DAHAN-DAHAN KONG minulat ang aking mga mata. May naaninag akong taong nakatingin sa ‘kin. “Lukas, apo,” narinig kong tawag niya sa ‘kin, si lolo. Ilang saglit pa, naging malinaw na ang imahe niya.
“Si Sunshine?” tanong ko. Siya ang una kong hinanap. Babangon sana ako mula sa pagkakahiga ko, pero pinigilan ako ni lolo.
“Dalawang araw kang walang malay, baka hindi mo pa kayanin?” sabi ni lolo na ikinagulat ko.
“Dalawang araw po?” tanong ko. Tumango si lolo. Napansin ko na lang na may nakakabit na suwero sa ‘kin at nang malingat-lingat ako sa paligid, napagtanto kong nasa ospital pala ako, sa pribadong kuwarto.
“Ang tinutukoy mo bang Sunshine, ay ang liwanag?” tanong ni lolo.
“Opo,” sagot ko. “Nasaan siya? Gusto ko siyang makita.”
“Tatawagin ko ang doktor,” sabi ni lolo. Hindi niya ako
