Kabanata 24
1483 Words
Mahapding-mahapdi ang buo kong katawan at parang nagtatalo ang mga ugat ko. Kumikibot mabuti ang aking ulo at hindi maunawaan kung bakit kahit gising naman ako ay hindi ko magawang maibuka ang aking bibig at maidilat man lamang miski isa sa aking mata. Ang tanging nagagawa ko lamang yata ay bumuga ng mararahas na hininga.
Ano bang nangyayari sa akin? Nasa loob ba ako ng isang bangungot? Bakit parang wala naman akong nakikita na maaring tumakot sa akin?
“Her mind is awake, that’s all I know. It will take her days before she regain consciousness, My Lord. Lady Loren will surely endure this specially if this is the first time she took a bite from someone else."
Malamyos at maingat ang boses na iyon, sadyang bago sa aking pandinig. Anong ibig niyang sabihin? Na-comatose ba ako at ang lahat ng nangyari sa akin ay pawang panaginip lamang? Pero naririnig ko ang ngalan ng aking kapatid; ibig sabihin ay totoo iyon. Bakit ba hindi ko magawang buksan ang aking mata? Gusto kong malaman kung kanino ang mga boses na iyon na ngayon ay palayo na nang palayo.
“She will soon wake up. Stop worrying. I might think you are doing this for love,” those words were followed by giggles.
A girl's voice which is also not familiar to me.
"Let her rest first. You almost drain her blood. Kung hindi kita napigilan ay maaring isa ka nang biyudo ngayon at maghahanap uli ng ipapalit sa kaniya," dagdag pa noon, ang boses ay nanunukso.
"Stop talking, Clydel," a thundering voice erupts and all I can hear after that is their fading footsteps.
Saan sila nagpunta? Katahimikan muli ang namayani sa paligid. Naging kalmado ako kahit papaano. Naging marahan ang bawat kong paghinga at ilang sandali pa ay naramdaman ko na parang nakawala ako sa isang tali na pumigpigil sa akin.
Dahan-dahan kong idinilat ang aking mata at sumalubong sa akin ang kisameng may mga nakaukit na salitang hindi ko mabasa. May mapanglaw na ilaw na siyang dahilan kung bakit sa gitna ng dilim ay nagagawa kong makakita.
Sinubukan ko na ibuka ang aking bibig upang makagawa ng ingay ngunit parang tuyong-tuyo iyon at hindi nasasayaran ng tubig sa loob ng mahabang panahon. Ano ba ang nangyari at wala akong maalala? Hindi ko alam kung bakit narito ako sa sitwasyong ito.
Was that all a dream?
Nasagot ang katanungan na iyon nang tumambad sa akin ang nag-aalalang mukha ni Trisha. It wasn’t a dream but why do I feel like I slept for decades? Anong klaseng panaginip ang magpaparamdam sa akin ng ganito?
“Kamusta po ang inyong pakiramdam, Lady Loren? May nararamdaman po ba kayong kakaiba?” magkasunod na tanong ni Trisha sa akin.
Her eyes are too out-focused. It's feels like he is searching my body to look for something.
I was about to give her an answer but my throat is too dry. Mukhang nakatulog talaga ako ng mahaba. Dahil hindi pa makapagsalita at parang kinakaskas ang aking lalamunan ay itunuro ko ang isang kopita na naroon sa may gitna ng rounded table sa loob ng silid. Mabilis niyang naunawaan ang nais kong iparating. Dali-dali siyang nagtungo roon at saka kumuha ng tubig at iniabot sa akin.
Nakalahati ko ang laman ng kristal na baso. Mataman ang titig sa akin ni Trisha na para bang may hinahanap siya sa akin.
“M-may problema ba?” tanong ko. Ikinabigla niya iyon at nakumpirma ko na mayroon nga siyang malalim na iniisip o hinahanap sa akin ngunit itinanggi niya iyon gamit ang dalawang magkasunod na pag-iling at saka ngiti.
“Tatawagin ko po agad si Lord Magus upang maipagbigay-alam po ito. Maiwan ko na po muna kayo,” aniya at saka nagmamadaling naglakad paalis.
Pipigilan ko pa sana siya ngunit napansin ko agad na hindi ito anga king silid kaya naman mas natuon ang atensyon ko sa pag-iisip kung kanino ito. Mas madilim, mas matalim ang ambiance nito kung ikukumpara sa akin at halatang lalaki ang…
“Lalaki…” bulong ko.
