NAGING HUDYAT ANG pagpapakita ni Elizabeth para ibuhos ni Sunshine ang lakas niya – nag-anyong halimaw siya. Nang mga oras na ‘yon dumidilim na ang paningin ko dahil sa pagkakasakal sa ‘kin, tila wala nang dugong dumadaloy sa utak ko. Naramdaman ko na lang ang pagbagsak ko sa sahig kasabay nang narinig kong sigaw ni Sunshine. Napapikit ako sa sakit – pero ‘di naman gano’n kasakit, para namang ‘di pa nasanay ang katawan ko sa gano’ng eksena. Nang makabawi ako ng kontrol sa sarili ko, bumangon ako. Nasa harap ko na si Sunshine, pinoprotektahan niya ako laban sa tatlong multong kaharap niya, mga limang dipa ang layo sa ‘min. “Sunshine!” paawat na tawag ko sa kanya at hinawakan ko siya sa kamay.
Inalis niya ang kamay ko. “Bitiwan mo ako. Hindi ako makakalaban kapag hawak mo ako,” madiing sabi
