พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่2

กระท่อมยกพื้นสูงผุๆพังๆมีหญ้ารกร้างปกคลุมไปทั่วบริเวณคือที่พักพิงใหม่ของธยาดา

"สภาพแบบนี้คุณยาดาอยู่ได้แน่นะครับ"

กล้าถามขึ้นเป็นภาษากลางแต่ออกสำเนียงใต้หรือภาษาชาวบ้านใต้ๆก็คงเรียกว่ากันว่าแหรงทองแดง

ธยาดาเมื่อเห็นสภาพที่อยู่ของเธอถึงกับกลืนน้ำลายลงคอฮึก ภูรินทร์คงตั้งใจให้เธออยู่ไม่ได้แล้วก็เผ่นหนีกลับไป เมื่อคิดได้แบบนั้นธยาดาก็มีแรงฮึดที่จะสู้และอยู่ให้ได้

"ต้องอยู่ให้ได้ ถ้าฉันหนีไปก็เป็นจริงอย่างที่เขากล่าวหา เอาไว้เขารู้ความจริงเมื่อไหร่ ถ้าเขายังเกลียดฉัน เมื่อถึงวันนั้นฉันจะไป"

"งั้นเดี๋ยวกล้าจะไปเอาพวกจอบมาถากหญ้าให้ ที่ชื้นๆแบบนี้งูเงี้ยวเขี้ยวขอเยอะทีเดียว"

"ขอบใจนะกล้า "

กล้ามองกระเป๋าผ้าใบจิ๋วของธยาดา ก็พอจะรู้ว่าเธอมีเสื้อผ้าแค่สองสามชุด

"คุณยาดามีของมาแค่นี้เหรอครับ"

เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย ธยาดาก้มลงมองกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอที่มีแค่สามชุดจริงๆ เนื่องจากเธอเข้าใจว่าจะได้การตอบรับที่ดีจากภูรินทร์เลยไม่ได้เอาอะไรมามากมาย

"อืม ฉันยังพอมีเงินเหลือติดตัวอยู่นิดหน่อย เดี๋ยวค่อยไปหาซื้อเอาตามตลาดนัดแถวๆนี้ก็ได้จ้ะ ฉันจำได้ว่ามีตลาดทุกวันอาทิตย์"

"เดี๋ยวให้นังกาหยูเมียของผมพาไปครับ เอ่อ มันน่าจะไม่รู้จักคุณยาดาเพราะเพิ่งมาอยู่ปีที่แล้วเอง"

"เขาคงสั่งคนงานเก่าๆไว้หมดแล้วล่ะ ว่าไม่ให้พูดถึงฉัน บอกเมียนายกล้าว่าฉันเป็นแค่คนงานใหม่ก็พอ เดี๋ยวฉันเข้าไปข้างใน ปัดกวาดเช็ดถูดูก่อนนะกล้า ขอบใจมากๆที่ยังใจดีกับฉัน"

"คุณยาดาเคยดีกับครอบครัวของกล้ามากๆ ความจริงเป็นยังไงกล้าไม่รู้ แต่เมื่อคนที่เคยมีบุญคุณตกทุกข์ได้ยาก กล้าก็คงทนยืนมองเฉยๆไม่ได้หรอกครับ"

ธยาดายิ้มให้กล้าพร้อมกับพยักหน้า อย่างน้อยเธอก็ยังพอมีมิตรภาพแล้วหนึ่งคน แม้ว่าคนอื่นๆที่จำเธอได้จะมองเธอด้วยสายตารังเกียจก็ตาม เพื่อหนูดี เธอจะอดทนให้ถึงที่สุด ไม่ต้องถึงขั้นกลับไปเป็นเมียของภูรินทร์เหมือนเดิมก็ได้ ธยาดาเพียงอยากได้มีโอกาสใกล้ชิดกับลูกบ้างแค่นั้นเอง

ความทรงจำของเธอกลับมาครั้งนี้ เหมือนกับนอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาพบกับฝันร้าย ทำไมชีวิตของเธอถึงต้องมาพบเจออะไรแบบนี้ด้วย มันเวรกรรมอะไรของธยาดานักหนา

