บัญชารักเมียอสูร

ถ้าไม่ติดที่ขัดใจแม่ซึ่งเป็นโรคหัวใจไม่ได้ พรรษวัฒน์ ศิริภัสสรา หนุ่มนักธุรกิจเจ้าของอู่ต่อเรือก็จะไม่มีวันข้องแวะกับยัยแว่นหนาเตอะ หน้าจืดอย่างธัญญา หรือที่แม่เขาเรียกติดปากว่า ซินหมี่ อย่างเด็ดขาด แต่เขาจำต้องหมั้นหล่อนเอาไว้เพื่อเอาใจแม่ และหาทางกลั่นแกล้งหล่อนด้วยการพาไปอยู่ด้วยที่อู่ต่อเรือ ให้หล่อนเข็ดหลาบจนอยากกลับบ้านแต่ยังไม่ทันได้ลงมือ เขากลับตกหลุมเสน่ห์ของแม่สาวหน้าจืดเข้าเสียนี่ คราวนี้เขาจะทำยังไงดี “สวัสดีค่ะ พี่วัฒน์...หมี่พร้อมแล้วนะคะ” เสียงหวานที่ดังขึ้นทำให้พรรษวัฒน์ซึ่งยืนรออยู่ที่รถเอสยูวีของเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึงหันไปมองและพบกับสาวสวยหน้าใสผมยาวตรงดำขลับวัยยี่สิบแต่สวมแว่นตาหนาเตอะในชุดกระโปรงชีฟองกำลังหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาวางไว้ข้าง ๆ รถ หนุ่มวัยสามสิบเจ้าของความสูงร้อยเจ็ดสิบแปดเซ็นติเมตรในชุดลำลองมองเจ้าหล่อนด้วยสีหน้าตึงนิด ๆ “เสร็จแล้วก็ไปกัน” เขาพูดสั้น ๆ แต่ไม่ทันจะเปิดประตูรถด้านคนขับสาวเจ้าก็พูดขึ้นว่า “พี่วัฒน์บอกคุณป้าปริมรึยังคะว่าเราจะไปสมุทรปราการวันนี้” “บอกแล้ว” เขาตอบห้วน ๆ แล้วพลิกดูนาฬิกาข้อมือ “รีบไปกันเถอะ นี่มันก็สายมากแล้ว” “พี่วัฒน์คะ” “อะไรอีกล่ะซินหมี่...เธอนี่มันเรื่องมากซะจริงนะ ขืนช้าแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะได้ไปกัน” “พี่วัฒน์ช่วยยกกระเป๋าใส่ในรถให้หมี่หน่อยซีคะ” ธัญญาพูดเสียงอ่อย ๆ หล่อนรู้ว่าพรรษวัฒน์ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ที่ต้องพาเธอไปสมุทรปราการกับเขา แต่หญิงสาวก็จำได้ว่าการเดินทางครั้งนี้เป็นข้อเสนอของเขาเองที่อยากพาหล่อนซึ่งเพิ่งหมั้นกับเขาเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาไปอยู่ช่วยดูแลที่บ้านพักในอู่ต่อเรือขนาดใหญ่ซึ่งเขาเป็นเจ้าของ พรรษวัฒน์แกล้งถอนหายใจแล้วเดินอ้อมมาอีกฝั่งของรถเพื่อช่วยยกกระเป๋าใบใหญ่ของธัญญาใส่ไว้ในรถ “ขอบคุณนะคะ พี่วัฒน์” ธัญญายิ้มหวานให้แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าบึ้งตึงเหมือนเคย “เสร็จแล้วก็ไปกัน...พี่ไม่มีเวลามากนัก” “ค่ะ” สาวสวยผมตรงนัยน์ตาคมมองลอดแว่นของหล่อนไปยังร่างสูงของคู่หมั้นหนุ่มแล้วอดที่จะยิ้มกับตัวเองไม่ได้ก่อนเปิดประตูก้าวขึ้นรถเอสยูวีคันใหญ่ที่หลังจากนั้นมันได้ทะยานออกไปโดยมีจุดหมายคืออู่ต่อเรือที่พรรษวัฒน์เป็นเจ้าของในจังหวัดสมุทรปราการ ธัญญาพึ่งรับหมั้นนักธุรกิจหนุ่มหน้าตาคมคายเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว นี่เป็นความฝันของหล่อนเพราะธัญญาแอบรักพรรษวัฒน์ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วกลับมาสานต่อกิจการของครอบครัวท่ามกลางความเห็นชอบของผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเธอและเขาโดยเฉพาะ ปริม มารดาของพรรษวัฒน์ที่สั่งกับว่าที่ลูกสะใภ้ไว้เป็นนักเป็นหนาก่อนที่เธอจะเดินทางว่า “หนูต้องรู้จักเอาใจตาวัฒน์นะจ๊ะ ลูกชายป้าออกจะเป็นคนเจ้าอารมณ์นิด