ตอนที่ 6
1041 Words
กินตอนเย็นเลยค่ะ”
พรรษวัฒน์โน้มใบหน้าลงไปเกือบชิดแก้มหญิงสาว เขากระซิบเบา ๆ และทำให้ธัญญาขนลุกซู่
“พี่ยังไม่หิวเท่าไหร่ เธอหิวแล้วหรือ?”
“เอ้อ...หมี่กลัวพี่วัฒน์หิว”
“ตอนนี้พี่ไม่หิวหรอกนะ...แต่พี่หิว...”
เสียงนั้นหายไปและลมหายใจของพรรษวัฒน์ก็เป่ารดจนชิดใบหน้าสวยหวาน ธัญญาแทบไม่กล้าสบตากับเขาแม้อยู่ในแสงสว่างจากไฟฉายดวงเล็ก กระทั่งคางเรียวถูกนิ้วแกร่งบังคับให้เชิดขึ้น
“พี่วัฒน์”
©©©©©©©©
บทที่ 5
ธัญญาสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยและสะท้านไปหมดทั้งตัวเมื่อปากจิ้มลิ้มของหล่อนถูกเรียวปากหนาของคู่หมั้นหนุ่มกดจูบ แม้เป็นเพียงสัมผัสบางเบาแต่ก็ทำเอาสาวเจ้าตัวแข็งและนิ่งไปเลยทีเดียว
พรรษวัฒน์บดคลึงริมฝีปากของเขาบนริมฝีปากอิ่มก่อนที่จะค่อย ๆ แทรกปลายลิ้นเข้าไป คราวนี้ธัญญาเป็นฝ่ายเปิดรับลิ้นหนาด้วยการเผยอริมฝีปากของหล่อนออกน้อย ๆ ทั้งที่ไม่เคยรู้เลยว่ารสชาติการ จูบ จริง ๆ นั้นเป็นอย่างไร
และวันนี้เองที่สาวเจ้าได้ประจักษ์แก่ใจแล้วว่า รสจูบ นั้นมันทำให้หล่อนเสียวซ่านมากขนาดไหน หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวเร็วเหมือนจะหลุดออกมาจากอกน้อย ๆ มันทำให้ร่างเล็กทั้งอึ้ง ทึ่ง และเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก
พรรษวัฒน์จูบหล่อนนานเกินกว่าหนึ่งนาที ลิ้นของเขาแทรกซอนเข้าไปในอุ้งปากของหญิงสาว ไล้เลียดและปากหนาขบกลีบปากอิ่มของหล่อนเบา ๆ มันทำให้หญิงสาวราวกับล่องลอยขึ้นไปบนที่สูง
“พี่วัฒน์...”
ธัญญาเผลอครางออกมาเมื่อพรรษวัฒน์ค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาของเขาออกไป แววตาของชายหนุ่มบ่งบอกว่าเขายังเสียดาย ยังไม่อยากให้จูบดูดดื่มสิ้นสุดลงตอนนี้ทั้งที่รู้ว่าธัญญายังไม่รู้วิธีการจูบว่าทำยังไง
“ไม่เคยจูบหรือ ซินหมี่?” เขากระซิบถามเสียงพร่า
“เอ้อ...ค่ะ...พี่วัฒน์...เอ้อ...หมี่...ไม่เคย”
หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก ร้อนวูบวาบไปหมด บอกไม่ถูกว่ามันเป็นอาการอะไร เหมือนจับไข้ เหมือนจะไม่สบายขึ้นมากะทันหัน รอยยิ้มกริ่มผุดขึ้นบนมุมปากหยักหนา ไม่อยากบอกตัวเองเลยว่ากลีบปากของธัญญาน่าสัมผัสด้วยปากของเขามากแค่ไหน
“ถ้าหมี่จูบไม่เป็น...พี่จะสอนให้อีกที”
“พี่วัฒน์”
ธัญญาไม่ทันอ้าปากพูดพรรษวัฒน์ก็กดปากของเขาลงบนปากของหล่อนอีกหน คราวนี้ลิ้นหนาแทรกเข้าไปในอุ้งปากเล็กจนลึก ลึกจนหญิงสาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่รู้จะเอามือไม้วางที่ตรงไหน กระทั่งยึดแขนของเขาไว้ได้ นั่นล่ะที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกมั่นคง
“อืม...อืม”
เสียงครางดังอยู่ในลำคอของธัญญา บอกให้รู้ว่าสัมผัสจากริมฝีปากของเขาจุดความพึงใจให้หล่อนมากสักเพียงไหน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยจูบกับผู้ชาย มันทำให้เลือดของหล่อนแล่นพล่านและทำท่าจะจับไข้ขึ้นมาจริง
