พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่3

กาหยูพาธยาดาเดินตรงมาที่โรงอาหารที่ปลูกแยกเป็นอาคารสองหลังทาด้วยสีส้มตัดสีขาว หลังหนึ่งไว้สำหรับคนงานต่างด้าว ส่วนอีกหลังเอาไว้สำหรับคนงานไทย อาคารหนึ่งหลังจุคนได้ประมาณหนึ่งร้อยคน

ธยาดามองไปรอบๆบริเวณเธอจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนเธอเป็นคนบอกกับภูรินทร์เองว่าอยากได้โรงอาหารที่แยกระหว่างคนไทยและต่างชาติ เนื่องจากอาหารการกินที่แตกต่างกัน ตอนนั้นแค่แปลนกันเอาไว้ไม่คิดเลยว่าที่พูดคุยกันเอาไว้ภูรินทร์จะทำมันให้เป็นจริงในวันนี้ มุมปากของเธอยกขึ้นนิดหน่อยเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต

ทันทีที่สองสาวเดินเข้ามาเสียงคนงานชายก็ดังเซ็งแซ่

"น้องสาวๆ มาใหม่เหรอจ้ะ"

ผู้ชายรูปร่างกำยำหน้าเหี้ยมคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นด้วยสายตากรุ่มกริ่ม

"ชื่ออะไรหรือจ้ะน้องสาว สวยจังเลย"

คนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะก็สมทบขึ้น ธยาดายิ้มให้อย่างเป็นมิตรเพราะคิดได้ว่าไม่ควรทำตัวหยิ่งยโสใส่ใคร ถึงแม้ภายในใจจะรังเกียจการถูกแซวหรือแทะโลมด้วยด้วยตามากเพียงใดก็ตาม

คนงานเหล่านี้ธยาดาไม่รู้จักใครเลย เพราะเมื่อก่อนเธอไม่ค่อยได้ออกไปพบปะใครบ่อยๆ อีกอย่างภูรินทร์ห้ามเด็ดขาดไม่ให้ธยาดาไปแสดงตัวที่มีคนงานชายเยอะๆเนื่องจากไม่เป็นที่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงสาวสวยอย่างเธอ อีกทั้งความหึงหวงของเขาก็ไม่เคยเกินใคร แต่วันนี้..เขากลับผลักไสเธอมาเสียเอง

"ชื่อยาดาจ่ะ"

ธยาดาตอบสั้นๆ เสียงโห่ก็ดังขึ้นทันที

"เสียงหวานจัง"

"เฮ้ๆๆ พวกเ*******ูทั้งหลายหุบปากเลย ก่อนที่บรรดาเมียๆจะมาตบกบาลเอา"กาหยูเป็นฝ่ายตอบโต้ขึ้นแทนธยาดาเพราะสังเกตุเห็นว่าธยาดารู้สึกกลัวแต่ไม่กล้าตอบโต้

ธยาดาเงียบกริบไม่ตอบคำถามอะไรกับใครอีก กาหยูรีบจูงเธอไปนั่งที่โต๊ะอีกมุม

"ทำไมนังกาหยู เอ็งอิจฉาละสิ ที่นังหนูคนนี่มันสวยกว่า ฮ่าๆๆ"

เสียงหัวเราะดังสลับกับเสียงก่นด่าของกาหยูส่งต่อกันไปมาจนธยาดารู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที

"หุบปาก กันทั้งหมดนั่นแหละ!"

อยู่ๆนายหัวภูรินทร์ก็โผล่เข้ามา ทุกคนอยู่ในความเงียบสงบทันทีเหมือนกดปิดสวิตซ์

"เป็นอะไรกัน ตอมกันหึ่งๆเหมือนแมลงวันตอมขี้ อย่าให้ฉันเห็นอีกนะไม่อย่างนั้นจะงดเลี้ยงอาหารเย็น"

ทุกคนนั่งเงียบกริบกันหมดแทบจะไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ

ภูรินทร์ปรายตาไปมองที่ธยาดานิดหนึ่ง หญิงสาวก้มหน้าหลุบสายตาลงต่ำไม่กล้าสบตาของเขา กลัวภูรินทร์จะว่าเอาว่าพยายามแสดงตัวว่ารู้จักและเป็นอะไรกับเขามาก่อน

นาทีนี้การเจียมเนื้อเจียมตัวเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

"กินเถอะยาดา เธอยังไม่กินอะไรเลย"

กาหยูกระซิบบอก

"อย่าสนใจพวกนั้น ไม่มีใครกล้ามาแซวเธอแล้วล่ะ"

"กาหยู"

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น?"

