พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

บ้านทรงปั้นหยาประยุกต์ลักษณะบ้านสองชั้น เนื้อที่ใช้สอยประมาณ145 ตร.ม ไม่มีรั้วรอบขอบชิด เนื่องจากตัวบ้านตั้งอยู่ในเขตพื้นที่ของนายหัวภูรินทร์ หนุ่มหล่อคมเข้มอายุสามสิบปีผู้มีมาดนิ่งสุขุมและเคร่งขรึมตลอดเวลา รอบๆอณาเขตบนเนื้อที่หลายร้อยไร่ของนายหัวภูรินทร์มีทั้งสวนยางพารา ถัดไปก็สวนกาแฟ รวมไปถึงสวนปาล์ม มีบ้านพัก(กงซี้)สำหรับคนงานสร้างไว้เป็นห้องแถวอยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านของนายหัวเท่าไหร่ เรียกได้ว่าเหมือนหมู่บ้านเล็กๆที่หล่อเลี้ยงทั้งคนงานไทยและคนต่างชาติเอาไว้เกือบสองร้อยชีวิต กงซี้คนงานส่วนมากเข้ามาพักอาศัยอยู่กันเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกหรือไม่ก็ญาติพี่น้อง คนใต้นิยมเรียกลูกจ้างว่า ลูกกุลี "ภู!" เสียงตะโกนเรียกชื่อนายหัวภูรินทร์ดังอยู่หน้าบ้าน ภูรินทร์รีบเดินออกมาพร้อมกับลูกน้องผู้ชายอายุประมานยี่สิบปีสองคน หญิงสาวคนนั้นยิ้มกว้างอย่างดีใจทันทีที่นายหัวภูรินทร์ปรากฏต่อหน้าเธอ ดวงตากลมโตสวยหวานคู่นั้นทอประกายความคิดถึงอย่างที่สุด ก่อนที่ร่างอรชรจะโผเข้ามาหาหวังจะเข้าไปกอดชายอันเป็นที่รักให้หายคิดถึง "อย่าเข้ามา!" ทว่า! เสียงตวาดของผู้ชายหน้าตาคมเข้มผิวคล้ำสองสีทำให้เธอต้องหยุดชะงักมองเขาด้วยสายตาสับสน ภูรินทร์หลีกหนีหญิงสาวที่พยายามโผเข้ามาหาตนเองด้วยความรังเกียจ "พาตัวออกไป" ภูรินทร์หันไปสั่งลูกน้อง "นายหัวครับ นี่คือนายหญิงไม่ใช่เหรอ?" นายกล้าหนึ่งในลูกน้องของภูรินทร์กล่าวขึ้น ไม่เพียงเท่านั้นกล้ายังนิ่งเฉยไม่ทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายแต่อย่างใด "ฉันบอกให้ลากออกไป" แต่ดูเหมือนว่านายหัวภูรินทร์จะไม่สนใจคำพูดของกล้ายังคงยืนกรานให้เอาตัวธยาดาออกไปให้ได้ "ภู นี่ ยาดาไงคะ ยาดากลับมาแล้วค่ะ "หน้าสวยยังคงฝืนยิ้มออกมา ธยาดายังรู้สึกดีใจที่เจอเขาแต่ก็รู้สึกเสียใจพอๆกัน ดีใจที่ได้กลับมาเจอคนรักอีกครั้งและเสียใจที่ถูกเขาขับไล่ไสส่งในทันทีที่เจอหน้ากัน "ยืนมองอะไรกันอยู่บอกให้ลากนังแพศยาออกไป!" แต่ภูรินทร์ก็ไม่ฟังเหมือนเดิมเขาบันดาลโทสะออกมาอย่างโกรธขึ้ง "แพศยาเหรอ..ทำไมภูพูดกับยาดาแบบนั้น?" ธยาดาเอ่ยถามด้วยน้ำตานองหน้ารู้สึกช็อกกับคำกล่าวหาของเขา ร่างเพรียวสั่นพร่ารู้สึกอ่อนระโหยโรยแรงแทบจะล้มทั้งยืน ที่โดนเขาไล่เหมือนหมูหมาแบบนี้ อย่างกับว่าธยาดาเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจในชีวิตเขา ลูกน้องของภูรินทร์ยังคงยืนเก้ๆกังๆไม่กล้าลากเธอออกไป เนื่องจากจำได้ว่าห้าปีก่อนผู้หญิงคนนี้คือนายหญิงของที่นี่ ซ้ำยังเป็นนายหญิงที่เป็นที่รักของทุกคน ธยาดา คืออดีตภรรยาสาวสวยของภูรินทร์ที่หายไป เสียงเล่าลือว่าเธอหนีตามชายชู้ไปอยู่ที่กรุงเทพฯ ตอนแรกๆนั้นภูรินทร์ก็ไม่เชื่อใครสักคน แต่เมื่อได้เห็นรูปแต่งงานเต็มสองตาทำให้เขาต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานใจอย่างแสนสาหัสอยู่เป็นแรมปี