Forbidden Love รักต้องห้าม

หลายวันต่อมา... บริษัทฯ The One Ent. “มึงทำไมธารมาช้าจังวะ ปกติธารไม่เคยช้าเลยนะ…” สกายพูดพร้อมกับมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือเรือนหรูของตัวเอง พลางมองไปที่เพื่อน ๆ ซึ่งเข้ามานั่งรอกันในห้องรวมตัวเป็นชั่วโมงแล้ว ทั้งที่ปกติธารน้ำเป็นคนตรงต่อเวลามากพอสมควร เปอร์เซ็นต์ที่เธอจะมาช้ามันน้อยมาก แต่ที่แปลกคือธารน้ำนัดพวกเขามา 9 โมงครึ่งซึ่งปกติพวกเขาจะเป็นฝ่ายมาสาย แต่นี่กลับเป็นธารน้ำที่ 10 โมงจะครึ่งแล้ว แต่เธอก็ยังไม่มาสักที... มาแทนก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองพลางมองไปที่ประตูเป็นระยะ ตั้งแต่วันที่เขากับธารน้ำแยกกันที่ภูเก็ตวันนั้น เขาก็ไม่เจอธารน้ำ อีกเลย ทั้ง ๆ ที่ธารน้ำเป็นผู้จัดการของพวกเขาแท้ ๆ “ไอ้โย มึงโทรหาธารดิ กูโทรหาเป็นสิบละไม่รับเลย...” สกายพูดพร้อมกับมองหน้าวาโยให้รีบโทรหาธารน้ำ เพราะช่วงบ่ายเขาต้องไปงานโชว์ผลิตภัณฑ์ของผู้ชายที่เขาเป็นพรีเซนเตอร์... “เดี๋ยวก็มา...” “แต่นี่มันจะ 11 โมงละนะมึง บ่ายกูมีงาน...” “ปกติธารไม่สายแบบนี้นะ…” คีรินพูดขึ้นมาด้วยความแปลกใจเช่นกัน ก๊อก ๆ ๆ ! แต่ก่อนที่วาโยจะได้กดโทรหาธารน้ำให้สกาย จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับดารัณที่จูงมือพา เมษา เดินเข้ามา “อ้าว ธารอะรัณ…” สกายพูดพร้อมกับมองหน้าดารัณ… “ธารไม่มาวันนี้...” “แล้วฉันก็มีเรื่องจะบอกพวกนายทุกคนด้วย...” “หลังจากงานเดือนนี้ไป เมษา จะมาเป็นผู้จัดการคนใหม่ของพวกนาย...” ดารัณพูดออกไปด้วยความลำบากใจก่อนจะหันไปมองหน้ากับวาโย ที่เขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าธารน้ำจะลาออก “เดี๋ยว แล้วธารน้ำไปไหน?!” “ธารน้ำลาออกแล้ว บริษัทเลยส่งเมษามาแทน...แต่ว่างานของเดือนนี้ยังเป็นธารดูแลให้อยู่ แต่พอเดือนหน้าจะเป็นเมษามาดูแลแทนแล้ว” ดารัณอธิบาย...ทุกคนนิ่งเงียบรับฟังกันนิ่ง ๆ ต่างจากสกายกับมาแทนที่สีหน้าดูจะไม่โอเคกับข่าวใหม่ในวันนี้... มาแทนนิ่งคิดกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินจากดารัณ... ธารน้ำลาออกงั้นเหรอ… “มึงจะไปไหน?” วาโยเรียกมาแทนเอาไว้ เพราะจู่ ๆ มาแทนก็ลุกขึ้นพร้อมกับจะเดินออกไปด้านนอกห้อง... “เดี๋ยวกูมา” “อย่าทำให้เรื่องมันยากไอ้แทน...” ทันทีที่วาโยพูดออกไปแบบนั้นเท้าของมาแทนก็หยุดก้าวชะงัก ร่างสูงหันไปมองวาโยที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่ก่อนแล้ว... “ธารเจ็บ มึงก็รู้...” วาโยพูดนิ่ง ๆ เขาเองก็อึดอัดไม่น้อย เพราะคนตรงหน้าก็เพื่อนรักของเขา และคนที่ร้องไห้อย่างหนักเมื่อวันนั้นก็คือน้องสาวของเขา... เขารู้เรื่องมาแทนกับธารน้ำมาสักพักแล้ว แต่เขาไม่อยากพูดอะไร คิดแค่ว่าเป็นเรื่องของคนสองคน... แต่พอเมื่อวันที่ธารน้ำมาหาเขาที่คอนโด และบอกถึงเรื่องจะลาออกจากการเป็นผู้จัดการพวกเขา พร้อมบอกถึงเหตุผลว่าทำไม และอาจจะไม่ใช่ทั้งหมด เรื่องของธารกับมาแทนอาจจะมีอะไรมากกว่านั้นด้วยซ้ำ... แต่เขาที่เป็นพี่ชายก็ไม่อยากเห็นภาพธารน้ำมาร้องไห้อยู่คอนโดเขาเหมือนวันนั้นอีก ส่วนมาแทน มาแทนคือเพื่อนที่เขารักมากเช่นกัน... เขาไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องอยู่ในความสัมพันธ์ที่มันผิดอีกแล้ว “เกิดอะไรขึ้นวะ?” คีรินพูดขึ้นมานิ่ง ๆ ก่อนจะมองเพื่อนสองคนสลับกันไปมา พร้อมกับหันไปมองหน้าสกายกันเลิ่กลั่ก... “ไม่ต้องมองกูไอ้คีย์ กูก็ไม่รู้ งงอยู่เหมือนกันไอ้ห่า...” สกายพูดแต่สายตาก็ยังลอบมองหน้าผู้จัดการคนใหม่เป็นระยะ... “คุยกันหน่อยไอ้แทน...” วาโยพูดขึ้นพร้อมกับพยักหน้าให้มาแทนตามเขาไปที่ระเบียง มาแทนเดินมาหยุดตรงระเบียง ก่อนที่วาโยจะปิดประตูระเบียงให้สนิท... “เรื่องมึงกับธารน่ะ...” “กูรู้หมดแล้ว...” เป็นวาโยที่เปิดประเด็นนี้ขึ้นมา มาแทนมองหน้าเพื่อนนิ่ง ๆ เพราะเขาเองก็พอจะรู้อยู่บ้างแล้วเพราะหลัง ๆ วาโยชอบพูดจาแปลก ๆ กับเขา “กูเคารพการตัดสินใจของธาร” “แล้วกูก็เคารพการตัดสินใจของมึงเหมือนกัน…” “ในเมื่อมึงกับธารตกลงกันไว้แบบไหน…” “มันก็ควรจะให้ทุกอย่างมันหยุด...เหมือนที่มึงกับธารตกลงกัน…” “อย่าทำให้เรื่องมันยาก เพราะเรื่องมึงกับธารยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้...” “และมึงก็ไม่ได้รักน้องกู...” “มึงคือกู...” “มึงคือเพื่อนที่กูรักมากนะไอ้แทน แล้วธารก็คือน้องสาวคนเดียวของกู...” “อย่าทำให้เรื่องของมึงสองคนมันแก้ไขยากไปมากกว่านี้เลย...” วาโยพูดด้วยความลำบากใจ มาแทนเองก็มองเพื่อนอย่างเข้าใจเช่นกัน... วาโยรับรู้ได้ว่าเรื่องมันอาจจะวุ่นวายไปกว่านี้ ถ้ามาแทนยังไม่หยุด และที่สำคัญมาแทนมีแอลลี่อยู่แล้ว “ตลอดทั้งชีวิตของธาร มันมีแค่มึง มึงก็รู้ใช่ไหม...” “ที่ผ่านมาธารมันคือยัยเด็กที่ชอบเอาแต่ใจ ไม่สนความรู้สึกใคร ชอบเอาชนะ...” “แต่ธารไม่เคยยอมใครเลย นอกจากมึง...” “กูไม่รู้ว่ามึงดูออกไหมว่าธารรู้สึกยังไงกับมึง...” “แต่กูที่ยืนดูอยู่ตรงนี้ รับรู้มาตลอดเลยว่ะ...” วาโยพูดนิ่ง ๆ พร้อมกับมองหน้าเพื่อนของตัวเองซึ่งยังคงทอดมองไปที่ท้องฟ้ากว้างตรงหน้า มาแทนนิ่งเงียบฟังวาโยพูด... ไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วตอนนี้เขากำลังรู้สึกอะไร แม้แต่ตัวเขาเอง “มึงคงเคยชินกับการที่มีธารวิ่งตามมึงมาตลอด...แต่ในเมื่อมึงไม่ได้รักน้องกู” “งั้นมึงก็ช่วยอยู่ให้ห่างจากน้องกู แล้วก็ทำในสิ่งที่มันถูกต้อง...” “มึงควรจะซื่อสัตย์กับผู้หญิงที่มึงบอกว่ามึงรักเขา...” มาแทนหันมามองหน้าวาโยทันทีที่ได้ยินประโยคเหล่านั้นจากปากเพื่อน มาแทนพูด ไม่ออก เขาได้แต่นิ่งอึ้งกับสิ่งที่เพื่อนเขาพูดออกมา... เขาไม่เถียงเลยเพราะสิ่งที่วาโยพูดออกมานั้น มันคือความจริงทุกอย่างที่เขาคิดมาตลอดว่าธารน้ำจะอยู่ข้าง ๆ เขาเสมอ... เพราะทุกครั้งมันเป็นแบบนั้น วาโยมองหน้าเพื่อนเขาที่เห็นได้ชัดว่าดูจ๋อยลงไป เขาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้... มาแทนมองหน้าวาโยอย่างคิดไม่ตก เขาไม่เคยรู้สึกหวิวในใจมากขนาดนี้มาก่อนเลย... “เข้าไปข้างในเถอะ...” “มึงเข้าไปก่อนเลย กูขออยู่ตรงนี้อีกสักพัก...” วาโยพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องไป ต่างจากมาแทน เขามองไปยังวิวด้านหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา... มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะเข้าไลน์พร้อมกับเลื่อนเข้าไปที่หน้าแชตของธารน้ำ...เขาพิมพ์ข้อความลงไป และตั้งใจจะกดส่ง แต่สุดท้ายความคิดบางอย่างก็ห้ามเขาไว้ และเขาทำได้แค่เพียงลบข้อความนั้นทิ้งไป มาแทนมองไปยังขอบฟ้ากว้างตรงหน้า เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกว่างเปล่าเท่าวันนี้มาก่อนเลยจริง ๆ “ฉันผิดเอง ผิดเองที่คิดกับเธอแบบนั้น..." ถ้าเขาหยุดตัวเองไว้แค่นั้น หยุดไว้แค่วันนั้น ถ้าเขาไม่ตัดสินใจพลาด...ถ้าเขาคิดสักนิด... เรื่องมันจะยากแบบวันนี้หรือเปล่า...