พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่11

"ไม่เจอกันนาน สบายดีมั้ย?"

ภูรินทร์เป็นฝ่ายทักทายก่อน แถมไม่วายยังดึงตัวของธยาดามาโอบกอดเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าต่อตาคนอื่นๆอีก ทำเอากาหยูถึงกับเกาหัวยิกๆอย่างสงสัยว่าสามคนนี้มีอะไรกันแน่

"ยังคบกันอยู่เหรอ?"

ตะวันถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ เพราะไม่ทราบเรื่องที่ทั้งคู่แต่งงานกัน หรือว่าเรื่องราวทั้งหมดเลยแม้แต่นิด ความหวังที่ก่อตัวขึ้นนิดหน่อยกลับพังทลายลง

"เอ่อ พี่ตะวันคะ"

"หุบปาก!"

ภูรินทร์กระซิบเสียงลอดไรฟัน

"ลูกหนึ่งคนแล้วล่ะ นี่ไปอยู่นอกซะนานไม่รู้เหรอว่าผมกับยาดาเป็นผัวเมียกันแล้ว"

คนที่ตะลึงมากกว่าหมอตะวันน่าจะเป็นกาหยู ซึ่งตอนนี้ถูกกล้าลากออกไปแล้ว เนื่องจากคงปิดบังกาหยูไม่ได้อีกต่อไป เขาคงต้องกลับไปอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เมียฟัง

"เหรอ? ไม่รู้เลย งั้นวันนี้พี่ขอตัวก่อนนะยาดา ไม่สบายตรงไหนแวะไปหาพี่ที่โรงพยาบาลได้นะ"

"อืม เดี๋ยวพาไปฝากท้องลูกคนที่สอง"

ภูรินทร์ยังคงเป็นฝ่ายที่ตอบแทนธยาดา น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเย้ยหยันหมอตะวันไม่หยุดด้วยความหึงหวง

ต่อให้ไม่ใช่เมียออกหน้าออกตา เขาก็จะเก็บธยาดาเอาไว้ตลอดชีวิต อย่างหวังเลยไอ้หมอตะวัน! ผู้หญิงคนนี้จะเป็นของกูตลอดไป เป็นสมบัติที่กูจะไม่แบ่งให้หมาตัวไหนลากไปแดกอีก เพราะภูรินทร์คนนี้ไม่ใช่เทวดาอย่างภูรินทร์คนก่อนอีกต่อไป

หมอตะวันเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบเดินจากไป ครั้งก่อนเขาแพ้ภูรินทร์ราบคาบ รอบนี้ก็คงไม่มีโอกาสชนะเหมือนเดิม

ภูรินทร์ลากตัวธยาดากลับมาที่บ้านพักของเธอ พร้อมกับโยนเข้าห้องล็อกปิดประตู เขาโกรธมากโกรธจนตัวสั่น ธยาดารู้สึกใจหายวาบๆ

"ห่างเป็นไม่ได้ ต้องไปทอดสายตาหาเหยื่ออยู่เรื่อย อยากมากให้บอกสิ ฉันพร้อมเป็นผัวให้เธอได้ทุกเมื่อ"

ธยาดาฮ้างมือจะตบ แต่ ทว่า!

"อย่าคิดว่าจะได้ตบฉันอีกเป็นครั้งที่สอง จากนี้ต่อไปถ้าฉันไม่อนุญาตห้ามก้าวออกไปจากไร่นี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอทิ้ง"

"เป็นบ้าไปแล้วเหรอภู คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเราไม่ใช่ผัวเมียกันแล้ว มีสิทธิ์อะไรมากักขังยาดา" ธยาดาขึ้นเสียงใส่บ้าง เพราะภูรินทร์ทำเกินไปแล้วจริงๆ

"ไม่ใช่ผัวเมีย แต่เธอคือที่บำบัดความใคร่ไงล่ะ ฉันไม่ยอมใช้ของร่วมกับคนอื่นแน่ ต่อไปนี้ก็อยู่ในฐานะเมียบำเรอไปก็แล้วกัน อย่าคิดหนีไปจากที่นี่ เพราะฉันจะตามลากเธอกลับมาฆ่าทิ้งได้ทุกเมื่อ"

คำสั่งที่แฝงไปด้วยความโกรธข่มธยาดาอย่างผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า ธยาดารู้สึกกลัวแต่ไม่ได้กลัวตาย เธอกลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีก

"แต่ภูมีคู่หมั้นแล้วนะ ภูจะทำแบบนี้กับคุณกานดาไม่ได้"

"แล้วยังไง ทีเธอมีผัวอยู่ยังหนีตามชู้ไปได้เลย "

เมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ธยาดาก็เงียบกริบเพราะหลักฐานมันคาตา ธยาดายังไม่มีหลักฐานจริงมางัดกับเขา

"เถียงไม่ออกล่ะสิ เธอพลาดแล้วล่ะยาดาที่กลับมา ที่นี่มันไม่ใช่สวรรค์ของเธออีกต่อไป มันคือขุมนรกต่างหาก"

ธยาดาไม่ตอบโต้ภูรินทร์อีก เธอทำได้เพียงสะอื้นออกมาเบาๆ ก่อนที่ภูรินทร์จะเปิดประตูก้าวออกไปด้วยอารมณ์ที่แฝงไปด้วยโทสะ

ปัง!

