ตอนที่ 5
1045 Words
พรรษวัฒน์ช่วยยกจานใส่ไข่เจียวไปวางที่โต๊ะกินข้าวในขณะที่ธัญญาตักข้าวสวยใส่ในจานให้เขา หล่อนดูคล่องแคล่วกับงานในครัวแม้ชายหนุ่มยังไม่รู้ว่านอกจากอาหารพื้น ๆ แบบนี้แล้วคู่หมั้นสาวยังทำอะไรได้อีกบ้าง
ธัญญามองคู่หมั้นของเธอกินข้าวและส่งยิ้มให้เขาไปด้วยในขณะที่ชายหนุ่มเองกลับเป็นฝ่ายเก้อเขินที่มีผู้หญิงมานั่งมองตอนตัวเองกำลังกินอาหารมื้อเที่ยง กระทั่งเขากินเสร็จธัญญาก็ช่วยเก็บจานไปล้าง แต่ดูเหมือนพรรษวัฒน์ก็อยากช่วยหล่อนอยู่นั่นเอง
“อุ๊ย! พี่วัฒน์คะ หมี่ล้างจานเองก็ได้ค่ะ”
ธัญญาร้องบอกทันทีที่ชายหนุ่มหย่อนมือลงไปในอ่างล้างจานที่หญิงสาวกำลังเตรียมน้ำยาล้างจานไว้ในอ่างเล็ก ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกซินหมี่...เดี๋ยวพี่ช่วยล้าง”
“จานใบเดียวเองนะคะ”
“ก็พี่อยากช่วย เธอรังเกียจพี่หรือ”
“อุ๊ย! เปล่านะคะ หมี่ไม่ได้รังเกียจพี่วัฒน์ แต่หมี่เห็นว่ามันเป็นงานจิ๊บ ๆ หมี่ทำเองได้ค่ะ นี่หมี่ทำให้พี่วัฒน์นะคะ”
“แล้วหมี่ไม่คิดหรือว่าต่อไป...เราต้องทำอะไร ๆ ด้วยกัน...ไม่ใช่แค่ล้างจาน”
ธัญญาหน้าแดงขึ้นมาทันที หล่อนไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ ที่จะไม่รู้ว่าคำพูดของคู่หมั้นหนุ่มนั่นกำลังหมายถึงอะไร หญิงสาวเก้อเขินจนทำจานหล่นจากมือแต่เขารับไว้ได้ทัน ช่วงเวลานั้นเองที่ดวงตาทั้งสองจับจ้องประสานกันในขณะที่ทั้งมือของหล่อนและเขาวางอยู่บนจานใบนั้นแค่ใบเดียว
“เอ้อ...ให้หมี่ทำให้พี่วัฒน์นะคะ...นิดเดียวเองค่ะ”
หล่อนพูดเพื่อให้เสียงกลบความเงียบ พรรษวัฒน์แทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขาจับมือธัญญานานแค่ไหน มือเรียวบางนุ่มนิ่มที่เขาเผลอถูไถลูบไล้มันด้วยมือหนาหนักของเขาเบา ๆ
“ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวพี่จะขึ้นไปเคลียร์เอกสารในห้องทำงานของพี่ก่อน ถ้าเธออยากได้อะไรก็เรียกพี่แล้วกัน”
“ค่ะ...พี่วัฒน์”
ธัญญาพยักหน้าหงึก ๆ แต่ในอกของเธอหัวใจดวงน้อยเต้นตึก ๆ จนหญิงสาวกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของหล่อนที่เต้นแรง พอพรรษวัฒน์ออกไปจากห้องครัวหญิงสาวก็รีบเก็บล้างทุกอย่างจนเข้าที่ หล่อนนั่งตัดสินใจอยู่นานก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง
ธัญญาจัดเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางไว้ในตู้ หล่อนได้ยินเสียงดังมาจากห้องข้าง ๆ เบา ๆ คงเป็นคู่หมั้นของหล่อนกำลังทำงาน ท่าทางเขาจริงจังและเท่าที่รู้มาพรรษวัฒน์เป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงซึ่งเป็นคุณสมบัติหนึ่งที่ทำให้หญิงสาวชื่นชมเขามาก
หล่อนรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดก่อนจะหยิบหนังสือเล่มเล็กบนชั้นวางข้างเตียงขึ้นมาอ่านเพราะไม่อยากเข้าไปรบกวนเวลาทำงานของพรรษวัฒน์ อย่างน้อยบ้านหลังนี้ก็มีเขา พอนึกได้แบบนั้นธัญญาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หล่อนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเพราะในหัวมีแต่ใบหน้าหล่อเหลาของคู่หมั้นหนุ่มแว่บเข้ามาตลอดเวลา กระทั่งไม่รู้ตัวเลยว่าหลับไปตอนไหน
“ซินหมี่...ซินหมี่”
เสียงเรียกที่ดังเบา ๆ อยู่ใกล้ ๆ นั้นทำให้ธัญญาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่หลับไปโดยมือยังกุมหนังสือเอาไว้ไม่วาง ร่างเล็กบิดตัวน้อย ๆ แล้วต้องตกใจผุดลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นพรรษวัฒน์นั่งอยู่ข้าง ๆ บนเตียงของหล่อน
“พี่วัฒน์!”
