เสียงมือถือดังขึ้น เจ้าของเครื่องงัวเงียมองเบอร์หน้าจอแล้วรีบกดรับสาย แล้วระบายยิ้มกว้างยิ่งกว่าครั้งไหนๆ นวฤทธิ์หยัดกายลุกนั่ง
“ว่าไงครับ” เสียงเขากรอกไป ปลายสายยิ้มบางๆ
“จะกลับแล้วนะฤทธิ์ เจอกันที่ไหนดี”
“ไม่กลับไปหาแม่กับพี่ก่อนเหรอ อยู่เมืองนอกตั้งนาน พวกเขาคงคิดถึง”
“ไม่ล่ะ แม่กับพี่มาหาพรบ่อยแล้วล่ะ แต่กับฤทธิ์ตลอดสี่ปีเราไม่เคยเจอกันเลย”
คนฟังหัวใจพองโต ขนาดห่างกันไปนานเพียงนี้ ทักษภรยังคงติดต่อเขาอยู่ และไม่เคยห่างหายจากไปไหนเลย เขาเองก็เฝ้ารอเธอ ไม่เคยมีใครแวะเวียนเข้ามาในหัวใจได้เลย
“ฤทธิ๋ไปรับที่สนามบินได้ไหม”
“ได้สิ”
ทักษภรส่งข้อมูลเครื่องลงจอดให้ หัวใจเต้นตึกตักไม่หยุด สี่ปีต้องอดทนกับความคิดถึง มันทรมานมากเหลือเกิน เธอเรียนจบอย่างที่แม่คาดหวังแล้ว ต่อจากนี้ไป เธอจะทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้น
นวฤทธิ์ทิ้งกายลงบนเตียงกว้าง เอามือถือมาวางไว้แนบอก ความสุขกำลังเคลื่อน
