จำนนรัก นายหมอมาเฟีย (25+)

“ไปตามยัยรันมาได้แล้ว อีกไม่กี่นาทีงานจะเริ่มแล้ว” “ได้ค่ะคุณผู้หญิง เดี๋ยวแก้วไปตามคุณหนูให้นะคะ” “อืมๆๆ รีบไปได้แล้ว แขกมารอเต็มแล้ว” เสียง คุณเนตรา มารดาของ มิรัน เจ้าสาวของงานแต่งในครั้งนี้บอกขึ้นอย่างร้อนรนเมื่อให้คนไปตามเจ้าสาวหลายรอบแล้วแต่มิรันก็เอาแต่บอกว่ายังไม่พร้อม พร้อมแล้วจะออกมาเองจนตอนนี้ใกล้จะถึงฤกษ์แล้วด้วย และไม่นานสาวใช้ก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามากระซิบเสียงร้อนรน “อะ...อะไรนะ!!! แกว่ายัยรัน...ยัยรันหายตัวไปอย่างนั้นเหรอ!” เสียงคุณเนตราเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนอย่างอัตโนมัติเมื่อสาวใช้พูดจบทำเอาพวกแขกที่มาร่วมงานถึงกับหันมามองไม่เว้นแม้แต่ วาคิน นายแพทย์หนุ่ม อนาคตไกล เจ้าบ่าวสุดหล่อของงานแต่งวันนี้ “คุณแม่ว่าอะไรนะครับ...รัน...รันไปไหนนะครับ” วาคินเอ่ยขึ้นอย่างตกใจก่อนจะเดินเข้ามาหาคุณเนตราด้วยสีหน้าอึ้งค้าง ทำเอาคุณเนตราแทบยกมือขึ้นปิดปากไม่ทันก่อนจะมองไปรอบๆแล้วเจอเข้ากับสายตาต้องการคำตอบจากแขกรอบๆกาย “เอ่อ คือว่า แม่ว่ามันต้องมีอะไรเข้าใจผิด...เดี๋ยวแม่ขอตัวไปตามยัยรันก่อนนะ...ไปแก้ว คุณหนูของแกน่าจะเข้าห้องน้ำอยู่ แกนี่พูดอะไรไม่รู้ ไปเร็ว” คุณเนตรารีบเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งหันไปฝืนยิ้มให้กับแขกในงาน ก่อนจะเดินออกไปทันทีโดยที่วาคินได้แต่มองตามอย่างอย่างหวั่นใจ กว่าเขาจะมาถึงวันนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ไม่มีทางที่ทุกอย่างจะจบลงเพียงแค่นี้อย่างแน่นอน “ไม่มีเลยค่ะแก้วหาทุกซอกทุกมุมแล้ว หรือว่า...คุณหนูจะหนีไปคะ” “นี่ยัยแก้ว!!! พูดอะไรให้มันใกล้เคียงความจริงหน่อย แกก็รู้ว่ายัยรันดีใจมากแค่ไหนที่ได้แต่งงาน ไม่มีทางที่จะหนีไปอย่างเด็ดขาด ไปหาให้ทั่วโรงแรม บอกให้พวกพนักงานช่วยกันหาด้วย เร็วเข้า!” “ค่ะ” คุณเนตราได้แต่มองไปรอบๆห้องอย่างนึกแปลกใจกับการหายตัวไปของบุตรสาว ในเมื่อทุกอย่างในวันนี้มิรันเป็นคนเสกสร้างมันขึ้นมาเองกับมือ ไม่มีทางที่เธอจะหนีไปอย่างแน่นอน ไม่มีทาง... “นายครับ คุณลูซี่บอกว่าติดงานด่วน...