ๆ ใจร้อนหน่อย ๆ แต่ถ้าหนูรู้จักทำตัวเป็นน้ำก็จะทำให้ตาวัฒน์อารมณ์เย็น จุดอ่อนของลูกชายป้าก็คือเขาเป็นคนที่ชอบเห็นอกเห็นใจคนอื่น ไม่ชอบเห็นใครถูกเอาเปรียบ ป้าว่าคิดไม่ผิดที่รับหนูมาเป็นลูกสะใภ้นะจ๊ะ” “ยิ้มอะไรซินหมี่?” เสียงห้าว ๆ ที่ดังขึ้นตอนรถกำลังแล่นฉิวทำให้ความคิดของธัญญาหยุดชะงักลง หล่อนเม้มปากเบา ๆ และหันไปตอบ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่วัฒน์” “แต่พี่เห็นเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วนะ” “ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ...ซินหมี่แค่ดีใจเพราะไม่เคยไปเที่ยวสมุทรปราการ นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะ” ก็แหงล่ะสิ...พรรษวัฒน์นึกในใจ ก็แม่สาวหน้าใสแต่สวมแว่นหนาเตอะเหมือนนักศึกษาจอมขยันที่อยู่แต่บ้านไม่เคยได้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันอย่างสาวมั่นในเมืองใหญ่จะเคยไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาซะที่ไหนกัน ชายหนุ่มนึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เดี๋ยวเถอะ...ถ้าไปถึงอู่ต่อเรือของเขาแล้วจะรู้ว่าเป็นยังไง พรรษวัฒน์ยังรู้สึกเคืองไม่หายที่เขาถูกบังคับให้หมั้นกับแม่สาวหน้าใสแต่เฉิ่มเชยอย่างธัญญาตามคำสั่งของมารดาที่เขาจะขัดไม่ได้อย่างเด็ดขาด เพราะถ้าขัดใจอาการโรคหัวใจของมารดาอาจจะกำเริบและทำให้เขากลายเป็นลูกอกตัญญูโดยตั้งใจ ฉะนั้นหนุ่มนักธุรกิจหน้าตาหล่อเหลาระดับนายแบบจึงต้องไปตามน้ำ รับหมั้นกับยัยแว่นหนาเตอะที่เขามองไม่เห็นเสน่ห์ของเจ้าหล่อนเลยสักนิดไว้ก่อนที่จะหาทางแก้เผ็ดพาหล่อนไปอยู่กับเขาที่อู่ต่อเรือและทำให้หล่อนหลาบจำอยากกลับบ้านภายในสามวันเจ็ดวันเลยทีเดียว “ซินหมี่...พี่ถามอีกครั้งนะ เธออยากไปอยู่ที่อู่ต่อเรือของพี่จริง ๆ เหรอ?” “แหม...อยากไปจริง ๆ สิคะ หมี่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ที่สำคัญพี่วัฒน์อุตส่าห์ชวนหมี่แบบนี้แล้วหมี่จะปฏิเสธได้ยังไงกันคะ” “ถ้าอยู่ไม่ได้ยังไงก็บอกพี่แล้วกันนะ” พรรษวัฒน์แกล้งหยั่งเชิงโดยที่เขาไม่รู้ตัวเองเลยว่าทุกอิริยาบถกำลังตกอยู่ในสายตาที่มองผ่านแว่นหนาเตอะบนใบหน้าสวยหวาน ธัญญาคิดในใจว่าทำไมเธอจะอยู่กับคู่หมั้นไม่ได้ เธอรอคอยเวลานี้มานานแสนนาน เวลาที่ได้อยู่กับชายหนุ่มในฝันที่เธอแอบหลงรักเขาตั้งแต่ก่อนที่พรรษวัฒน์จะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วกลับมาบริหารบริษัทออกแบบและต่อเรือของครอบครัวซึ่งมีความสัมพันธ์กันแน่นแฟ้นกับครอบครัวของหล่อนแต่ไหนแต่ไร “หมี่คิดว่าหมี่อยู่ได้ค่ะ...ถ้ามีพี่วัฒน์อยู่ด้วย” ธัญญากล่าวยิ้ม ๆ และมองใบหน้าหล่อเหลาของพรรษวัฒน์ด้วยใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ เพราะตอนแรกหล่อนคิดว่าพ่อแม่จะไม่ให้เดินทางไปต่างจังหวัดกับเขาสองต่อสอง แต่ผิดคาดเมื่อพ่อกับแม่ของหล่อนอนุญาตแถมแม่ของคู่หมั้นหนุ่มก็ยังเห็นชอบด้วย หญิงสาวนั่งอมยิ้มและมองออกไปนอกหน้าต่างรถโดยไม่ได้สังเกตใบหน้าของพรรษวัฒน์ที่เปลี่ยนเป็นขัดใจ 