พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่9

วูบนึงที่สติเริ่มกลับมา ธยาดาก็รู้ตัวทันทีว่าไม่ควรปล่อยให้ภูรินทร์ทำแบบนี้

"ภู ภูกำลังเมา ปล่อยยาดา"

ธยาดาเริ่มขัดขืนเขาอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของธยาดายันหน้าอกของเขาไว้

"ฉันไม่ถึงใจเท่าชู้ของเธอสินะ ถึงได้ขัดขืน"

แววตาของภูรินทร์เริ่มลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งราวกับว่าจะเผาร่างของธยาดาให้แหลกเป็นจุล

"มะ ไม่ใช่นะภู"

ไม่เป็นผล ยิ่งธยาดายิ่งพูด ภูรินทร์ก็ยิ่งโกรธจากตอนแรกเขาเริ่มอ่อนโยนกลายเป็นสัมผัสที่รุนแรงเหมือนเดิม

เสื้อของธยาดาถูกดึงจนขาดและเหวี่ยงทิ้งไป เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มที่มีบราเซียปิดเอาไว้ ภูรินทร์ไม่รอช้าที่จะดึงมันเหวี่ยงทิ้งตามเสื้อไปอีกตัว

"ไม่สึกหรอเลยนะ"

สายตาวาววับจับจ้องที่เต้าประทุมด้วยความกระหาย ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นเจ้าของมัน ยิ่งคิดว่าธยาดาเคยไปเป็นของคนอื่นอารมณ์โทสะก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

"ต่อไปนี้ก็คอยบำเรอฉันในฐานะนางบำเรอก็แล้วกัน เป็นเมียออกหน้าออกตาไม่ชอบ อยากเป็นอีตัวก็ได้ ตำแหน่งนี้ฉันให้เธอได้"

"ไม่นะภู อย่า!"

น้ำตาแห่งความเสียใจจากคำพูดและการกระทำของเขาเริ่มไหลรินออกมา แต่ยิ่งธยาดาร่ำร้องและปัดป้องแค่ไหนดูเหมือนเขาจะยิ่งสะใจ ภูรินทร์กลายเป็นซาตานร้ายไปแล้ว

กระโปรงตัวยาวถูกเลิกขึ้นจนเห็นกางเกงในสีชมพูตัวจิ๋ว ภูรินทร์ไม่รอช้าแม้แต่วินาทีเดียว เขาดึงกระชากมันออกมา ขาเรียวทั้งสองข้างถูกมือแข็งแรงยันขึ้นพร้อมกับถ่างออก

ในขณะที่เสื้อของเขายังอยู่ครบ แค่กางเกงยีนส์ที่เขาสวมอยู่เท่านั้นที่ถูกรูดลงไปแค่ส่วนเดียว ภูรินทร์ดึงแก่นกายขนาดใหญ่ออกมาได้ ธยาดาเบิกตาโพลง ไม่คิดว่าภูรินทร์จะเอาจริง

"ภูปล่อย!"

เมื่อเห็นว่าภูรินทร์จะทำอะไร ธยาดายิ่งดิ้นมากขึ้น แต่เปล่าประโยชน์เพราะทั้งตัวของเธออยู่ในพันธนาการของเขาหมดแล้ว ภูรินทร์ก้มลงดูดกลืนสองเม็ดประทุม

ไม่ได้อ่อนโยน!

ธยาดารู้สึกเจ็บทุกการสัมผัสจากเขา

"โอ้ย!"

แกร่ก!

ธดายารับรู้ได้ว่าตอนที่ถูกเขาสอดใส่ รูร่องของเธอเหมือนมันจะบาดเจ็บ เพราะความรุนแรงที่เขามอบให้

'ให้ตายเถอะ ยิ่งกว่าสาวบริสุทธิ์'

ภูรินทร์สัมผัสได้ถึงช่องทางแคบสนิทที่เหมือนไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน นี่หล่อนไม่เคยร่วมเพศกับผัวใหม่เลยเหรอ

"อ่าส์"

ภูรินทร์เผลอครางออกมา เนื่องจากความเสียวจากการถูกบีบรัดจากร่องสวาท

ฝ่ายธยาดาหลับตาพริ้มถึงแม้จะเจ็บปวดก็ยอมจำนนอย่างไม่ขัดขืนอีก เพราะขัดขืนจนรู้สึกหมดแรง อย่างน้อยก็เสียตัวให้ผัวที่กลายร่างไปเป็นซาตานซะแล้วแค่นั้นเอง

