Cloned (Book 1 of Vampire Trilogy)

Kabanata 37

Hindi ko na alintana ang sumasakit kong mga paa dahil sa taas ng sapaton na suot ko. Ang mahalaga sa akin ngayon ay mahanap kung nasaan si Magus. Dire-diretso ako sa aking silid at halos pabalya pa na naisara ang pinto ngunit hindi ko siya natagpuan doon. Nagmamadali rin ako na nagtungo sa may silid niya ngunit hindi ko rin makita miski anino niya.

“Kung ganoon, nasaan siya?” hinihingal kong sambit?

Hawak-hawak ko ang aking dibdib dahil sa halos kapusin na ng hininga sa pagtakbo. Pagod akong napaupo sa may kama niya at nabibigong nag-isip kung saan ko pa siya hahanapin?

Natatakot ako na sakaling makita niya pang muli ang mga babaylan ay sabihin na ng mga ito ang tunay kong katauhan. Napasinghap ako nang may pumasok sa aking isipan.

“Hindi kaya…” nanginginig ang boses na bulong ko.

Posibleng nasabi na nila iyon kay Magus habang naiwan silang tatlo kanina at nag-uusap-usap? Bakit wala si Magus? Nawala bigla?

Kahit pagod pa ay nagtungo ako sa loob ng aking silid at nagpabalik-balik doon, iniisip kung ano nga ba ang totoo. Una pa lang ay alam na ng mga babaylan na ako ay hindi isang bampira kundi isang tao ngunit dahil ngayon lang naman nagkaroon ng koneksyon ang mga babaylan sa mga bampira, posibleng hindi nila alam na may kakambal ako at nagpapanggap lang ako. Ang alam lang nila ay isa akong ordinaryong tao.

“Tama! They just know that I am an ordinary one but not a clone to Loren,” saad ko.

Kailangan ko na lamang ngayon ay maging isang ganap na bampira. I need Magus to turn me into one para hindi sa harapan ng konseho mamayang gabi sabihin ng mga babaylan ang tungkol doon. Sakaling maramdaman nila ang presensya ko bilang bampira ay maaring hindi na sila magsalita at ipagpatuloy na lamang ang ritwal.

All I need is Magus and made him bite me, right? Parang napakadali ngunit mahirap subalit kung kapalit noon ay buhay ko ay gagawin ko na. Hindi ko masasabi kung pagbibigyan ako ng konseho na magpaliwanag sakaling ibulgar noong dalawang babaylan ang pagkatao ko.

“Think, Caith. Think how will you find Magus!” sita ko sa aking sarili.

Pabalik-balik ako sa paglakad habang kagat-kagat ang aking kuko sa kamay. Halos mapabulalas ako nang pumasok sa isip ko ang  ideya.

“Vampires are sensitive when it comes to the smell of blood.”

Si Magus, alam kong pamilyar na siya sa amoy ng dugo ko dahil dalawang beses niya na iyong natikman. I need to wound myself para doon. Weather he thinks I am in danger or what, it doesn’t matter. Ang mahalaga ay matawag ko siya.

Dali-dali akong naghanap ng gunting o kahit na anong matalim na bagay ngunit wala noon roon. Sa huli, napagdiskitahan ko an gang punpon ng mga rosas na sariwa pa. Araw-araw ay pinapalitan iyong mga bulaklak dito sa aking silid. Kinuha ko ang ilang piraso noon at pinagmasdan mabuti ang mga tinik sa tangkay nito. Sapat na siguro iyon para makasugat.

Pikit-mata ko iyong nilamukos gamit ang kanang kamay at nang madama ang hapdi ay sunod-sunod ang aking pag-aray.

“Tiis-tiis lang, Caith,” bulong ko sa aking sarili.

Hindi ako tumigil hanggang sa ‘di ako nakakakita ng dugong tumutulo mula sa aking palad. Namamanhid ang kamay ko dahil sa sakit sa ilang beses kong paglamukot doon. Laking pasasalamat ko na tila gumana ang ginawa ko dahil nakaramdam ako ng presensya sa likuran ko. Nang lingunin koi yon ay nakita ko si Magus na pulang-pula ang mata at tila ‘di ako kilala.

Sunod-sunod akong napalunok sa nakikitang itsura niya. Alam kong pangatlong beses na ito ngunit ang mga naunang kagat ay ‘di ko lubos na alintana dahil sa iba nakatuon ang atensyon ko noon. Ngayon, siguardo ako na mas madadama ko ang sakit noon.

Binitawan ko ang mga rosas at saka tuluyan na hinarap si Magus. Sa pagkilos ko na iyon ay siya namang paglakad niya nang mabilis patungo sa akin. Sa sobrang bilis na parang tinangay siya ng hangin ay hindi ko na naramdaman ang pagbaon ng pangil niya sa aking leeg. Ang kamay  niya ay nasa likuran ng ulo ko at ang isa ay nasa likod ko, tina-trap ako sa kaniyang katawan.

