ใต้เพลิงพิศวาส

ปัง! เสียงปืนดึงขึ้น สองร่างในรถหยุดนิ่ง เลือดเริ่มไหลออกมาจากรูตรงอก คนเจ็บปรือตามองเพื่อนน้ำตาคลอ “ยะ.. อย่าบอกให้ทินรู้” เสียงแหบพร่าบอก แล้วยกมือจับท่อนแขนเพื่อน สบตาเพื่อรอคำมั่นสัญญา “ฉันไม่บอก ฉันสัญญา อดทนไว้ยุด อดทนไว้!” เสียงสั่นเครือร้องบอกน้ำตานองหน้า “ณัฐ...ฉะ...ฉันขอโทษ ขอโทษด้วย...” จบคำพูด ดวงตาปิดลงน้ำตาไหลออกมา ร่างอ่อนยวบไร้ซึ่งกำลัง สติสัมปชัญญะเลือนหาย พร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาจนหยุดลง “ไอ้ยุด ไอ้ยุด! ทำไมมึงทำแบบนี้!” ณัฐกรกอดร่างเพื่อนแล้วร่ำไห้ออกมา ตำรวจกรูกันเข้ามา จับร่างณัฐกรเอามือไพล่หลังใส่กุญแจ แล้วกดลงกับพื้น เขาไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร ลูกเมียเขาจะอยู่ยังไง ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ร่างถูกเข็นออกมาจากห้องดับจิต ทินภัทรชายรูปร่างสูง ผิวกายขาวสะอาด วงหน้าคมเข้ม ดวงตาเรียวคม ทอดสายตามองร่างบนเตียง น้ำตาคลอ ริมฝีปากหนาเม้มสนิทเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา “พ่อคะ ฮือๆๆ” เสียงสะอื้นออกมาไม่หยุด ทักษภรสาววัยแรกรุ่น ดวงตากลมโต ผิวกายขาวเนียน คิ้วเข้ม ริมฝีปากบาง ตระกองกอดศพบิดาด้วยความเจ็บปวด ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น ทินภัทรเก็บกักความโศกเศร้าเคียดแค้นไว้ภายใน คนที่มันทำกับพ่อต้องชดใช้ หากศาลพิพากษามันไม่เด็ดขาด เขาจะเป็นคนพิพากษาพวกมันเอง งานศพถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ตำรวจนำตัวผู้ต้องหาเข้ามา ทินภัทรยืนมอง เขาไม่ผลีผลามในเวลานี้หรอก เพราะเชื่อว่าอย่างไรกฎหมายต้องจัดการคนเลวคนนี้ได้แน่นอน ไม่เคยคิดมาก่อนเลย เพื่อนบ้านเพื่อนสนิทของพ่อ จะกลายเป็นคนร้ายที่ลำลายครอบครัวเขาพังพินาศแบบนี้ ตำรวจนำตัวผู้ต้องหากลับไป ทว่าหน้าโลงศพแม่กับมีหญิงสาวและเด็กหนุ่มวัยเดียวกับน้องจุดธุปไหว้กันอยู่ “ออกไปให้พ้น!” เสียงเข้มดุดัน บอกแผ่วเบา แววตาจ้องมองสองคนนั้นด้วยความเกลียดชัง หนุ่มน้อยมองเลยไปยังเบื้องหลัง สาววัยเดียวกันทอดสายตามองมาด้วยความเจ็บปวด ตัวเขาเองก็เช่นกันที่ทรมานเมื่อรับรู้เรื่องราว เหตุการณ์แบบนี้ทำไมต้องเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขาและเธอด้วย “พี่ทิน ผมขอโทษแทนพ่อด้วย” นวฤทธิ์หนุ่มน้อยวัยยี่สิบบอกเสียงแผ่วเบา “ถ้าขอโทษแล้วพ่อฉันฟื้นขึ้นมา ฉันจะรับคำขอโทษนั้นไว้ แต่มันเป็นไปไม่ได้!” หญิงสาววัยยี่สิบสองปี ผิวกายขาวเนียนอมชมพู่ ใบหน้าเรียวรูปไข่ ผมยาวถึงกลางหลัง ดวงตาเรียวสวย ขนตายาว ริมฝีปากบาง ยืนจ้องมองน้องชายตัวเองด้วยความสงสาร มือบางยื่นจับไหล่น้องไว้แล้วช้อนเงยมองคนพูด ดวงตาสองคนสบกัน ในอกมันสั่นไหว ภาพวันเก่าๆ ย้อนคืนมา ใช่แล้ว... เธอและเขามีความสุข เราสองคนเกือบกลายเป็นคนรักกัน ทว่าความฝันอันหอมหวานมันพังทลายลง เหลือเพียงความเจ็บปวด และความแค้นเข้าแทนที่ แววตาพี่ทินบอกให้รู้ว่าเขาไม่มีทางมองเธอเหมือนเดิมอีกแล้ว คนตัวเล็กลุกยืนพร้อมน้องชาย นวฤทธิ์หนุ่มรูปร่างสันทัด ผิวขาวเหลือง ดวงตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง จ้องมองทักษภรด้วยความปวดร้าว จะมีหนทางไหนให้รักกลับมาเป็นดั่งเดิมได้ “เนตรขอโทษแทนพ่อด้วยค่ะ เนตรคงพูดได้เท่านั้น เพราะเนตรรู้ว่ายังไงพี่ทินก็คงไม่ให้อภัย แต่เนตรกับฤทธิ์ก็ยังอยากจะบอกพี่” พูดจบเธอยกมือไหว้ คนถูกไหว้ยืนกอดอกนิ่งเฉยไม่ไยดี สองร่างเดินออกมาจากงานท่ามกลางสายตาคนนับร้อย ส่งเสียงก่นด่าด้วยความเกลียดชัง ก่อนน้ำจากแก้วญาติสนิทคนตายจะร่วมกันสาดเข้ามา เนตรอัปสรกอดน้องชายไว้แน่นเพื่อปกป้อง แล้วพากันเดินออกจากงานด้วยความเจ็บปวด ณัฐกรยืนอยู่ต่อหน้าศาล ในขณะที่ตนเองถูกใส่กุญแจมือ เขาหันมองบุตรสาวและบุตรชายแววตาหม่น ในอกปวดร้าว แต่เขาไม่อาจเสียสัจจะกับคนตายได้ มองเลยไปเขาเห็นแววตาเคียดแค้นของชายคนหนึ่ง ณัฐกรรู้ดีว่า ทินภัทรกำลังโกรธและเกลียดเขาแน่ ปัง! เสียงเคาะ คำตัดสินแจ้งออกมาทันที ณัฐกรต้องจำคุกเป็นเวลาสี่ปี ทินภัทรลุกยืนแววตาวาวโรจน์เมื่อได้ยินคำตัดสิน เนตรอัปสรมองหน้าน้องแล้วยิ้มกว้าง จนฝ่ายครอบครัวเหยื่อหันมามอง “เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่!” เขาตะโกนลั่น แววตาอาฆาต ตำรวจรีบเชิญออกไป ทินภัทรนั่งนิ่งมือผสานตรงหน้าน้ำตาเอ่อ จากนี้ไปเขาควรทำอย่างไร ขาดพ่อซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัว กัดฟันข่มความเสียใจไว้ภายใน จากนี้เขาต้องทำหน้าที่แทนพ่อให้ได้ เมื่อใดที่ตนเองแกร่งพอจะมาแก้แค้นก็คงไม่สาย เสียงใบไม้แห้งดัง สองร่างเกาะรั้วบ้าน จ้องมองกันด้วยความคิดถึง มือบางเอื้อมจับมือหนาไว้แล้วบีบ น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวล นวฤทธิ์ทัดปอยผมลูบไล้ใบหน้าของคนรักแผ่วเบา “พร... ฤทธิ์ขอโทษนะ” เสียงทุ้มบอกแหบพร่า มันแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เธอส่ายหน้าทั้งน้ำตา “พรรู้ ว่าไม่ใช่ความผิดของฤทธิ์ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น” “แต่พี่ทินไม่ได้คิดแบบนั้นเลยพร” “พรจะทำให้พี่ทินเข้าใจ เราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิด” “พี่ทินคงไม่มีวันอภัยให้ฤทธิ์กับพี่เนตรแล้วล่ะ” นวฤทธิ์เม้มริมฝีปาก กลืนก้อนสะอื้น ความรักระหว่างเขากับทักษภรไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว อุปสรรคสำคัญคงไม่พ้นพี่ทิน “พรไม่ยอม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!” ทักษภรสะอื้นไห้ เสียงรถยนต์ดังขึ้น ทักษภรหันมอง “พรไปก่อนนะฤทธิ์ พี่ทินกลับมาแล้ว” “ไว้ฤทธิ์โทรหานะ” “อืม” เธอบอกแล้วรีบออกจากบริเวณนั้นทันที ทักษภรเร่งฝีเท้าออกจากริมรั้ว จนถึงลานจอดรถ ทินภัทรเปิดประตูลงมาขมวดคิ้วมองน้องสาว “ไปไหนมา ทำไมโผล่ออกมาจากตรงนั้น” แววตาคนถามเหมือนต้องการจับผิด “พรไปดูดอกกุหลาบมาค่ะ” เธอแสร้งโกหก