไปแทบจะทุกที่แม้กระทั่งในห้องผ่าตัดที่เธอแทบไม่ค่อยได้เข้าไปเพราะเธอทำแต่ดูแลผู้ป่วยด้านนอก
“นี่เธอรู้รึยัง เมื่อวานฉันไปกินข้าวกับเพื่อนที่ตึกสองมา พวกนั้นพูดถึงพยาบาลรันด้วยนะ”
“หือ? มีอะไรเหรอ”
“เธอคงได้ข่าวลูกชายผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเราน่ะงานแต่งล่มใช่ไหม ที่เจ้าสาวหนีไปวันแต่งเลยอ่ะ เจ้าสาวคนนั้นคือพยาบาลรัน!”
“อะไรนะ! แล้วทำไมเธอหนีไปล่ะ แล้วเธอยังมาทำงานที่นี่อีกเนี่ยนะถึงว่าทำไมถูกย้ายมาที่ตึกนี้...อ่าว เอ่อ คุณหมอมีอะไรรึเปล่าคะ”
ยังไม่ทันได้พูดจบหนึ่งในนางพยาบาลดันหันมาเจอไบรอันยืนฟังอยู่ด้านหลัง เลยรีบเปลี่ยนเรื่องพูดทันที
“ผมกำลังตามหาพยาบาลรัน ถ้าเจอบอกให้เข้าไปหาผมที่ห้องด้วยนะ”
“ค่ะ”
พูดจบนายแพทย์หนุ่มก็เดินออกไปทันที ส่วนพวกพยาบาลที่ยืนอยู่ก็ไม่กล้าพูดเรื่องของมิรันต่อ เพราะกลัวว่าเจ้าตัวอาจมาได้ยินเข้า ส่วนมิรันตอนนี้กำลังนั่งคุยอยู่กับนิรดาที่กำลังจะบินกลับเยอรมันวันนี้เพราะสามีสุดที่รักบินมาตามถึงที่ ก่อนจะล่ำลากันเสร็จเธอเลยกลับมาทำงานต่อ
“เห็นว่าคุณหมอให้ตามดิฉัน มีอะไรรึเปล่าคะ”
“อ้อ คือว่า...วันนี้ผมจะออกไปข้างนอก ถ้ามีงานด่วนก็โทรหาผมได้เลยนะ หรือถ้าผมไม่รับ นี่เป็นเบอร์โทรที่คุณสามารถติดต่อไปได้ตลอดเวลา”
“ค่ะ”
ไบรอันยื่นกระดาษใบเล็กที่เป็นเบอร์โทรของจอห์น ลูกน้องคนสนิทของเขาไปให้มิรัน เขาไม่เคยให้มันกับใครมาก่อน เพราะงานทั้งสองส่วนนี้แยกกันอย่างชัดเจน จอห์นจะเป็นคนดูแลและบริหารงานในแก็งแทนเขาทั้งหมดเวลาที่เขามาทำงานที่นี่
“เฮ้อ ได้หายใจสักที”
พอเห็นว่าเขาออกไปแล้ว มิรันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะตลอดเวลาที่อยู่กับเขาเธอแทบไม่เป็นตัวของตัวเองเพราะกลัวว่าเขาจะจำเธอได้ ก่อนจะก้มลงทำงานตรงหน้าต่อ เมื่อวันนี้คงไม่ต้องเข้าห้องผ่าตัดอีกแล้วเมื่อไบรอันไม่อยู่
“นี่ครับนาย เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวกริชซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว เหลือแต่แม่ครับ”
“หือ? แล้วทำไม...”
ไบรอันอดแปลกใจไม่ได้ที่เธอมาเป็นแค่นางพยาบาลอย่างนี้ ทั้งๆที่รวยขนาดนั้นจะเป็นหมอก็ยังได้เลย
“เธอฝันอยากเป็นมาตั้งแต่เด็ก อีกอย่างเธอมีคนรักเป็นหมออยู่ที่นั่นด้วยครับนาย”
คำว่าคนรักทำให้ไบรอันรู้สึกไม่ชอบขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่กลับต้องหันมามองจอห์นอีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“เธอหนีงานแต่งงานในวันแต่งงานโดยที่ไม่มีใครรู้สาเหตุ...และเธอยังเป็นคนเดียวกันกับที่นายพาไปนอนด้วยในคืนนั้น คืนที่เธอหนีงานแต่งงานมา”
“หือ???”
ไบรอันถึงกับทำหน้าไม่ถูก ก่อนที่จะนึกไปถึงคืนนั้นที่เขาลากสาวในชุดเจ้าสาวขึ้นห้อง เพราะผู้หญิงที่เขาเลือกเอาไว้ไม่มา และก็จำได้แม่นว่าเขาเป็นคนแรกของเธออีกด้วย
“อย่าบอกนะครับว่านายลืมผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยหมดเลย”
“เงียบไปเลยนะ ใครจะไปคิดว่าจะเป็นเธอล่ะ ถึงว่าหน้าดูคุ้นๆ”
จอห์นได้แต่ส่ายหัวให้กับเจ้าของตนเอง ขนาดเขายังจำเธอได้เลย นี่นอนกับเธอทั้งคืนดันมาบอกว่าจำไม่ได้ซะนี่
“แล้ววันนี้มีงานอะไรรึเปล่า”
“ผมจัดการทุกอย่างไปหมดแล้ว วันนี้มีแค่ประชุมพวกหัวหน้ากลุ่ม นายจะเข้าด้วยรึเปล่าครับ”
“อืม”
- Writer
