เหมือนอีกฝ่ายรู้ความคิด เธออมยิ้มแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ได้อยากไปไหนต่ออีก แค่อยากทำใจสักพัก เธออยากอยู่กับเขา แต่อีกใจก็หวาดหวั่น หากพี่ทินรู้เข้า เธอและคนรักคงถูกพรากจากกันไม่ได้พบกันอีกแน่นอน
“ชมวิวสักพักแล้วกลับห้องกันดีกว่าฤทธิ์” เธอบอก แล้วลุกจากเก้าอี้ เดินตรงไปริมกำแพง ใช้ท่อนแขนพาดราวกั้น ลมเย็นพัดผ่านผิวกาย ผมนุ่มเคลียแผ่นหลังปลิวไสว
นวฤทธิ์มองภาพนั้นด้วยความชื่นชม แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เขารักทักษภรด้วยใจจริง และไม่มีวันเป็นอื่นแน่นอน ไม่ว่าหนทางข้างหน้ามันจะเลวร้ายแค่ไหน เขาจะฝ่าฟันมันไปให้ได้ ต่อให้ต้องตายก็ตาม
สองร่างเดินเคียงกันมาหยุดยืนหน้าห้องพัก เธอแตะคีย์การ์ดประตูเปิดออก สองเท้าก้าวเข้ามาในห้องนอน นวฤทธิ์ยืนนิ่งทอดสายตามองคนตัวเล็ก ผิวแก้มเธอเริ่มแดงปลั่ง
“พรขออาบน้ำก่อนนะ” เธอบอก แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วนั่งลงบนเตียง หัวใจเต้นตึกตักไม่หย