ไร้ซึ่งการเล้าโลมใดๆ ทุกๆจังหวะมีแต่การลงโทษให้เจ็บ ภูรินทร์ถาโถมเข้าหาร่องกลีบด้วยความรุนแรง

พั่บ ๆ ๆ

เสียงดังจากการกระทบของเนื้อดังเป็นจังหวะ หน้าอกของเธอถูกบีบเคล้นอย่างหนักหน่วง พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย

ธยาดาขยุ้มมือลงบนผ้าปูที่นอนหลับตาพริ้มไม่สบสายตาคู่นั้นที่มองเธอด้วยประกายตาลึกล้ำเหมือนสะใจแต่ก็แฝงไปด้วยโทสะที่ลุกโชนอยู่ตลอดเวลา

ธยาดาได้แต่คิดเข้าข้างเขาว่า ภูรินทร์เมา ภูรินทร์ไม่มีสติ แค่นั้น เธอยังไม่อยากเกลียดเขาตอนนี้ ไม่อยากเกลียดเขาในตอนที่เขากำลังเข้าใจเธอผิดอยู่มากมาย

ร่างเพรียวไร้อาภรณ์ ถูกจับให้นอนคว่ำในท่าคลานเข่า ก่อนที่เขาจะสอดใส่เข้าไปอีกครั้ง

ธยาดารู้สึกจุก

"โอ้ย! ภูพอแล้ว"

"ไม่"

มือหนาจับสะโพกของเธอไว้ก่อนจะกระแทกเข้าหาแก่นกายเป็นจังหวะที่เร่าร้อน ไม่ได้รุนแรงอย่างครั้งแรกๆ ธยาดาเริ่มรับรู้ได้ถึงความเสียวซ่าน

"อ๊า~~ ภู"

"เป็นไง เสียวเหรอ"

เสียงครางเริ่มดังออกมาเรื่อยๆ หน้าอกอวบอิ่มยังคงอยู่ในฝ่ามือของเขา ที่เริ่มสัมผัสอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกเก่าๆจากอดีตที่เคยร่วมรักกันมาเริ่มผุดขึ้น

"ภูขา~"

ตั่บ ๆ ๆ

ภูรินทร์กระแทกแรงๆอีกไม่กี่ที น้ำขาวขุ่นก็ถูกส่งต่อเข้าไปในร่องกลีบของธยาดา ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้เธอ ทิ้งให้ธยาดานอนหลั่งน้ำตาคนเดียวเงียบๆ

'มันไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่'

สมัยก่อนเวลาร่วมรักกันเสร็จภูรินทร์จะกอดเธอ หอมเธอ แสดงความหวงแหน แต่ตอนนี้เขากลับทำราวกับว่าธยาดาเป็นแค่สิ่งที่เขามีไว้เพื่อสำเร็จความใคร่

ธยาดาลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าที่ถูกเขาฉีกขาดไปบางส่วน ก่อนจะจัดการรวบผมให้เรียบร้อยและดูปกติที่สุดแล้วก้าวออกมาจากห้องอย่างแผ่วเบาที่สุด เธอไม่อยากให้กาหยูเห็นถึงความผิดปกติใดๆ

เมื่อธยาดาออกไปแล้ว สายตาคมกริบของภูรินทร์ก็เปิดขึ้นมา เขาไม่ได้หลับ แค่แสดงให้ธยาดาเห็นว่า เขามีแค่ความใคร่เท่านั้นไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรมากกว่านั้น

'แต่ทำไม ความรู้สึกมันถึงไม่ได้เกลียดหล่อนมากกว่าที่เป็น ทำไม?'

ภูรินทร์รู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ยิ่งได้ร่วมรักกับธยาดายิ่งทำให้ภูรินทร์รู้สึกเจ็บปวด เจ็บปวดที่รู้ตัวเองว่า...ยังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่เต็มหัวใจ ทั้งรักและเกลียดมากพอๆกัน

'ต่อไปนี้ก็อย่าหวังว่าจะก้าวออกไปจากชีวิตฉันได้อีก เธอต้องอยู่รับกรรมไปชั่วชีวิต ในฐานะเมียบำเรอเท่านั้น'