Mabilis na lumihis ang mata ko sa pintuan at dumiretso sa bahagi kung saan nakaharap ang kama at doon ay sumalubong ang pintuan ng pamilyar na balkonahe.
“Magus…” sambit ko sa pangalan ng nagmamay-ari ng silid.
“Good to know that you’re awake and still can talk,” said by a husky voice with a glint of relief.
Nilingon ko ang gilid ko kung saan nagmula ang boses na iyon. Sinulyapan ko ang pintuan at nangunot ang noo na bumalik ang tingin sa kaniya. I did not here the door opening nor even his footsteps…
“That’s because I used my speed,” he said, almost murmuring.
My mouth opened but no words come from it and so I closed it again.
I heard him heave a sigh.
“How are you feeling?” he asked.
Why do I feel like something happened to me that made Trisha and him to asked the same question? Kamusta na ako at ang pakiramdam ko.
Tumikhim ako. Kung hindi ka magtatanong, Caith ay hindi mo malalaman ang sagot.
“M-may nangyari ba sa akin?” nahihiya ko pang tanong. “Wala akong maalala,” dagdag ko pa.
Nagsalubong ang kaniyang kilay at saka umupo sa tabi ko at hinawakan ang aking pisngi at saka marahan na itinagilid iyon. Ngayon ay malaya niyang natitignan ang aking leeg. Nanlaki ang mata ko. Kakagatin niya ba ako?
My reflexes are fast enough to push him. He seems so startled after what I did.
“What’s the problem?” he asked worriedly.
Siya ang problema ko. Baka mamaya ay dahil kami lamang ang nandito ay maisipan niya na kagatin ako. Kumabog ang dibdib ko at hindi talaga nagugustuhan ang naiisip. Maybe he is too thirsty of blood and he wants to suck from me.
Goodness! Hindi naman ako ganito mag-isip noon subalit ngayon ay parang napaka-advance ng aking isipan.
He will bite me. That's all I thought.
‘I won’t.’ something inside my head spoke.
I flinched. Kumurap-kurap ako at iniling ang ulo. Something really happened to me. Nakakarinig ako ng mga bagay na sigurado akong hindi niya naririnig. Sa kaniya ako nakatingin at hindi kailanman bumuka ang kaniyang bibig kaya naman imposible na siya iyon.
“That’s me,”
Nagsalubong ang kilay ko. “Huh?”
Binasa niya ang kaniyang labi at saka tumingin uli sa akin na tila nahihirapan at nag-aalala.
“The voice inside your head…” he murmured. “That’s me.”
Pakiramdam ko ay nabibingi ako nang mga sandaling iyon. What the hell? Wait! I have read of this too but didn't know they can really communicate through minds.
‘I happened to lose my control and bit you and so it’s one of the sacred bite.’
I flinched once more. He is indeed delivering those words inside my mind. He is not talking. Hindi ako kumurap ngunit hindi rin naman talaga bumuka ang kaniyang mga labi upang sambitin iyon.
Sacred bite? I tried my best to recall where did I hear those words. Binalikan ko ang mga librong binasa ko subalit hindi roon. Naniningkit ang aking mata hanggang sa bumalik sa alaala ko ang mga sandaling nabanggit iyon ni Trisha.
Dumapo ang kamay ko sa aking bibig.
“That means…” sunod-sunod akong lumunok at ‘di tanggap ang mga salitang babanggitin ng aking labi.
“That means you can read my mind,” nasambit ko ang mga salitang iyon na halos pabulong na; sa sarili ko mismo iyon sinasabi.
Nanlalaki ang mata kong nakatingin sa kaniya. He is able to read my mind! He knows what I am thinking what I am about to think!
“I can hear your thought but not read your mind. Those movies are bound to portray us in a bad way,” the last words came out as whisper.
“Do not think of anything. Rest your mind. Once you are ready, I will explain,” he said and the he patted my head.
He is acting as if what I am experiencing right now is pretty normal. I can see worries in his eyes but he is trying so hard to cover it with a calm expression. I can also sense something as if he is in deep regrets.
"You can asked me anything and I will try my best to answer it. Just not now. You must rest," he explained.
Inayos niya ang blanket na makapal na nakabalot sa aking katawan at saka inayos ang unan. Dahan-dahan niya akong iginaya sa paghiga at saka itinaas ang blanket hanggang sa aking dibdib. Hinaplos niya ang aking buhok at saka binulungan.
“Sleep now, wife…”
With that, I’ve got completely consumed by darkness.
- Writer