หญิงสาวอุทานเสียงแหบ ๆ และแก้มก็เป็นสีแดงเรื่อเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองผล็อยหลับไป พรรษวัฒน์อมยิ้มน้อย ๆ
“พี่ไม่เห็นเธอนึกว่าลงไปเดินเล่นที่ศาลาท่าน้ำเสียอีก พอตามลงไปไม่เห็นใครก็เลยลองเข้ามาดูในห้อง”
“ขอโทษนะคะพี่วัฒน์...หมี่อ่านหนังสือแล้วเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ค่ะ”
ธัญญากล่าวแล้วก็ยิ่งตกใจเมื่อเหลือบมองไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีหมองหมดแล้ว
“ตายละ...นี่หมี่หลับไปนานจนค่ำเลยเหรอคะนี่”
พรรษวัฒน์อดที่จะยิ้มไม่ได้ “บรรยากาศที่นี่ดีมาก ใครมาก็เป็นแบบเธอนั่นแหละ มันสบายจนหลับไม่รู้ตัว”
ธัญญายกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อ “หมี่นี่ใช้ไม่ได้เลย...ขอโทษด้วยนะคะพี่วัฒน์”
“ขอโทษอะไรพี่”
“ก็หมี่...อะ...ว๊าย!”
ธัญญาร้องตกอกตกใจเมื่อจู่ ๆ แสงสว่างจากไฟนีออนก็ดับพรึ่บทำให้รอบตัวมีแต่ความมืดจนทำให้หญิงสาวโผเข้าไปกอดคู่หมั้นของหล่อนด้วยความตระหนก
“พี่วัฒน์!”
“พี่อยู่ตรงนี้แล้ว...อย่ากลัว”
เสียงของพรรษวัฒน์ดังในความมืดก่อนจะมีแสงสว่างเล็ก ๆ ที่ทำให้หญิงสาวหายกลัวไปได้บ้าง มันเป็นแสงจากไฟฉายอันเล็กในมือของชายหนุ่ม แสงสว่างอ่อน ๆ นั่นเองที่ทำให้ธัญญารู้นตัวว่าตอนนี้หล่อนกำลังกอดคู่หมั้นของตัวเองไว้แน่น
“อุ๊ย! พี่วัฒน์...หมี่ขอโทษค่ะ”
ธัญญาอุทานออกมาและทำท่าจะผละออกจากอ้อมอกของพรรษวัฒน์แต่กลับถูกอ้อมแขนแกร่งกระหวัดรัดไว้
“เธอกลัวไม่ใช่หรือซินหมี่”
“ค่ะ...หมี่กลัวความมืด”
“แล้วพี่กอดไว้แบบนี้ไม่ดีหรือ?”
หญิงสาวอึกอัก รู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ตั้งแต่เป็นสาวยังไม่เคยถูกผู้ชายกอด แล้วยิ่งเป็นอ้อมแขนของผู้ชายที่หล่อนเฝ้าไฝ่ฝันถึงแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ตื่นเต้นเป็นทวีคูณ
“ซินหมี่”
เสียงห้าวแต่นุ่มนวลนั้นดังขึ้นเบา ๆ ธัญญาหรุบเปลือกตามองต่ำ ตัวหล่อนสั่นน้อย ๆ เมื่อคู่หมั้นหนุ่มยิ่งกระชับอ้อมแขนที่กอดกระหวัดร่างเล็กอยู่
“ค่ะ...พี่วัฒน์”
“ไหนบอกมาซิว่าเมื่อกี๊เธอจะขอโทษอะไรพี่”
“เอ้อ...คือว่าหมี่....หมี่จะขอโทษที่หมี่ยังไม่ได้ทำอะไรให้พี่วัฒน์
- Writer