กาหยูถามขึ้นมาเมื่อเห็นธยาดาทำหน้าตาอึดอัดกับบรรยากาศคุกรุ่นในโรงอาหาร ซึ่งก็พอจะเดาออกว่าธยาดาไม่สะดวกใจมากินข้าวที่โรงอาหาร

"ยาดาว่ายาดาอยากทำกับข้าวกินเอง"

กาหยูหยุดคิดนิดนึงก่อนที่จะพยักหน้า

"ได้นะ บางคนก็ทำกินเอง แต่ว่าต้องออกตังซื้อกับข้าวเอง ซึ่งมันสิ้นเปลือง กาหยูเลยเลือกที่จะมากินที่โรงอาหาร"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวยาดาจะออกตังเอง ถ้าวันไหนกาหยูว่างก็มาทำกับข้าวกับยาดานะ"

"อืม ๆ ได้ๆ แต่วันนี้เธอต้องกินก่อนนะยาดา จ้วงเข้าปากไปเยอะๆสิ ดูตัวเธอผอมแห้งขนาดนี้จะเอาแรงที่ไหนไปกรีดยางคืนนี้"

"ห้ะ! คืนนี้เลยเหรอ?"

"ใช่! คืนนี้เลย เห็นพี่กล้าบอกกาหยูมาแบบนั้น"

กาหยูตอบกลับมาเป็นภาษากลางสำเนียงใต้ อยู่กับธยาดาเธอใช้ภาษาใต้ปนกับภาษากลางมั่วไปหมด แต่ธยาดาฟังออก เพราะสมัยก่อนเธอเคยให้ภูรินทร์เป็นคนสอนภาษาใต้ให้ จนธยาดารู้ความหมายเกือบหมดทุกคำแล้ว

"อิ่มยัง"

"อืม"

"มาๆ กาหยูเอาจานไปเก็บ"

"ไปด้วยกัน"

"ไม่เป็นไรๆเอามาเถอะ"

ธยาดาต้องยอมปล่อยมือให้กาหยูเอาจานไปเก็บเอง เธอแอบเห็นเหล่าคนงานชายมองมาทางเธอเป็นพักๆ หญิงสาวรู้สึกขยาดไม่น้อย

"ยั่วยวนผู้ชายที่อื่นได้ แต่อย่ามาทำที่นี่"

เสียงห้วนๆขาดๆของคนที่เธอคุ้นเคยดังขึ้น

"ยาดาเปล่านะคะ"

"แต่ผู้หญิงอย่างเธอคงไม่ได้เรียกว่ายั่ว เรียกว่าร่านเห็นผู้ชายเป็นไม่ได้"

น้ำเสียงที่กล่าวออกมาด้วยความหยาบคายและมีโทสะนั้นบาดลึกเข้าไปในซอกหลืบของหัวใจธยาดา

เธอเป็นฝ่ายเงียบงันไปเสียเอง ก่อนที่กาหยูจะเดินกลับมา เขาก็ผละออกไปทันที ใบหน้าตึงเครียดมีประกายตาแข็งกร้าวของเขาดั่งว่าไม่ใช่ภูรินทร์คนเดิมของเธอ เขาเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน

"ยาดา เมื่อครู่นี้นายหัวมาพูดกับเธอเหรอ?"

"อืม"

ธยาดาพยักหน้า

"พูดว่าอะไรเหรอ?"

"ไม่มีอะไร แค่ทักทายนิดหน่อย"

"อ๋อ แปลกนะ ปกติแล้วนายหัวไม่เคยลงมาที่โรงอาหารแบบนี้เลย ทำไมไม่รู้วันนี้ถึงมาได้"

"คงบังเอิญแหล่ะ"

"ไปกันเถอะ ป่านนี้พี่กล้าคงเอาฟูกที่นอนหมอนมุ้งมาให้แล้วล่ะ เธอจะได้อาบน้ำก่อนที่จะมืดค่ำเสียก่อน"

ธยาดาพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เธอไม่กล้าหันไปมองเหล่าพวกคนงานชายพวกนั้นอีก ส่วนกลุ่มผู้หญิงก็เอาแต่กระซิบกัน แถมยังมองมาที่ยาดาเป็นระยะๆ ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังพูดถึงเธอกันอยู่แน่ๆ หรือเอาตรงๆก็เรียกว่านินทานั่นแหละ