ที่รอดมาได้เพราะมีลูกน้อยที่ธยาดาทิ้งไว้เป็นกำลังใจให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป "โดนผัวรวยที่กรุงเทพทิ้งมาเหรอ วันนี้ถึงได้ซมซานกลับมา?" คำถามแรกผุดขึ้นมาหลังจากที่เห็นแล้วว่าไม่มีใครกล้าลากตัวเธอออกไป "ไม่ใช่นะภู คือว่า.." ธยาดาอ้าปากจะอธิบาย "หยุดไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากฟังเรื่องราวตอแหลอะไรจากเธอทั้งนั้น ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้" ภูรินทร์แค่นยิ้มอย่างเยาะหยันออกมา ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากไล่เธอเป็นครั้งที่สี่ ธยาดาถึงกับน้ำตาร่วง! "ภูฟังยาดาอธิบายก่อนนะคะ ยาดาพูดความจริง ยาดาคิดถึงลูก คิดถึงภู ยาดาขออยู่ที่นี่ด้วยนะ ได้โปรดเถอะ" ธยาดาอ้อนวอนสุดชีวิต "ลูกเหรอ อย่ามาพูดให้ลูกได้ยินเชียวว่าเธอเป็นแม่ แม่ที่เป็นแค่ผู้ให้กำเนิด" "ได้ ให้ยาดาอยู่ในฐานะอะไรก็ได้ ยาดายอมทั้งนั้น" ธยาดาคุกเข่าลงพนมมือไหว้พร้อมกับสายตาอ้อนวอนที่มีน้ำตาเอ่อล้นอยู่เต็มขอบตา ธยาดาจำได้ว่าเธอไม่เคยพูดโกหกตอแหลอะไรเขาเลย แต่ เหตุใดเล่าคนที่เธอคิดว่าเขาจะอ้าแขนรับเธอไว้หลังจากที่เธอเจอเรื่องทุกข์ยากกลับมา แต่เขากลับแสดงความเกลียดชังมากมายถึงเพียงนี้ "ได้ ฉันให้เธออยู่ก็ได้" ธยาดาคลี่ยิ้มออกมา เมื่อภูรินทร์อนุญาตให้เธออยู่ "กระท่อมท้ายสวนยาง คือที่พักของเธอ กับข้าวกินรวมกับคนงาน ตกกลางคืนก็ต้องออกไปกรีดยาง คนงานทำอะไรเธอก็ทำแบบนั้น" ธยาดาถึงกับหุบยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น "ทำไม ทำไม่ได้ก็ไสหัวออกไป" ภูรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงห้วนมองธยาดาด้วยแววตาที่เกลียดชังเหมือนเดิม "ได้สิ ยาดาอยู่ได้" "ดี ไอ้กล้า พาคนงานใหม่ไปดูที่พักด้วย ส่วนเธอมีอะไรไม่เข้าใจก็ถามไอ้กล้าเอา และที่สำคัญอย่าเดินมาเพ่นพ่านที่บ้านของฉันโดยเฉพาะกับหนูดี ห้ามเธอเข้าใกล้เด็ดขาด" "ได้ ยาดาจะไม่เข้าใกล้ลูก" "คุณหนูดี เธอต้องเรียกว่าคุณหนูดี ไม่ใช่ลูก หนูดีไม่ใช่ลูกของเธอ" ธยาดาก้มหน้าหลุบสายตาลงต่ำ น้ำตาไหลรินเต็มสองแก้ม ธยาดาได้แต่บอกตัวเองว่าต้องอดทนเพื่อลูก และอดทนจนกว่าภูรินทร์จะเข้าใจเธอ "ได้ค่ะภู แค่ยาดาขอมองดูลูกอยู่ห่างๆก็พอค่ะ แค่นี้ยาดาก็คงได้รับความเมตตามากแล้วในสายตาของภู" ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจจู่โจมเข้ามา คนที่ธยาดาคิดว่ารักเธอที่สุด กลับไม่เชื่อใจสักนิด ตัดสินเธอเป็นจำเลยไปแล้ว ที่เธอหายตัวไปห้าปีเต็ม เขาก็ไม่เคยคิดออกตามหาเลยเหรอ ใช่สิ!ธยาดาจะต้องหาหลักฐานมาพิสูจน์ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในระหว่างที่เธอหายตัวไปห้าปีเต็ม "ไปได้แล้ว เห็นหน้าเธอนานๆฉันจะอ้วก" พูดคำเสียดสีทำร้ายใจเสร็จภูรินทร์ก็เดินออกไป "นายหญิงไปกันเถอะ" "อย่าเลยกล้า อย่าเรียกฉันว่านายหญิง ฉันคงไม่ใช่เมียของนายหัวของกล้าอีกต่อไปแล้วล่ะ" กล้ามองผู้เป็นอดีตนายหญิงด้วยความสงสาร แท้จริงแล้วธยาดาเป็นคนที่มีจิตใจดีมาก เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าธยาดาจะหนีตามชายชู้ไปตามที่เป็นข่าวลือ