Umalpas mula sa labi ko ang mga daing nang rumehistro ang sakit sa akin. Damang-dama ko ang paghigop ng dalawang matutulis niyang pangil sa aking dugo. Nagsisikip ang dibdib ko at parang nilalamon ng dilim ang aking tingin. Humihigpit ang kapit ko sa kaniyang braso dahil sa unti-unting pagkawala ng hininga.

Hindi ganito noong mga naunang beses siyang uminom ng dugo mula sa akin. Banayad iyon at hindi ako naapektuhan ng ganito.

Umiikot ang aking paningin at bago pa ako tuluyang lamunin ng dilim ay natawag ko pa ang pangalan niya.

“Ma… gus…”

‘I’m sorry, wife.’ Dinig ko ang mga salita na iyon ngunit ‘di ko mahanap kung saan banda nanggagaling.

Mainit na mainit ang aking pakiramdam, mistulang sinisilaban ako ng apoy. Nakadarama rin ako ng hapdi sa loob ng aking katawan. Ganito ang pakiramdam kapag may gamot na itinuturok sa katawan sa tuwing may sakit ang isang tao. Sobrang sakit at nanunuot sa ugat. Parang kinakaskas din ang aking lalamunan at ang ngipin ko ay nagtatagisan.

Is this how it feels? To be turned into one of their kind. It seems like something inside me is dying because of the pain.

I wanted to shout help yet I can’t part my lips. I also want to open my eyes but something inside me does not want to. Unti-unting nauubusan ng hangin ang katawan ko at hinahabol ko ang aking bawat paghinga ngunit katulad kapag nalulunod ka sa tubig, wala ng hangin ang papasok sa katawan mo.

Nawala ang lahat ng sakita na nararamdaman ko at parang namanhid ang aking katawan. Patay ang aking katawan ngunit gising ang aking isipan. Hindi ako kumikilos, hindi humihinga. Tumigil sa pagkabog ang dibdib ko at parang may naputol na ugat sa aking pulso. Ilang sandali pa ay muli kong naramdaman ang pagpasok ng hangin sa aking sistema. Nakadinig ako ng napakaraming ingay, halo-halo iyon. Pumasok sa aking pang-amoy ang iba’t ibang aroma; dugo, amoy ng bulaklak, pabango, pagkain at kung ano-ano pa.

Ang kaninang labi at matang hindi sumusunod sa kagustuhan ko ay kusang bumukas at dumilat. Napansin ko kaagad ang pamumula ng aking paningin, at ang pagiging matalas ng aking pakiramdam ngunit ang tunay na bumabagabag sa akin ay ang matinding pagkauhaw.

Umalis ako sa pagkakahiga at agad na hinanap ng mata ko ang pitsel o ‘di kaya ay baso ngunit wala akong natagpuan kundi isang hindi pa nabubuksan na bote ng mamahaling wine. Mabilis kong tinungo ang kinalulugaran noon at napansin ang kakaibang liksi sa aking pagkilos. Basta ko na lamang hinampas ang bote noon sa mesa at nang mabasag ay diretso itinapat sa bibig ko ang bote na humiwa pa sa gilid ng aking labi dahilan upang maghalo ang lasa ng dugo at alak.

Naubos at naubos ko ang laman noon ngunit hindi pa rin napapawi ang uhaw ko. Nakarinig ako ng yabag at lumingos-lingos ako upang hanapin iyon at nang bumukas ang pinto ay doon dumiretso ang tingin ko. Sumalubong sa akin si Magus na mukhang ‘di inaasahan ang pagkakakita sa akin sa sitwasyong hawak-hawak ko ang isang basag na bote.

Sa isang kisap-mata ay nasa harapan ko siya at agad na binigyang pansin ang labi ko at ang aking paa kung saan tumama ang ilang bubog ng bote. Hindi ko matuon sa kaniya ang pansin dahil ang mata ko ay unti-unting naglandas sa mula sa kaniyang mukha pababa sa kaniyang leeg. Tila nakaka-imbita sa paningin ang ugat roon at miski na ang mapuputla niyang balat na kung dadaluyan ng dugo ay magiging maganda ang kombinasyon.

Naramdaman ko ang panginginig ng mga ngipin ko at tila may nais na lumabas doon. Habang busy siya sa pagpunas ng dugo mula sa aking labi ay nagaganiyak naman ako na ilapit ang mukha sa kaniyang leeg dahil mas nadidipina noon ang kaniyang amoy. Natigilan siya biglaang pag-iwas ko ng mukha sa kaniya at maliksing paglapit ko sa kaniyang leeg. Nakasuporta ang kamay niya sa aking braso ngunit hindi niya ako pinipigilan sa ginagawa.

Hindi ko na naiintindihan ang aking ginagawa. Ang alam ko lang ay naghahatid ng magandang pakiramdam sa akin  iyon. Gumapang ang dalawa kong kamay sa kaniyang likuran patungo sa kaniyang balikat. Pinaglandas ko ang aking pangil sa kaniyang panga hanggang sa kaaya-ayang parte ng kaniyang leeg at bago ko pa mapigilan ang aking sarili ay naibaon ko na roon ang aking pangil at sinimulan sumipsip ng dugo.

