ตอนที่ 4 ความรู้สึกแบบนี้มัน...

2590 Words

“ธารเดี๋ยวรัณต้องกลับคอนโดก่อนนะ โยไลน์มาตามน่ะ...” ฉันละสายตาจากไอแพด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองดารัณที่เดินไปหยิบกระเป๋าตรงโซฟาขึ้นมาสะพาย “พี่ชายฉันจะตัวติดเธอเกินไปแล้วนะ...” ฉันพูดแซวดารัณก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ดารัณแก้มแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูด “น่าจะแค่ช่วงนี้แหละ...ฉันไปนะ...” “โอเค ขับรถดี ๆ ...” ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้อีกคน ดารัณระบายยิ้มกลับมาก่อนจะเดินออกจากห้องไป Line! ฉันหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดไลน์ดูว่าใครทักมา ก่อนจะเห็นว่าเป็น แอลลี่ รุ่นน้องที่ฉันสนิทมาก ๆ ตอนที่ไปเรียนอยู่อังกฤษ แล้วที่สำคัญแอลลี่ เป็นน้องสาวของแฟนเก่าฉันด้วย... ฉันกับแฟนเก่าเราจบกันไม่ค่อยสวยเท่าไร แต่กับแอลลี่ถึงจะเป็นน้องสาวของ เค แต่มันก็คนละส่วนกัน...ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลถึงขั้นจะเหมารวมโกรธไปทั้งหมด Ally : ฮัลโหลลล Tannamx : ว่าไงคะสาวน้อย Ally : แอลกลับมาอยู่ไทยละน้า อยากเจอพี่ธารอะ >.< Thannam : วันไหนดีอะ แต่สองอาทิตย์นี้พี่ไม่ว่างเลยอะ Thannam : ต้องไปปารีส Ally : แง้ววว Ally : งั้นรอพี่ธารกลับมาก่อนแล้วเราค่อยเจอกันก็ได้ Thannam : เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวเจอกันหลังจากพี่กลับมานะ Ally : ได้เลยค่า คิดถึงนะคะพี่ธาร Thannam : คิดถึงเราเหมือนค่า Ally : Ally ส่งรูปภาพ Ally : พี่เคฝากบอกว่า คิดถึงนะคะ ฉันกดเปิดดูรูปก่อนจะปิดไลน์ทิ้งไปโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรแอลลี่อีก...ทุกครั้งที่ได้คุยกับแอลลี่หน้าหมอนั่นต้องโผล่เข้ามาทุกทีเลย... จริง ๆ กับเคแล้วฉันเองก็ไม่รู้จะเรียกว่า แฟนเก่า ได้ไหม แต่ใครหลาย ๆ คนก็คิดกันไปว่า ฉันกับเคเราเคยคบกันตอนที่อยู่อังกฤษ อันที่จริงช่วงนั้นฉันแค่ลองคุยกับเขาดู แต่เพราะหลาย ๆ อย่างมันทำให้ฉันรักเขาไม่ได้ แล้วเขาก็ทำเรื่องที่ฉันค่อนข้างผิดหวังกับสิ่งที่เขาทำ ยิ่งทำให้ฉันรักเคไม่ได้จริง ๆ แล้วอีกอย่างฉันมีอีกคนที่อยู่ในใจฉันมาตลอด ต่อให้ฉันพยายามเปิดใจรักใคร มันก็ยังไม่ได้อยู่ดี... แอดดด! ฉันหลุดจากภวังค์หลังจากที่ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออก… “หายดีแล้วหรือไงถึงมาทำงาน...” ร่างสูงสมส่วนที่อยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวตรงหน้าโต๊ะทำงาน ฉันมองเจ้าของร่างสูงสมส่วนก่อนจะรู้สึกว่าเขาน่ะขี้โกงชะมัดเลย ที่มีร่างกายที่สมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้ ทั้งใบหน้าของเขา รูปร่างของเขามันรับกันไปซะหมด ขนาดเขาใส่ชุดลำลองธรรมดายังดูดีเลย “หายแล้วสิ...