"ไอ้กล้า!"

"ครับนาย"

กล้าวิ่งมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากผู้เป็นนาย

"เอากุญแจมาล็อกไว้ ห้ามไม่ให้ออกไปไหน?"

ธยาดาเมื่อได้ยิน ก็รีบวิ่งออกมา

"ไม่นะภู อย่าขังยาดา"

แต่ไม่ทัน!

กล้าถึงแม้ไม่อยากทำตามก็ต้องจำใจ เพราะภูรินทร์ยืนกำกับอยู่ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านสุดๆ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มที่ธยาดามอบให้หมอตะวันก็ทำเอาเขาแทบจะบ้าตาย ไม่อยากให้ธยาดายิ้มแบบนั้นให้ใครทั้งนั้น เป็นไปได้เขาอยากจะขังเธอเอาไว้ตลอดชีวิต

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

เสียงไขกุญแจดังขึ้นจากข้างนอกห้อง

"พี่ยาดา กาหยูเอาข้าวมาให้"

ทันทีที่ประตูเปิดออก ธยาดาก็พุ่งเข้าไปหากาหยูทันทีด้วยน้ำตานองหน้า

"กาหยู พี่นึกว่ากาหยูจะโกรธเกลียดพี่อย่างคนอื่นซะแล้ว"

กาหยูกอดตอบพร้อมกับตบไหล่ธยาดาเบาๆ น้ำตาเธอก็ซึมออกมาเหมือนกัน

"กาหยูไม่เชื่อหรอก ข่าวลือนั่น พี่ยาดาไม่เหมือนข่าวลือสักนิด"

ธยาดาผละออกมามองหน้ากาหยูอย่างรู้สึกขอบคุณ น้ำหูน้ำตาเธอยังคงไหลเจิ่งนอง

"พี่ไม่ได้มีชู้นะ แต่ภูเขา เขาไม่เชื่อ..."

ธยาดารีบอธิบายเสียงสั่นพร่า

"กาหยูเชื่อพี่และก็สงสารพี่มากเหลือเกิน ไม่เป็นไรนะ มากินข้าวเถอะ เดี๋ยวนายหัวก็หายโกรธพี่ยาดาเอง กาหยูเชื่อว่านายหัวต้องยังรักพี่ยาดามากแน่ๆ รักมากเลยหึงหวงมาก พี่อย่าไปไหนนะ คุณหนูดีต้องมีแม่เป็นพี่ยาดาเท่านั้น"

เป็นครั้งแรกที่กาหยูเป็นฝ่ายพูดปลอบธยาดายาวเยียด เพราะปกติแล้วธยาดาเองต่างหากที่เป็นฝ่ายสั่งสอนกาหยูในหลายๆเรื่อง

"มันยากเหลือเกินกาหยู มันยากที่พี่จะกลับไปยืนจุดนั้นอีก พี่คือนักโทษของภูไปแล้ว"

กาหยูรีบปาดเช็ดน้ำตาให้ธยาดา พร้อมกับจัดแจงข้าวปลาให้ธยาดากิน เพราะภูรินทร์ไม่อนุญาตให้ธยาดาออกไปไหนในตอนนี้

"กาหยูว่าแล้วเชียวว่าพี่ยาดาต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ คนอะไรสวยปานนางฟ้าจะมาเป็นลูกกุลีในที่แบบนี้ได้"

ธยาดายิ้มให้กาหยูเป็นยิ้มที่ปนเศร้า เธอมองข้าวที่อยู่ในถาด พร้อมกับรับช้อนที่กาหยูยื่นให้มา

"กินเถอะ พี่ยาดาต้องสู้ กาหยูกับพี่กล้าจะอยู่ข้างๆพี่นะ"

"จ่ะ ขอบใจนะ ถ้ากาหยูเกลียดพี่อีกคนพี่ก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว"

"กาหยูไม่ทิ้งพี่แน่ๆ กาหยูสัญญา"

กาหยูชูนิ้วก้อยเป็นสัญลักษณ์ของสัญญาเธอมองธยาดาด้วยความสงสารจับใจ

ไม่รู้ว่าอดีตธยาดาผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง แต่ยังไม่อยากถามไถ่เรื่องราวในตอนนี้

ถามตอนนี้เท่ากับซ้ำเติมให้พี่สาวของเธอต้องหลั่งน้ำตาอีก แต่กาหยูเชื่อว่าธยาดาไม่ใช่คนแบบที่เขาเล่าลือกันแน่ๆ

จากที่เธอสัมผัสมาธยาดาเป็นคนอ่อนหวานอ่อนโยน เรียบร้อยและเป็นคนที่ดีมากๆเท่าที่กาหยูเคยเจอมาเลยด้วยซ้ำ