Kung kanina ay wala ako sa sarili, ngayon ay unti-unting rumirehistro sa akin ang aking ginagawa. Mabilis kong binawi ang aking sarili at hinihingal na ‘di makapaniwalang natulala. Naramdaman ko ang paghaplos ng kaniyang kamay sa aking buhok. Parang binuksan noon ang libo-libong emosyon ko na nakulong. Nagsimula akong humikbi habang pinagmamasdan ang bakas ng aking pangil sa kaniyang balat.

Ang kaniyang kamay ay lumapat sa aking pisngi at iginiya ako sa paharap sa kaniya. Nang magkasalubong an gaming tingin ay lumapat ang labi niya sa akin. Hindi ako makakilos at humihikbi pa rin ngunit unti-unting nililiyo ang aking isipan nang kumilos ang kaniyang kamay patungo sa aking hita. Inangkla niya iyon sa kaniyang baywang, magkabila at saka ako binuhat patungo sa aking kama.

Kusang sumunod sa ritmo ng kaniyang dila ang akin. Ang kamay niya ay naglayag sa dalawang maselang parte ng aking katawan na siyang lalong nagpalimot sa aking iniisip. Namumuo muli ang kakaibang init sa aking katawan at nawala ang tension na kanina ay nasa aking dibdib. Nalipat iyon sa aking puson.

“Fvck this dress,” dinig kong pagmumura niya dahil nahihirapan alisin ang kasuotan ko.

“I’ll just rip it off,” aniya at iyon nga ang ginawa.

Hindi ako nagrereklamo dahil mas tuon ako sa pagkabitin dahil sa biglaang paghinto niya. Kung noon ay nais ko makaramdam ng hiya, ngayon ay hindi na. Nang tuluyan niyang masira ang damit ko ay bumalik siya sa pagpapala sa aking katawan. Isang kamay sa aking ibaba, isang kamay sa aking dibdib. Ang labi ay  nakatuon sa aking leeg at muli ay sinisipsip ang sensitibong parte noon.

Lalo akong binabaliw kapag ganoon ang ginagawa niya at nang maramdaman ang pagbuo ng kung ano sa akin ay mas binilisan niya ang pagkilos ng kaniyang kamay. Mahaba at malakas na halinghing ko ang maririnig sa loob ng silid. Nanlalambot man ay nagawa ko siyang itulak at saka pinaglandas ang kamay sa kaniyang dibdib hanggang sa kaniyang pang-ibabang kasuotan. Parang ibang tao ang nakasanib sa akin ngayon dahil nagawa kong alisin ng ayos ang pagkaka-butones noon nang hindi nanginginig ang kamay at hindi nahihiya sa kakaibang tingin na ibinibigay niya.

Lumundo ang kama ng maalis iyon at pinakawalan niya ang sarili. Dahil sa labis-labis na init ng aking katawan ay ‘di ko alintana ang magiging kahihiyan sakaling maalala ko ang aking ginagawa. Hindi ko alam kung saan ko kinuha ang lakas ng loob ko upang magsimula ng halik at siya naman ang itulak pahiga. Sinimulan kong halikan ang kaniyang dibdib hanggang sa kaniyang leeg. Dahil kapwa kami hubad, kada pagkiskis ng balat ko sa balat niya ay dahilan ng bawat naming daing.

Sunod-sunod na mura ang pinakawalan niya ng ako mismo ang gumawa ng paraan upang idiin ang sarili sa kaniya.

“Ah, Magus…” halinghing ko sa kiliting dulot noon habang siya ay napapikit at sunod-sunod muling nagpakawal ng mura.

“Fvck! Never been this fvcking satisfied,” bulong niya.

Mabagal ang pagtaas-baba ko sa ibabaw niya at ninamnam ang kiliti noon na sa tingin ko ay ‘di niya natagalan. Sinabayan niya ang aking pagkilos at ramdam ko ang panggigil at bilis doon. Kalaunan ay tumatalbog ang katawan ko sa kaniya at napupuno ng ungol ang paligid. Muling namuo ang tension sa aking puson at sinakal pa lalo ang kaniya.

“Come with me, wife,” nahihirapang sambit niya.

Nagsimulang pumula ang paningin ko at muli ay nanginig ang labi dahil sa pag-alpas ng ungol at paglabas ng aking pangil. Sa pagsabog ko ay siya ring pagbaon  ng pangil ko sa kaniyang leeg at saka ko na lamang din naramdaman ang kaniya sa akin. Magkasugpong ang aming katawan habang nakabaon ang pangil sa leeg ng isa’t isa. Kakaibang sensasyon ang dulot noon na siyang nagpapabuhay sa dugo ko at nagsilbing susi upang maramdaman ko uli ang pagkabog ng dibdib ko.