หยุดไปเป็นเดือน ฉันจะเป็นง่อยอยู่แล้ว...” ฉันพูดก่อนจะละสายตาจากเขามามองที่ไอแพดเหมือนเดิม “เมื่อคืนนอนกี่โมง?” “5 ทุ่มไง...” ฉันเงยหน้าขึ้นมาตอบเขา “หลังจากที่วางสายจากฉันเธอก็นอนเลยใช่ไหม?” “ใช่สิ นายคิดว่าฉันจะทำอะไรต่อล่ะ...” ฉันตอบเขานิ่ง ๆ “แล้ววันนี้นายมาบริษัททำไมอะ วันนี้วันพักผ่อนของพวกนายไม่ใช่เหรอ” “ต้องไปลองชุดที่จะใส่ไปงาน Versace…” “อ๋อ แล้วยังไม่ไปเหรอ?” ฉันถามเขาด้วยความสงสัย ร่างสูงเลื่อนสายตามามองหน้าฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะพูด “เธอต้องไปกับฉัน...ลืมเหรอไง…” “เออจริงด้วย…” ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันต้องเป็นคนไปกับเขาเพราะฉันเป็นเมเนเจอร์หลักของพวกมาแทน = ='… “ลืมเอาสติออกมาจากโรงพยาบาลด้วยหรือไง” ร่างสูงพูดเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นยืน… ฉันมองใบหน้านิ่ง ๆ ของเขาด้วยความหมั่นไส้ เขาน่ะเป็นผู้ชายที่เหมือนไม่อะไรกับใคร ไม่ค่อยพูด แต่ว่าพูดมาทีหนึ่งนี่เจ็บจี๊ดมากจริง ๆ “จริง ๆ ไม่ได้ลืมแค่สตินะ…” ฉันพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาจากโต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา… “หัวใจฉันก็ลืมไว้…” ฉันพูดนิ่ง ๆ ก่อนจะสบตาคนตรงหน้า “ฉันลืมไว้ที่…” “ดูละครให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะ…” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ ก่อนที่เขาจะผลักหัวฉันเบา ๆ แล้วเดินผ่านตัวฉันไป ฉันหันมองตามร่างสูงที่เดินไปเปิดประตูออกจากห้องไปก่อนล่วงหน้า “นายจะเล่นตามฉันหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า!” ฉันโวยตามหลังเขา ก่อนจะรีบเดินตามมาแทนไป… ผู้ชายอะไรเย็นชาชะมัด… พอมาถึงห้องลองเสื้อที่จะต้องใส่ไปงานแฟชั่นโชว์ ช่างก็มาวัดตัวของมาแทนไปตามปกติแล้วก็นำชุดแต่ละคอลเลกชันมาให้มาแทนเลือก… ฉันเองก็มีส่วนช่วยเขาในการเลือกชุดที่จะใส่ไปร่วมงานแฟชั่นโชว์ในครั้งนี้ด้วย เพราะการเลือกชุดมันไม่ใช่แค่ใส่ ๆ อะไรไปก็ได้แต่ว่าชุดกับมาแทนเองก็ต้องเป็นหนึ่งเดียวกันด้วย “เอา 5 ชุดนี้ก่อนเนอะ…” ฉันหันไปพูดกับร่างสูงที่กำลังเลือกเครื่องประดับส่วนอื่นไปเรื่อย ๆ ด้วย… “อืม…” “งั้นแทนไปลองก่อน แล้วค่อยมาเลือกนาฬิกาแต่ละแบรนด์อีกที…” มาแทนพยักหน้านิด ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปลองชุดแต่ละชุดที่เลือกกันไว้… ร่างสูงเดินเข้าไปลองชุดในห้องแต่งตัว ก่อนจะเดินออกมาให้ฉันเช็กอีกที… “ดูดีทุกชุดเลยค่ะคุณแทน…” พนักงานพูดพร้อมกับมองมาแทนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยประกาย