ดวงตาวาววับ สีหน้าเยือกเย็น
“รักงั้นเหรอ?” เขาหัวเราะในลำคอ “ถ้ารักพรจริง แกกล้าทิ้งทุกอย่าง แล้วหันมาใช้นามสกุลของฉันไหมล่ะ ไอ้นวฤทธิ์...”
นวฤทธิ์ขบกรามแน่น ทำไมต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้ คำขอที่มันเป็นไปไม่ได้แบบนี้ จะทำได้ยังไง ให้เขาละทิ้งครอบครัวที่ชุบเลี้ยงมา จิตใจชายคนนี้ทำด้วยอะไร
ดวงตาคนถูกถามหม่นลง หลุบมองพื้น น้ำตาหยดเปราะเปื้อนพรมสีแดงสด ทินภัทรรู้ดีว่าอย่างไรคนอย่างมันไม่มีวันยอมทอดทิ้งครอบครัวแน่ เพราะถ้ามันกล้าทิ้ง เขาคงหาทางสลัดมันออกจากน้องสาวได้ง่าย ยัยพรคงเข้าใจเสียทีว่า นวฤทธิ์คือคนเห็นแก่ตัว ทอดทิ้งทุกอย่างเพื่อตัวเอง
“ปล่อยมัน!” เสียงทุ้มสั่ง สมภพปล่อยคนเจ็บเป็นอิสระ
นวฤทธิ์ทรุดกายลงกับพื้น นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
“ขอเตือนครั้งสุดท้าย อย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับยัยพรอีก เพราะถ้าแกไม่เชื่อฉันจะให้พรแต่งงานกับคนที่ฉันเลือก!” คำพูดทิ้งท้ายทำเอาคนฟังสะท้านไปทั้งใจ
ถ้าหายตัวไ
