พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่10

ธยาดาเดินลงมาชั้นล่างที่มีกาหยูนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เธอพยายามทำตัวให้นิ่งและเป็นปกติที่สุด แม้ว่าข้างในจะสั่นไหวสุดๆก็ตาม

"พี่ยาดาทำไมลงมาช้าจัง เห็นนายหัวก็ขึ้นไปนานมาก แล้วจู่ๆคุณกานดาก็กลับไป แล้วมาเหวี่ยงใส่กาหยูอีก กาหยูเริ่มจะไม่ชอบแล้ว มองห่างๆนึกว่าจะเป็นคนใจดีซะอีก"

กาหยูเริ่มบ่นแถมยังทำสีหน้ามองบนเมื่อเอ่ยถึงกานดา แต่ธยาดาไม่มีความเห็นอะไร เพราะเธอเพิ่งผ่านเรื่องที่ลำบากมา

"กลับกันเถอะจ่ะ พอดีฉันสอนการบ้านให้คุณหนูดีอยู่ กว่าจะพาแกเข้านอนอีกเลยช้าไปหน่อย"

"อาละวาดใช่มั้ย? เห็นป้านุ้ยบอกเวลาคุณกานดามาทีไรอาละวาดทุกที กาหยูก็เพิ่งจะเข้าใจวันนี้แหล่ะ"

กาหยูป้องปากกระซิบ

"ไม่เอาน่ะ ไม่คุยเรื่องนี้ ในครัวเสร็จแล้วใช่มั้ย กลับกันเถอะ คืนนี้ต้องทำงานอีก พี่อยากจะพักแล้วล่ะ"

"อืม"

กาหยูพยักหน้า เป็นเรื่องปกติที่ธยาดาไม่ค่อยพูดถึงใครไม่ดี เวลากาหยูเอาเรื่องคนนั้นคนนี้มาเล่าให้ฟังก็โดนเอ็ดอยู่บ่อยๆ ว่าห้ามพูดถึงเรื่องไม่ดีของคนอื่น กาหยูได้แต่คิดว่า อีกนิดเดียวธยาดาก็คงไปบวชได้แล้ว คนอะไรจะแม่พระปานนั้น

"กินอะไรยัง?"

ธยาดาอดที่จะถามกาหยูด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ เนื่องจากกาหยูตามเธอมาตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว

"เรียบร้อยแล้ว พี่ล่ะ กาหยูไม่เห็นพี่กินอะไรเลย"

"เดี๋ยวค่อยไปกิน ที่บ้านพักพอจะมีกับข้าวอยู่"

"โอเค งั้นกลับกันเถอะ"

ทั้งคู่เดินกลับมาพร้อมไฟฉาย เพราะมันมืดมากแล้ว ระหว่างทางธยาดาเอาแต่เงียบงันคงมีแต่กาหยูที่พูดอยู่คนเดียว ใครจะมีอารมณ์ไปคิดถึงอย่างอื่น เพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่โดนคนใจร้ายปล้ำมามาดๆ

ธยาดากลับมาอาบน้ำชำระร่างกาย เธออยากล้างคราบสกปรกที่เกิดจากกิจกรรมบนเตียงเมื่อสักครู่ให้หมด แต่ยิ่งเทน้ำรดลงไปเท่าไหร่ในใจก็ยิ่งจดจำมากขึ้น ความเจ็บปวดความหนาวเหน็บก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน น้ำตาที่พยายามห้ามไม่ให้ไหลก็พุ่งลงมาอาบแก้ม ธยาดาปล่อยโฮออกมาอย่างไม่คิดกลั้นเอาไว้อีก ให้น้ำตาได้ระบายความอัดอั้นออกมาให้หมด

ธยาดาไม่เคยรู้สึกเคว้งคว้างขนาดนี้มาก่อน เพราะทั้งชีวิตเธอมีแค่ภูรินทร์กับหนูดีเท่านั้น พอเขามาเป็นแบบนี้ธยาดาก็แทบจะไม่เหลือใครอีกเลยในชีวิต นี่แหละที่เขาบอกว่า อย่าเอาชีวิตทั้งหมดไปฝากไว้กับผู้ชาย พอถูกทิ้งก็แทบจะไม่เหลืออะไรเลย ธยาดาก็คือหนึ่งในนั้น ความรักนิรันดร์ที่ธยาดาเคยศรัทธามันไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว

เช้าวันถัดมา

เมื่อคืนอยู่ๆฝนก็ตกปรอยๆลงมาธยาดาเลยไม่ต้องออกไปทำงานกรีดยาง เหลือแต่เก็บเมล็ดกาแฟ แต่คงจะต้องไปช่วงบ่ายๆเพราะฝนยังลงเม็ดมาไม่ขาดสาย เงินของเธอก็ออกแล้วกล้าเพิ่งจะใส่ซองเอามาให้ เช้านี้ธยาดาเลยมีความคิดจะชวนกาหยูไปตลาดนัดกัน เพราะว่าวันนี้วันอาทิตย์พอดี

"พี่ยาดา!"

เสียงเรียกของกาหยูดังอยู่ข้างล่างของกระท่อม จะเรียกว่ากระท่อมคงไม่ได้แล้ว ตอนนี้มันเหมือนบ้านพักหลังนึงไปแล้ว

"จ้า"

"ไปกันเถอะ กาหยูเอามอไซค์มา"

ธยาดาเห็นรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่หน้าบ้านพักก็ยิ้มออกมา เนื่องจากวันนี้ไม่ต้องเดินไป เพราะฝนตกเส้นทางมันเฉอะแฉะ

"เอาร่มไปด้วยนะพี่ ฝนตกๆแล้งๆตลอดเลย"

"เตรียมมาเรียบร้อยแล้ว ไปกัน พี่อยากได้กับข้าวสดๆใหม่ๆมาก วันนี้มากินข้าวด้วยกันนะ"

"เย้! จะได้กินของอร่อยๆจากฝีมือพี่สาวของกาหยูอีกแล้ว"

ธยาดายิ้มออกมา รู้สึกอบอุ่นที่มีกาหยูอยู่ข้างๆในทุกๆวัน ตอนนี้เธอกับกาหยูนั้นสนิทกันสุดๆ ธยาดาเองก็รู้สึกไม่เหงาด้วย เพราะกาหยูมีเรื่องราวมาเล่าให้ฟังมากมาย

ทั้งคู่มาถึงตลาดนัด ซึ่งมีชาวเมียนม่ามาเดินซื้อของกันเยอะกว่าคนไทยซะอีก เพราะวันนี้เป็นวันหยุดก็เหมือนวันรวมตัวกันของต่างชาติที่เข้ามาทำงานตามโรงงานและสวนยางสวนปาล์ม

แม่ค้าตั้งแผงกันเป็นแผงๆ ไม่ว่าจะเป็นผักสดๆจากไร่ที่ปลูกเอง หมูที่เลี้ยงเอง หรือแม้แต่ปลาสดไก่สด ธยาดาเดินไปเลือกไปจนเพลิน เธอกำลังจะเดินไปดูเสื้อผ้าอีกฝั่ง ไม่ทันได้สังเกตุว่ามีคนยืนจ้องมองเธออยู่นานแล้ว

"ยาดา!"

เสียงเรียกทำให้ธยาดาต้องหันไปมอง

"พี่ตะวัน!"

ธยาดาฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจสุดๆ รุ่นพี่หนุ่มเนิร์ดของเธอสมัยเรียนนั่นเอง ตอนนี้ก็คงจะเป็นคุณหมอตะวันเต็มตัวแล้ว

"ยาดามาทำอะไรที่นี่?"

"ยาดามาทำงานที่นี่ค่ะ แล้วพี่ตะวันล่ะคะ พอเรียนจบก็หายไปเลย"

"พี่ไปต่อเมืองนอกมา และก็ย้ายมาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลรัฐในอำเภอนี้แหละ ดีใจจังวันนี้ได้เจอยาดา"

หมอตะวันออกอาการดีใจกว่าธยาดาซะอีก

"ยาดาก็ดีใจจ่ะ อ่ะ นี่กาหยูค่ะ"

ธยาดารีบแนะนำ กาหยูที่ยืนปลื้มปริ่มกับหน้าตาหล่อๆภายใต้กรอบแว่นของตะวันอยู่

"กาหยูน้องสาวสุดสวยของพี่ยาดาค่ะ"

กาหยูชิงแนะนำตัวเองแล้วยังทำอาการเขินอายจนตัวม้วน

"อ้อ! ค่ะ ตามที่กาหยูว่านั่นแหล่ะค่ะพี่ตะวัน"

ธยาดายิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเอ็นดูกาหยูที่ทำเหมือนไม่เคยเห็นคนหน้าตาดี เอาจริงๆสามีของกาหยูก็หล่อ แต่เป็นคนหล่อคมแบบใต้ๆ ไม่เหมือนหมอตะวันที่หล่อขาวแบบตี๋ๆเชื้อสายจีน

"นังกาหยู!"

เสียงเข้มของกล้าดังขึ้น ธยาดาหันไปมอง มาครบ!ทั้งนายหัวและลูกน้อง สายตาคมของภูรินทร์จ้องมาที่ธยาดาและตะวันอย่างไม่พอใจ ซึ่งภูรินทร์รู้จักหมอตะวันดี เนื่องจากตอนนั้นแข่งกันฟาดฟันจีบธยาดา

"ภูรินทร์ "