Memories of Carmela (Tagalog)

Seventeen

Seventeen

Marupok ako, 'yong galit na galit na ako kay France pero heto, naglapat lang ang mga labi namin ay bumigay na agad ako. Tumutugon sa mga haplos nito. Sa mga halik na punong-puno nang pangungulila. Impit akong napahikbi. Kaya natigilan ito at bahagyang lumayo.

"C-ara?"

"B-akit kasi kailangan mo pang saktan si Cara? Bakit pinaabot mo pa sa puntong walang-wala na s'ya? B-akit?" nanlulumong napaluhod ako. Nanghihina sa sobrang pag-iyak, sa sobrang gulong isipan at nakakapagod na sitwasyon na ito.

"I'm s--orry!"

"S-abi ko kasi sa'yo, hindi na mabubuo ng sorry mo si C-ara, namatay na 'yong puso n'ya sa labis na sakit! Alam mo ba 'yong naramdaman n'ya no'ng nag-thank you ka? Kasi, nasa bisig mo na ulit 'yong fiancee mong paulit-ulit ka lang niloko? Hindi man s'ya umiyak no'ng mga oras na iyon sa harap mo, pero ang unang pumasok sa utak n'ya ay magpasagasa sa sasakyang dumaraan. Pakiramdam kasi n'ya, manhid na manhid na s'ya." Lumuhod din ito at kinabig ako para yakapin. Hinayaan ko lang s'ya dahil hinang-hina na ako.

"M-ahal kita!" bulong nito na tulad ko'y umiiyak na rin.

"Hindi pag-mamahal 'yang nararamdaman mo, dapat ang love, hindi nakakapanakit! Dapat ang love, hindi nangwawasak. Kasi sobrang laki ng epekto sa tao ng klase ng love na mayroon ka."

"Mahal kita, Mahal kita! P-atawarin mo ako!"

"P-agod na ako!" mahinang usal ko rito.

Mas lumakas ang hagulgol nang binata. Sabi sa akin dati ng parents ko, kapag iniyakan daw ako ng lalaki, ibig sabihin seryoso ito. Pero after what happened, naitanim sa utak ko na madali lang umiyak, madali lang masaktan pero ang mabuo ulit, hindi sapat ang ilang taon. Kasi magiging parte na iyon ng pagkatao nila. Pain is pain, maswerte na lang kung may darating para buuin ulit s'ya. Close-minded ba? Gano'n siguro talaga kapag sobra na ang sakit.

Bahagya ko s'yang itinulak.

Akma na akong tatayo ng kabigin n'ya ako sabay higa sa buhanginan. Dahil sa tulirong isipan na rin, hindi ko inasahan na kukubabaw ito at mariing inilapat ang labi sa mga labi ko. Ang isang kamay nito ay mabilis na nailislis ang suot kong pang-ibaba at mabilis na nilaro ako roon.

"Ahhhh!" ungol ko. Patuloy pa rin ang pag-agos ng luha naming dalawa. I don't feel violated. Siguro dahil ito lang naman ang hinayaan kong gumawa sa akin nito. Tumutulo sa pisngi ko ang luha nito, habang determinadong gisingin ang katawan ko sa kakaibang init na dulot n'ya.

Kinabig ko s'yang muli para mariing halikan. Kami lang ang narito, siguro kung may dumating man. Baka balewalain din namin at ipagpatuloy ang ginagawa namin. Kumalas ito sa halikan naming dalawa at dibdib ko naman ang sinakop ng kanyang mga labi habang patuloy na nilalaro ang aking p*gkababae.

"F-rance!" napapasinghap sa bawat sipsip nito. Nakabukaka na upang hindi rin ito mahirapan at lubos na malasap ang sarap na tulot ng mga daliri nito.

Saka nito nagmamadaling tinanggal ang natitirang saplot ko sa ibaba. Hindi ko na alam kung saan ko ibinato sa sobrang galit ang hinubad kong pang-itaas. Iniangat ko pa ang balakang ko nang tuluyang tanggalin ni France ang pang-ibaba ko. Sabay subsob sa p********e ko na waring gutom na gutom.

"Uggh! Uggggg!" pabaling-baling ang ulo sa sobrang kiliting natatanggap sa bawat hagod ng dila nito roon. Basang-basa na ako, na intension talaga nito dahil nagmamadali ring hinubad ang short at muling pumatong sa akin.

"Uggggg!" ungol ko nang ipasok na n'ya at sinimulang bumayo. Titig na titig ito sa mukha ko. Hindi lang matinding pagnanasa ang nakikita ko sa mukha nito. Kung hindi ay pagmamahal na para sa namatay na si Cara, sa katauhan kong namatay dahil hindi kinaya ang sakit na dulot n'ya.

Flashback

"Basta sundin mo lang ang mga bilin ko, para pareho kayong healthy ng mga baby mo!" tumango ako na malawak ang ngiti. Hindi ko pa nasasabi sa kapatid at kaibigan na kambal ang dinadala. Sinulyapan ko ang kakambal kong si Lila na siyang kasama ko rito. Saka iniabot dito ang reseta na ibinigay ng doctor. Nauna lang itong i-check up at tulad ko ay mabuti naman ang lagay nito at ang pinagbubuntis nito.