เพราะทุกชุดที่มาแทนเลือกไปลองมันเข้ากับเขาทุกชุดเลยจริง ๆ … “โอเคไหม?” มาแทนเดินมาถามฉันพร้อมกับมองหน้า… “โอเคทุกตัวเลย…” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา… ฉันไม่พูดเกินจริงนะ มาแทนเหมือนรูปปั้นที่พอใส่ชุดอะไรมันก็ดูดีไปซะหมดเลย… “เธอเลือกนาฬิกาให้หน่อย…” “ให้ฉันเลือกเหรอ?” ฉันถามเขาด้วยความประหลาดใจนิด ๆ พร้อมกับมองหน้าเขา… “อืม…เสร็จแล้วจะได้ไปหาอะไรกินกัน…” ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหายเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดลำลองอย่างเดิม… ฉันนั่งเลือกนาฬิกาให้เขา มองดูแต่ละเรือนว่าเรือนไหนจะเข้ากับเขาบ้าง “น่าจะโอเคแล้วละ…” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันไปสะกิดให้ร่างสูงที่นั่งข้าง ๆ ดูนาฬิกาที่ฉันเลือกให้ มาแทนพยักหน้านิด ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน… “ตามนี้นะคะ ธารรบกวนให้ส่งชุดไปที่บริษัทก่อนวันอาทิตย์นี้นะคะ เพราะต้องบินไปงานวันอังคาร…” “ได้ค่ะคุณธาร…” “ขอบคุณค่ะ ไปก่อนนะคะ…” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้พนักงานนิด ๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องเสื้อที่มาลองชุดกัน… “อยากกินอะไร…” ร่างสูงเอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ หลังจากที่เดินออกมาจากห้องเสื้อ… “อืมมม อยากกินปิ้งย่างอะ…” “กินได้แล้วหรือไง…” “ได้แล้วสิ ฉันหายดีแล้วเถอะ…” ฉันพูดอย่างมั่นใจ มาแทนมองหน้าฉันก่อนจะหัวเราะในลำคอออกมาเบา ๆ พร้อมกับเดินนำหน้าฉันไป… “รอด้วยสิ ทำไมนายชอบเดินไม่รอฉันล่ะ?” ฉันรีบเดินตามร่างสูงไป เขาไม่เคยเดินรอฉันเลย ทุกครั้งที่เดินด้วยกัน เขาจะเดินนำฉันหนึ่งก้าวเสมอ… “ก็เธอขาสั้น…” “งั้นถ้าฉันขาสั้น นายก็อุ้มฉันสิ…” ฉันพูดพร้อมกับเกาะแขนเขาไว้… “เธอนี่หยอดผู้ชายบ่อยจนเป็นเรื่องปกติหรือไง…” มาแทนหยุดเดินพร้อมกับหันมามองฉันด้วยแววตานิ่ง ๆ “ไม่นะ ฉันหยอดนายแค่คนเดียว…” ฉันพูดพร้อมกับอมยิ้มใส่เขา… “เธอนี่มัน…” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินนำฉันไปอีกแล้ว… ฉันมองตามร่างสูงก่อนจะอดยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะฉันรู้สึกว่าเขากำลังเสียอาการเพราะฉันอีกแล้ว…ฉันรีบเดินตามร่างสูงไปก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับชุดแบรนด์ประจำวัน “แทนอย่าเพิ่งไป ขอดูชุดร้านนี้หน่อย…” ฉันบอกเขาพร้อมกับจับแขนเขาให้เดินตามเข้ามาในร้าน…ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตามเข้ามานิ่ง ๆ “ชุดนี้สวยไหม?” ฉันหยิบชุดที่ทำให้ฉันสะดุดตาขึ้นมาแล้วหันไปขอความคิดเห็นจากร่างสูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ไม่สวย…” “งั้นชุดนี้ล่ะ…” “แก่…” “ชุดนี้ล่ะ…” “เหมือนแม่…” “นี่แทน! เอาดี ๆ …” “ก็จริง ๆ …” ร่างสูงพูดขึ้นมานิ่ง ๆ ฉันเม้มปากตัวเองเข้าหากันนิด ๆ ก่อนจะเอาชุดแขวนไว้อย่างเดิม “นายไปนั่งรอไป ฉันขอดูชุดแป๊บหนึ่ง…” “ขอให้มันแป็บจริง ๆ เถอะ…” ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โซฟา… ฉันยืนเลือกชุดอยู่อีกสักพักก่อนจะหยิบชุดที่ตัวเองชอบมาสามชุด… “ลองชุดแป๊บหนึ่งนะ…” ฉันบอกร่างสูงที่นั่งหน้านิ่งกึ่ง ๆ ตึงนิด ๆ ก่อนจะเข้ามาลองชุดในห้องลองเสื้อผ้าของร้าน… ชุดแรกผ่าน ชุดที่สองผ่านไป แต่พอมาชุดที่สามฉันกลับรูดซิปมันไม่ขึ้นเหมือนกับว่ามันติดอะไรสักอย่างที่หลัง…และพอฉันเอี้ยวตัวมาก ๆ เข้าฉันก็รู้สึกตึง ๆ เจ็บ ๆ ที่แผลโดนยิงขึ้นมา… “อ๊ะ!” ฉันหลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บตรงแผลที่โดนยิง… บ้าจริง... แล้วฉันชอบชุดนี้ด้วย… - บันทึกพิเศษ - ก๊อก ๆ !… “ใกล้จะเสร็จยัง?” เสียงทุ้มตะโกนถามร่างบางที่ยังคงอยู่ในห้องลองชุด เขารอเธอมาสักพักใหญ่ ๆ แล้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าธารน้ำจะออกมาจากห้องลองชุดสักที “จะเสร็จแล้วแทน...” เสียงใสตะโกนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ในความเป็นจริงร่างบางกำลังพยายามที่จะรูดซิปด้านหลังชุดอยู่ “ลองแค่สามชุดทำไมมันนานขนาดนั้น…” “ก็มันรูดซิปไม่ขึ้นอะ…โอ๊ยยย!” ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บ อีกครั้ง เพราะรอบนี้มันเจ็บตรงแผลที่โดนยิงมาก ๆ …ร่างบางนิ่วหน้าไปด้วยความเจ็บก่อนจะงอตัวลงนิด ๆ “เป็นไรธารเปิดประตู!” “มะ ไม่เป็นไร…” “ต้องให้ฉันพังประตูเข้าไปไหม?!…” “ไม่ต้องแทน…” “งั้นเปิด!” เสียงทุ้มพูดขึ้นคล้ายกับเขากำลังโมโหนิด ๆ ร่างบางชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะยอมเปิดประตูห้องลองชุดออกนิด ๆ แล้วโผล่หน้าออกไปหาเขาเพราะชุดเธอยังรูดซิปไม่ขึ้น… “นายไปตามคนมา...” ร่างบางพูดยังไม่ทันจบ ร่างสูงก็ดันประตูเข้ามาทันที “อ๊ะแทน…” ร่างบางร้องเสียงหลงเพราะจังหวะที่เขาดันประตูเขามา เธอเองก็ไม่ได้ยืนตั้งหลักอะไรเลยทำให้ร่างบางเกือบหงายหลังไปชนเข้ากับกระจกในห้องลองชุด มาแทนคว้าเอวบางเอาไว้รั้งตัวเธอให้มาแนบที่อกไม่อย่างงั้นธารน้ำได้หงายหลังไปชนเข้ากับกระจกด้านหลังแน่ ๆ … “เกือบไปแล้วไหมล่ะ” “ก็ใครใช้ให้นายดันประตูเข้ามาล่ะ?!” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับดันอกเขาไว้…ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเธอเองก็ไม่ได้อยู่ในชุดที่เรียบร้อยซะเท่าไร… “ก็เธอร้อง…” “ปล่อยได้แล้ว…” ร่างบางเอ่ยบอกเขาเสียงเบาแล้วจะขยับตัวยืนดี ๆ จากนั้นมือหนาก็ปล่อยออกจากเอวบางก่อนจะเลือนสายตาไปอีกทาง… “แล้วเป็นอะไร ทำไมรูดซิปไม่ได้?” “ก็มันเจ็บแผลอะ…” ร่างบางพูดเสียงเบาพร้อมกับคอยจับชุดที่ตัวเองกำลังลองอยู่ในตอนนี้ให้แนบอกไว้…แต่ทว่าเธอกับลืมไปว่าตอนนี้แผ่นหลังของเธอเองก็กำลังเปลือยเปล่าอยู่เช่นกัน… สายตาคมลอบมองชุดที่ธารน้ำกำลังสวมใส่อยู่ก่อนจะเห็นว่ามันเป็นชุดที่ค่อนข้างโชว์เนินอกมากจริง ๆ … “นายรูดซิปขึ้นให้ฉันหน่อย ฉันอยากรู้ว่ามันจะหลวมตรงหน้าอกไหม?” “เธอจะซื้อชุดนี้?” “ก็ใช่น่ะสิ…” ร่างบางพูดตาแป๋วอย่างไม่คิดอะไรเพราะเธออยากได้ชุดนี้จริง ๆ มาแทนมองร่างบางที่หันหลังให้เขารูดซิปชุดให้เธอ… แต่ทว่าร่างสูงกลับนิ่งคิดก่อนที่สายตาคมนะไล่มองแผ่นหลังขาว ๆ ของธารน้ำนิ่ง ๆ จากนั้นมือเรียวของเขาก็ค่อย ๆ ยกขึ้นพร้อมกับจับไปที่ซิปของชุดร่างบาง… “เธอจะให้ฉันรูดซิปขึ้นให้เธอ…” “หรือจะให้ฉันถอดชุดนี้ออกดี?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ ร่างบางได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นสบตาคมผ่านกระจกตรงหน้าทันที…และทันทีที่เธอกับเขาสบตากันผ่านกระจกตรงหน้า…หัวใจของธารน้ำก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาเรื่อย ๆ … มือเรียวยาวของมาแทนค่อย ๆ แตะไปที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของธารน้ำเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มไล่มือตัวเองไปที่เอวบาง… ธารน้ำยืนนิ่ง ลมหายใจเริ่มติดขัดขึ้นมาหลังจากที่มือหนาของมาแทนสัมผัสมาที่เอวของเธอ… “ว่าไง…” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูของเธอเบา ๆ ราวกับมนตร์สะกด… “ทะ แทน…” ร่างบางเรียกคนตัวสูงด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ดวงตาของทั้งคู่ยังเฝ้ามองผ่านกันในกระจกตรงหน้า ก๊อก ๆ ! แต่แล้วเสียงเคาะประตูห้องลองชุดก็ดังขึ้น “เอ่อ ขอโทษนะคะ…” “พอดีทางร้านเรา ไม่อนุญาตให้เข้าไปในห้องลองชุดเกินหนึ่งคน นะคะ…” เสียงพนักงานดังขึ้น ธารน้ำและมาแทนผละออกจากกันก่อนที่จะเป็นธารน้ำที่พูดขึ้น “นะ นายไปรอข้างนอกก็ได้ ชุดนี้ฉันไม่เอาแล้ว…” “อืม…” มาแทนรับคำนิ่ง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องลองชุดไป “ขอโทษทีครับ…” เขาเอ่ยขอโทษกับพนักงานร้านหลังจากที่เดินออกจากห้องลองชุด ส่วนร่างบางก็กำลังยืนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งเกิดไปเมื่อกี้…มือบางยกขึ้นมาแตะที่หัวใจตัวเองเบา ๆ เพื่อให้มันเต้นช้าลง... เมื่อกี้น้ำเสียงของเขา สายตาของเขา มันทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้องเลยจริง ๆ …

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more