MATAPOS ‘KONG MAGTAPAT – kinain ko ang pride ko sa pagkakataong ‘yon at pinagmukha kong tanga ang sarili ko sa pagkakagusto ko sa kanya, ayon, nang-iwan siya sa ere! Tumayo siya at naglaho. Na ghosting ako ng mutlo!
Alas-dos na ng hapon, ‘di pa rin siya nagpapakita. Kanina ko pa siya tinatawag – sinabi kong sasagutin ko ang tanong niya tungkol sa patutunguhan ng mga namatay na, na sa tingin ko ‘di na naman kailangan pa, pero nasabi ko na rin dahil nauubusan na ako ng rason para magpakita siya. At sinabi kong balewalain niya na lang ang mga sinabi ko.
“Sunshine naman!” muling tawag ko sa kanya. Matutulog sana ako dahil parang kailangan pa ng katawan ko ng pahinga, kaso siya ang nakikita ko sa pagpikit ko. At hindi ako mapakali na ‘di ko malaman kong ano ang tugon niya sa ipinagtapat