"Thank you, doc!" sabay naming sabi ni Lila.

"Okay, see you sa next check up n'yo!" sabi naman ng mabait na doctor.3

"Opo, makakaasa po kayo!" sabi ko saka nagpaalam na. Sabay pa kaming lumabas ng office ng OB. Si Lila ang may dala ng bag ko. Pansin ko na kanina pa ito hindi mapakali at panay ang check sa cellphone nito.

Nang 'di na makatiis ito na ang tumawag saka nag-excuse sa akin. Iniabot nito ang bag sa akin at sinabihan akong mauna na sa sasakyan. Tinanguan ko lang naman ang kakambal ko Medyo weird din talaga ito. Nagmamadali pa itong lumayo habang may kausap sa phone nito. Nang makarating ako sa parking lot saktong nakatanggap ako ng tawag mula sa kapatid.

"Where are you?" bakas sa tinig nito ang pag-aalala.

"Hospital's parking lot! Hinihintay ko lang si Lila kuya na bumalik, may kausap kasi sa phone!" sabi ko rito na nagsimula ng humakbang patungo sa sasakyan.

"Listen to me, do whatever I say! Understand?" nasa tinig nito ang urgency. At kapag ganito ang kapatid ibig sabihin may mangyayari na naman na masama na ito lang ang nakakaalam.

"O-kay!" nakangiwing sabi ko na kinabahan na rin."Ano ang gagawin ko? Wala pa si Lila rito kuya tatawagan ko s'ya!"

"No, no listen to me! 'Wag kang magpapakita kay Lila, I'm already watching you through the cctv, can you see the black car near the exit?" luminga-linga ako.

"Yes!"

"Doon ka sumakay! Go Cara, faster!" Sinunod ko ang utos ng kapatid ko. Bumaba agad ang lalaking sakay ng van at binuksan ang pinto."Kuya, how about Lila? Baka mapahamak ang kakambal ko!" ani ko na 'di maiwasang mag-alala sa kakambal.

"Listen to me, Lila Arguilla--the person who's with you is not your real twin sister Cara!" napasinghap ako sa narinig, mabilis na nagsuot ng seatbelt ng patakbuhin na ang sasakyan.

"What are you talking about, kuya?" gulong-gulo anas ko sa kapatid.

"Ipapaliwanag ko sayo kapag nandito ka na!" naputol na ang tawag.

Sumunod na na-receive ko ay ang tawag ni Lila.

"Lila?" kalmado kong sabi sa kapatid---nah ayon sa kuya niya ay 'di naman talaga niya ito kakambal.

"Sorry, 'di na ako sasabay sa pag-uwi! Mauna ka na!" tugon nito maingay ang background.

"Ganoon ba, ingat ka L-ila! I love you!" madalas ko kasi itong sabihin ng ganoon simula ng makilala ko ito.

"…" walang naging tugon sa babae.

"Sige aalis na ako! Bye!" ani ko saka pinutol ang tawag.

Nang makarating sa mansion sa the west agad akong bumaba. Nakaupo ito sa sofa habang bukas ang tv. Lumapit ako rito at yumakap.

"What's going on?" takot na sabi ko rito.

"Watch!" ani nito.

"Oh my God?" mabilis akong niyakap ng mahigpit ng kapatid ng ko nang makita ko ang headline ng news.

Flash news: Dead on the spot si Carmela Arguilla ng sumabog ang kinalululanang van kasama ang driver nito.

Hindi na pinatapos ng kapatid ang news pinatay na nito ang tv.

"Buhay ako, kuya! Baka isipin mo na kaluluwa na lang ako" ani ko. Sa seryoso ng mga pangyayari, malutong na natawa ang kapatid ko.

"Of course buhay ka, hinding-hindi ko hahayaan na mapahamak ka Carmela!" sabi nito na naaaliw sa akin.

"Then what's going on?" sabi ko rito. Gulong-gulo.

"It's Lila, siya ang sakay ng van na sumabog!"

"What? Are you serious?" nanlaki ang mga mata sa balitang sinabi nito.

"Yeah, she's not the real Lila Arguilla Cara! Kinopya lang niya ang mukha mo at pinalabas na siya ang nawawala mong kakambal! I already found the real Lilian Arguilla and she's safe! Mas makakabuting isipin nilang patay ka na, alalahanin mo magiging Nanay ka na isipin mo na lang ang kapakanan ng baby mo!" sinapo nito ang pisngi ko."know you're scared, but I will do everything to give you and your child a peaceful life!" naiiyak na yumakap ako rito. I'm always my brother's 'cry baby'. Ito na ang nag-alaga sa akin simula ng mawala ang aming mga magulang. Her savior and protector.

"What should I do now?" ani ko na nanatiling nakayakap sa kapatid.

"'Di ba sabi mo pangarap mong maging artista? It's your time to shine, Carmela!" ani nito na may naglalarong ngisi sa mga labi.