นายจะให้ผมโทรเรียกคนอื่นมาให้ไหมครับ” “ไม่ต้อง ฉันเจอคนที่ต้องการแล้ว” ปากที่เอื้อนเอ่ยกับสายตาที่กำลังจับจ้องมองไปที่ร่างบอบบางที่เอาแต่ดื่มทั้งๆที่เขามองไม่ผิดว่าเธออยู่ในชุดขาวราวกับชุดเจ้าสาว ยิ้มร้ายกระตุกขึ้นทันที ก่อนจะลุกเดินตรงไปที่เป้าหมาย ทำเอาพวกลูกน้องที่คอยดูแลความปลอดภัยอยู่รอบๆรีบลุกตามไปกันแทบไม่ทัน “อกหักมาเหรอ?” ขณะที่กำลังปลดปล่อยอารมณ์และความรู้สึกไปกับแอลกอฮอร์ตรงหน้า เสียงทุ้มของผู้ชายก็ดังขึ้น มิรันค่อยๆหันไปมองและก็หันกลับมาสนใจแก้วตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ เมื่อตอนนี้เธอกำลังปลดปล่อยความเสียใจทั้งหมดไปกับน้ำขมตรงหน้า ที่เธอห่างหายจากมันไปร่วมปีตั้งแต่ตกลงคบกับแฟนหนุ่มรูปหล่ออย่างวาคิน “ไม่ใช่ว่าโลกนี้จะมีผู้ชายเพียงแค่คนเดียวสักหน่อย เสียใจไปก็เท่านั้น” เสียงทุ้มยังคงพูดขึ้นไม่หยุดทั้งๆที่ไม่ได้รับการตอบรับหรือตอบสนองจากอีกคนก็ตามที “สนใจเป็นผู้หญิงของผมไหมล่ะ ผมสามารถให้คุณได้ทุกอย่าง เพียงแค่มาเป็นของผม” “หุบปากแล้วไสหัวออกไปซะทีได้ไหม ฉันดูเป็นคนที่อยากคุยกับคุณรึยังไง” เสียงที่เริ่มเมามายบอกขึ้น ทำเอาอีกคนถึงกับหันมามองอย่างไม่อยากเชื่อกับคำพูดที่ร้ายไม่ใช่เล่นของเธอ นี่ถ้าเขาไม่นึกสนใจเขาคงเดินหนีไปแล้วแน่นอน แต่มีบางอย่างบอกเขาว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ ไบรอัน มาเฟียหนุ่มในคราบนักธุรกิจผู้ร่ำรวยและมั่งคั่ง เขาสามารถขึ้นมายืนอยู่ในจุดนี้ได้เพียงอายุแค่สามสิบต้นๆกำลังมองเป้าหมายที่ต้องไปนอนอยู่บนเตียงของเขาในคืนนี้ ไม่มีทางที่เธอจะรอดพ้นความต้องการของเขาไปได้เหมือนกับพวกผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยนอนด้วย แต่ตอนนี้มันยังเร็วไปที่จะลากขึ้นห้อง เพราะเพียงแค่ทุ่มกว่าๆ เขายังมีเวลาอีกเยอะ “ระบายได้นะผมจะคิดซะว่าไม่ได้ยินอะไร” ไบรอันบอกขึ้นพร้อมกับยกมือขอเครื่องดื่มจากเด็กเสิร์ฟ ก่อนมิรันจะหันกลับมามองเขาช้าๆแต่ก็ไม่ค่อยชัดเจนเมื่อเธอเริ่มรู้สึกว่าเมาแล้ว “ผู้ชายมันเลวทุกคนเลยรึเปล่า” เสียงอ้อแอ้ถามขึ้น พร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่ม เธออุตส่าคิดจะวางชีวิตไว้กับผู้ชายที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ทั้งหน้าตา ฐานะ นิสัยที่เธอคิดว่ารู้จักเขาดีไม่น้อยกว่าใครจนกระทั่งหนึ่งวันก่อนวันอันแสนหวานและมีความสุขตามที่เธอวาดฝันเอาไว้ เธอกลับพบว่าสิ่งที่เธอคิดมันผิดไปหมดทุกอย่าง เธอถือดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์เหมือนร่างกายเธอ ที่เธอคิดว่าจะขอมอบให้เขาในคืนวันแต่งงานเพื่อไปเซอร์ไพรส์เขาที่ห้องทำงาน แต่พอเปิดประตูเข้าไป เสียงกระเส่าแหบและกระแทกกระทั้นเป็นจังหวะเร่งเร้าดังขึ้นพร้อมเสียงครวญครางของหญิงชาย ทำเอาหัวใจที่ไม่เคยเต้นระรัวมากมายขนาดนี้ของมิรันแทบจะกระเด็นออกมด้านนอก ขาเรียวค่อยๆก้าวเดินไปตามเสียงที่ได้ยิน ก่อนจะเห็นภาพที่เธอไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะได้เห็น ความเชื่อใจไว้ใจที่มีมากมายให้กับคนรักพลันหายไปในสายลม น้ำตาก้อนใหญ่ร่วงลงจากตากลมก่อนหญิงสาวจะถอยหลังเดินออกจากห้องคาวโลกีย์ของแฟนหนุ่มไป ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่เธอเอาแต่ยุ่งกับการจัดการสถานที่แต่งงานโดยเขาบอกว่ายุ่งอยู่กับงานที่โรงพยาบาลและเธอก็เข้าใจมาตลอด แต่ไม่นึกว่ามันจะเป็นเพียงแค่ข้ออ้างและคำโกหก จนกระทั่งวันนี้ที่เธอคิดว่าจะยอมทำใจจะลืมสิ่งที่เขาทำแล้วเริ่มต้นใหม่กับเขา แต่สุดท้ายเธอก็ทำไม่ได้และตัดสินใจโยนทุกอย่างทิ้งกลางทางแล้วหนีมานั่งดื่มที่นี่ “ก็...คงงั้น” ไบรอันตอบขึ้นเมื่อสิ่งที่เขาคิดนั้นไม่ผิด ผู้หญิงมักเสียใจมากที่สุดก็ตอนที่โดนแฟนทิ้งโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ผู้ชายที่ทิ้งเธอไปอาจกำลังระเริงรักหรือมองหาผู้หญิงคนใหม่อยู่ก็ได้ เขาไม่เข้าใจว่าจะมานั่งเสียใจไปทำไม รูปร่างหน้าตาอย่างเธอ แค่กระดิกนิ้วพวกผู้ชายก็พร้อมเดินตามกันเป็นขบวนแล้ว “หึ! งั้นคุณก็คงเลวไม่แพ้พวกนั้นสินะ” “ผมเหรอ? เลวกว่าพวกนั้นเยอะ” ไบรอันบอกออกมาตามความเป็นจริง ก่อนที่มิรันจะค่อยๆหันไปมองเขา “หึหึหึ คุณเป็นคนแรกที่บอกว่าตัวเองเลว ทุกคนมักบอกและแสดงตัวเป็นคนดี ก่อนจะมาทำเลวให้เห็นทีหลังกันทั้งนั้น หึ พวกเลว” “โลกมันก็เป็นแบบนี้ ถ้าเป็นคนดีแล้วโดนเอาเปรียบก็เป็นคนเลวที่อยู่กับคนเลวพวกนั้นให้ได้ ก็แค่นั้นเอง” มิรันอดคิดตามคำพูดของเขาไม่ได้ ใช่ เป็นคนดีแล้วโดนเอาเปรียบก็ไม่ต้องเป็นมันแล้ว! “คุณอยากนอนกับฉันไหม” อยู่ดีๆมิรันก็พูดขึ้นเองโดยที่ไบรอันยังไม่ได้ลงมือเลยด้วยซ้ำ “ถ้าไม่อยากผมไม่เสียเวลามานั่งอยู่ตรงนี้หรอก”