“ซินหมี่...อืม...อืม”
พรรษวัฒน์ก็เผลอส่งเสียงครางออกมาตอนที่ริมฝีปากของเขาเคล้าคลึงบนกลีบปากนุ่มราวกำมะหยี่ เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน รู้สึกว่าเลือดในกายร้อนระอุเหมือนถูกไฟแผดเผา เขาลืมใบหน้าจืดชืดของสาวหลังแว่นตาหนาเตอะไปเสียสนิท
ตอนนี้ในหัวมีแต่ใบหน้าสวยพิสุทธิ์ของคู่หมั้นสาวที่เขาเคยอยากให้หล่อนไปอยู่ในที่ไกล ๆ ลืมไปแล้วว่าเขาวางแผนว่าจะกลั่นแกล้งหล่อนให้เจ็บใจจะได้กลับบ้านไปเสียให้หมดปัญหา
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเขาเองที่ต้องประสบปัญหาของตัวเอง เขาเริ่มตกหลุมเสน่ห์ของยัยสาวหน้าจืดแว่นหนา ที่เมื่อได้พินิจดูดี ๆ ก็เห็นว่าหล่อนช่างน่ารักและมีพลังดึงดูดเขาได้อย่างเหลือเชื่อ
“พี่วัฒน์....อา...”
ธัญญาครางหอบทันทีที่พรรษวัฒน์ถอนริมฝีปากออกไป หล่อนเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ หายใจไม่ทันและหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“พี่วัฒน์คะ...พี่วัฒน์”
“หมี่...เป็นอะไร...จูบพี่เป็นยังไงบ้าง”
“พี่วัฒน์คะ...หมี่ตื่นเต้นค่ะ”
สาววัยสะพรั่งสารภาพกับชายหนุ่มด้วยท่าทีเหมือนไม่ประสาเรื่องแบบนี้มาก่อน พรรษวัฒน์เข้าใจดีและคิดว่าเขาไม่ควรจะเร่งร้อนตอนนี้ทั้ง ๆ ที่ในกายของเขาร้อนรุ่มยิ่งกว่ากองฟืนสุมด้วยเพลิงร้อนเต็มที่
ไม่น่าเชื่อว่าเขาอยากจูบหล่อนอีกหลาย ๆ หน เพราะครั้งที่สองธัญญาเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองด้วยการตวัดลิ้นรัดรึงลิ้นของเขาที่แทรกเข้าไปในอุ้งปากเล็กนั่น หล่อนเริ่มเรียนรู้ที่จะตอบสนองเขาแล้ว
“พี่วัฒน์คะ...หมี่...เอ้อ...หมี่อยากอาบน้ำค่ะ”
ธัญญาพูดแก้เก้อ หล่อนเองก็รู้สึกถึงความแปลกประหลาดในกาย ในส่วนลึกอยากให้เขาจูบหล่อนอีกสักครั้ง แต่จะพูดออกไปได้อย่างไรในเมื่อหล่อนเป็นผู้หญิงต้องเก็บงำความคิดที่แท้จริงเอาไว้ รอยยิ้มน้อย ๆ ระบายบนใบหน้าของพรรษวัฒน์
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่จะจุดตะเกียงไว้ในห้องนี้แก้ขัดก่อนก็แล้วกัน ถ้ามีอะไรหมี่เรียกพี่ได้ตลอดเวลานะ”
“คะ...ค่ะ...”
ธัญญาตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก พรรษวัฒน์ขยับห่างและคลายวงแขนที่รัดรึงหญิงสาวไว้ก่อนลุกขึ้นไปหยิบตะเกียงบนชั้นข้างผนังห้องเพื่อจะจุดมันให้แสงสว่างในคืนที่บ้านมืดมนเพราะไฟมาดับเอาตอนนี้
ชายหนุ่มรู้สึกว่ามือตัวเองสั่นเล็กน้อย ซึ่งมันช่วยไม่ได้เลยที่เขาจะรู้สึกอย่างนั้น รู้สึกเหมือนกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนมีกระแสไฟวิ่งไปตามกล้ามเนื้อและทำให้เขาบังคับตัวเองได้ยากเย็น
“เดี๋ยวพี่จะกลับไปที่ห้องก่อน ถ้าหมี่จะเอาอะไรก็เรียกพี่แล้วกัน”
- Writer