นายกล้าเอาไม้กวาดและไม้ถูพื้นมาให้ก่อนที่จะเดินจากไปเพื่อไปหาจอบมาถากหญ้า ส่วนธยาดาเมื่อได้ไม้กวาดกับไม้ถูพื้นมาแล้วก็เริ่มทำการกวาดขยะทำความสะอาดเพื่อให้พอมีที่ซุกหัวนอนได้ก่อน เธอทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ ถึงแม้ว่าจะไม่เคยอยู่ในสภาพที่เป็นแบบนี้มาก่อนก็ตาม

ฝากระท่อมเป็นไม้ไผ่สานที่เริ่มผุพัง พื้นก็ปูด้วยไม้กระดานธรรมดาๆ เดินทีนึงรับรู้ได้ถึงแรงสั่นของกระท่อม หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

"คงต้องรีบซ่อมพวกฝาบ้านก่อน ไม่อย่างนั้นฝนตกคงอยู่ได้ยาก"

ธยาดาบ่นพร่ำกับตัวเอง เอาจริงๆเธอก็มองว่ามันท้าทายไปอีกแบบ ส่วนห้องน้ำห้องท่าก็แยกไปอยู่ข้างหลังของกระท่อม ห้องน้ำที่กั้นด้วยสังกะสีทั้งหลังมีรูร่องให้เห็นอยู่ประปรายตอนอาบน้ำคงระแวงน่าดู แต่มันก็ไม่เท่าที่เธอต้องไปหาบน้ำจากลำธารมาใช้เอง

"คุณ!"

มีเสียงผู้หญิงมาเรียกเธออยู่ด้านหน้าของกระท่อม

"จ้า"

ธยาดารีบเดินลงมาหา

"ผัวฉันให้เอาผ้าถุงมาให้"

ธยาดามองผู้หญิงตรงหน้า ผิวสีแทนผมหยักศกรูปร่างดี หล่อนสวมเสื้อแขนตุ๊กตาแนบชายเสื้อไว้ในผ้าถุงลายดอก หน้าตาก็ออกคมคายเป็นสาวใต้แท้ มองดีๆเธอสวยคมเลยเชียว

"ขอบใจนะจ้ะ"

ธยาดารับถุงผ้ามาพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"เธอเป็นคนกรุงเทพเหรอ ผิวพรรณขาวผ่อง แถมสวยอีกต่างหากทำไมถึงมาเป็นลูกกุลีที่นี่ได้"

คนถามมองธยาดาตั้งแต่หัวจรดเท้า

ธยาดายิ้มให้กาหยูอีกครั้งถึงแม้อีกฝ่ายจะพูดเสียงห้วนๆดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ก็ตาม

"อย่าบอกนะว่า เธอจะมาจับนายหัว บอกไว้ก่อนเลยนะ นายหัวเหมือนจะมีคู่หมั้นแล้ว อย่า อย่าแม้แต่จะคิด"

"คู่หมั้น"

ธยาดาถามย้ำ

"ใช่แล้วๆ คุณกานดาลูกสาวนายห้างในเมืองนครโน่นแหละ เป็นแฟนของนายหัว เหมาะสมกันราวกับผีเน่าโลงผุ"

ธยาดาเผลอหัวเราะออกมากับคำเปรียบเปรยที่ไม่รู้ประสีประสาของกาหยู

"กิ่งทองใบหยกจ้ะ อย่าไปพูดว่าผีเน่าโลงผุให้นายหัวได้ยินเชียวนะ เดี๋ยวเขาจะโกรธเอา"

"เหรอ? มันไม่ได้หมายความว่าเหมาะสมกันเหมือนในเพลงเหรอ กาหยูได้ยินมาจากในเพลง"

กาหยูเอามือกอดอกทำสีหน้าครุ่นคิดสงสัย

"รู้แค่ว่าความหมายของมันไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ก็พอจ้า ส่วนเรื่องที่กาหยูกังวลว่าฉันจะมาจับนายหัวของกาหยูเลิกกังวัลได้เลย ฉันน่ะแค่มาหางานทำเท่านั้นแหละ ไม่ได้คิดจะมาจับใครหรอก"

"เออๆ ให้จริงเถอะ นี่ๆๆไปกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวจะมาช่วย"

กาหยูพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ซึ่งความจริงแล้วธยาดาสัมผัสได้ว่ากาหยูไม่ใช่คนใจดำอะไร แต่ด้วยอุปนิสัยคนใต้ชอบพูดตรงๆด้วยน้ำเสียงขาดๆห้วนๆแบบนี้แหละ แต่ฟังแล้วดูจริงใจสุดๆ